ต่าบรื้อ พะตี

แม่มดใจร้าย

ต่าบรื้อ พะตี..(ขอบคุณ)
ขอบคุณในความมีน้ำใจของพวกพี่ ๆ ที่เสียสละและแบ่งปันความเอื้ออาทร ต่อผู้อยู่ในดินแดนแห่งประเทศไทย ที่ดูเหมือนใกล้ แต่ในความจริงแสนไกลห่าง..
ความยากลำบากจากการเดินทางไม่เคยเป็นอุปสรรคต่อหัวใจอันยิ่งใหญ่ของผู้ที่รู้จักแบ่งปัน..
เส้นทางอันวิบากที่ผ่านเขาลูกแล้วลูกเล่า ผ่านหุบเหวทั้งซ้ายและขวา หนทางมิได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ก็มิได้สร้างความย่อท้อต่อการเดินทาง..
 การเดินทางครั้งนี้สร้างมิตรภาพและรอยยิ้ม จากใจสู่ใจ จากผู้หนึ่งสู่ผู้หนึ่ง ทุกเส้นทางที่ผ่านล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ ไมตรีจิตมิตรภาพที่ถักทออยู่ภายใต้ฟ้าเมืองไทยมิเคยจางหาย..
เหนื่อยแสนเหนื่อย หนาวแสนหนาว ไกลแสนไกล พวกเราก็ยิ้มได้ เมื่อได้พบรอยยิ้มอันเป็นสุขจากผู้รับ และพวกเราก็ยิ้มเป็นสุขอย่างผู้ให้..
ขณะเดียวกันเราก็เป็นผู้รับ จากผู้รอต้อนรับไมตรีจิตที่พวกเรานำไปมอบให้ ข้าวปลาอาหารที่ถูกตระเตรียมไว้ตามอัตภาพเพื่อต้อนรับขณะผู้เยือน..
สุขใดไหนเล่าจะเท่านี้..
เท่าที่เห็นเพื่อนไทยยิ้มได้..
รอคอยไมตรีจิตและน้ำใจ..
แบ่งและปันสู่ไปไทยด้วยกัน..