ลูกกำพร้า

รอยทาง

"ตั้งแต่เกิดฉันกำพร้า  บิดรมารดาผู้ให้กำเนิดฉัน   มีเพียงดาวเดือนและดวงตะวัน 	ที่ปลอบดวงใจคลายเหงาเศร้าตรม"   เนื้อเพลงท่อนหนึ่งชื่อ เด็กกำพร้า ของ  อ๊อด คีรีบูน  นักร้องขวัญใจวัยมัธยมต้นของฉัน  ทำให้สะดุดและอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชีวิตฉันเอง
ฉันเกิดมาพอจำความได้ก็ถูกเรียกว่าเป็น ลูกกำพร้า  ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจความหมายว่าลูกกำพร้าคืออะไร  ฉันกำพร้าพ่อ   พ่อตายไปตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ  พอจะจำหน้าพ่อได้อย่างลางเลือนเรามีพี่น้องท้องเดียวกันทั้งหมด  8  คน ฉันเป็นคนที่ 7 ทุกคนยังเด็กมากเรียงลำดับเกิดกันมา  ฉันไม่มีโอกาสได้เรียกคำว่า "พ่อ"  แบบถนัดๆ ปากเหมือนคนอื่นเขา  ฉันจำไม่ได้ถึงความรักและสัมผัสอันอบอุ่นที่พ่อมอบให้ฉัน  
20  ธันวาคม  2515   ค่ำคืนดึกดื่นอันแสนเศร้าฤดูหนาว   ขณะที่แม่นั่งให้นมน้องชายคนเล็กเพิ่งเกิดมาได้ไม่กี่เดือน  เสียงลมหายใจของพ่อดังฟืดๆ  ขึ้นมาสองสามครั้ง  แม่ต้องรีบวางน้องวิ่งเข้าไปประคองตัวพ่อ   พ่อหายใจไม่ออกท้องแข็งแน่นหน้าอก   ดูแม่กระวนกระวายกระวีกระวาดใช้มือกดท้องร้องเรียกพ่อเสียงดัง   ฉันนั่งอยู่ข้างๆ  ตามประสาเด็กวัย  2-3  ขวบ  ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น  แล้วพ่อก็สิ้นลมหายใจไปต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่ได้พูดหรือสั่งลา  แต่หมอลงความเห็นว่าหัวใจล้มเหลวฉับพลันทั้งที่พ่อยังอยู่ในวัยหนุ่มแน่น
ตื่นเช้าฉันเห็นผู้คนชาวบ้านทะยอยเดินกันมาที่บ้าน  บ้างก็ถือข้าวสารอาหารแห้งมาให้  ไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรกัน   แต่ฉันก็เห็นร่างพ่อนอนแน่นิ่งอยู่อีกมุมหนึ่งของบ้านมีผ้าสีขาวคลุมไว้ทั้งตัว  มีผู้ชายสี่ห้าคนพยายามยกพ่อเข้าใส่โลงไม้เล็กๆ บางคนร้องให้น้ำตาไหลบรรยากาศเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ  ฉันสังเกตุเห็นพี่ชายคนโตสองคนตอนนั้นเขากำลังเรียนอยู่ชั้น ป.5 ป.6 จำได้พอคลับคล้ายคลับคราเหมือนแม่จะหมดหนทางที่จะให้พี่ทั้งสองเรียนต่ออีก  เขานั่งก้มหน้าร้องให้หัวกระแทกฝาบ้าน ปัง ปัง 
 
วันต่อมาฉันถูกแม่อุ้มเอาไว้ที่เอวเดินมาพร้อมกับผู้คนมากมายแบกโลงศพพ่อมาที่วัด   แล้วนำมาวางไว้บนกองฟืนแล้วก็จุดไฟเผา  ไม่เข้าใจความหมายว่าคนเหล่านั้นกำลังทำหรือเล่นอะไร   ฉันไม่เข้าใจคำว่าสูญเสีย  ไม่รู้จักคำว่าเสียใจ   ไม่เคยรู้จักคำว่า   "ตาย"   และแล้วในวันต่อๆ  มาฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าชายที่เป็นพ่อคนนั้นอีกเลย   เขาหายไปไหน...   ทำไมเขาถึงไม่กลับมาที่บ้านมาอยู่กับพวกเราเหมือนเช่นเคย  ด้วยความสงสัยของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ได้ยินแต่คนอื่นเขาพูดว่าพ่อของฉัน  "ตายแล้ว"  
ณ  วันนี้ใครที่ยังมีคุณพ่อคุณแม่อยู่   จงห่วงใยดูแลกลับไปหาและเอ่ยคำว่า "รัก"  กับท่านทุกๆ ครั้งก่อนที่คุณจะไม่มีพ่อหรือแม่ให้เรียกคะ
02/03/2551
@@@@@
2,,
แม่เล่าให้ฉันฟังว่า...
ด้วยวิถีชีวิตที่จนและดิ้นรน นับแต่ปี 2510 ที่พ่อกับแม่ย้ายจากถิ่นเดิม  เข้ามาปักหลักทำมาหากินในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ซึ่งมีไม่กี่หลังคาเรือนตอนนั้น  ปกคลุมไปด้วยป่าไม้และสัตว์ป่ามากมาย  ความเจริญยังเข้าไม่ถึง  ถนนยังเป็นทางเกวียน  ยังใช้ไฟตะเกียงน้ำมัน  ค่ำลงก็มองไม่เห็นกันแล้ว  
แม่เล่าว่าพ่อเป็นที่รักและชื่นชมของคนในหมู่บ้านและมีอาชีพอย่างหนึ่งคือเป็นหมอ  พูดง่ายๆ เป็นหมอเถื่อนนั่นเอง  ไม่ได้มีใบประกอบวิชาชีพอะไร  พ่อได้รับวิชาความรู้ถ่ายทอดจากญาติซึ่งเป็นพยาบาล  หาความรู้อ่านเองบ้างในตำหรับตำรา   ยุคสมัยนั้นอะไรต่างๆ ก็ยังเข้าไม่ถึงชาวบ้าน   พ่อได้ช่วยเหลือชีวิตชาวบ้านให้พ้นจากความเจ็บไข้ได้ป่วย  จากไข้ป่า  พ่อจึงถูกเรียกว่าหมอ    ฉันจำได้ตอนเป็นเด็กไม่สบายเคยโดนพ่อเอาเข็มแทงก้นจนร้องจ๊าก....
บ้านเรือนไม้หลังใหญ่เสาสูงที่พวกเราอาศัยอยู่  พ่อต้องเหน็ดเหนื่อย   ออกแบบสร้างเอง  ฉันเคยเห็นเครื่องมือช่างของพ่อ  ไม่ว่าจะเป็นกบใสไม้   อุปกรณ์ช่างต่างๆ  ยุคสมัยนั้น  ทุกอย่างต้องทำขึ้นด้วยตัวของพ่อเองจากเป็นหมอ  พ่อก็มาเป็นวิศวกรอีกแล้ว  ไม่มีเครื่องจักรอะไรมาช่วยผ่อนแรงช่วยกันทำกันสร้างกับชาวบ้าน  ทุกอย่างยังไม่เสร็จสิ้นสมบูรณ์พ่อก็มาตายจากไป 
ยามฝนตกพวกเราวิ่งเอาขันกะละมังไปรองน้ำฝนตามรูรั่วของหลังคาบ้านเก็บข้าวของเข้ามุมกลัวว่ามันจะเปียก   เมื่อฉันเริ่มโตขึ้นได้ยินผู้หลักผู้ใหญ่ในหมู่บ้านสมัยนั้นเล่าและชื่นชมในตัวพ่อให้ฟัง  พ่อฉันเป็นคนดีไม่น่าจากไปเร็วเช่นนี้   และพ่อยังเป็นคนคิดหัวเรี้ยวหัวแรงนำชาวบ้านก่อสร้างวัดขึ้นมาเพื่อเป็นศูนย์รวมจิตใจของคนในหมู่บ้าน      และไม่น่าเชื่อว่าวัดนั้นจะกลายเป็นที่เผาศพของพ่อเป็นคนแรก    
พ่อกับแม่เรียนจบแค่ชั้น ป.4  มีอาชีพทำนาทำไร่ตามประสาชาวบ้าน  เขาทั้งสองมีความฝันร่วมกันนั่นก็คืออยากให้ลูกๆ เรียนสูงๆ  หลังจากพ่อเสียชีวิตฉันจึงเห็นสองแขนของแม่เป็นทั้งพ่อและแม่โอบอุ้มปกป้องพวกเราลูกทั้ง 8 คน ไว้ในเวลาเดียวกัน  เป็นเสาหลักที่หักไม่ได้อีกแล้ว   สู้ฟันฝ่าอุปสรรค์ทำนาทำไร่เป็นหนี้เป็นสินก็ยอม  
ฉันเห็นแม่วิ่งเข้าออกบ้านเถ้าแก่เพื่อกู้เงินมาทำนาทำไร่แบ่งบางส่วนให้ลูกๆ ได้เรียน  สิ้นปีแม่ต้องขายของในไร่นาให้เถ้าแก่เหลือหักหนี้สินไม่กี่บาทก็ต้องกู้ยืมเขาต่ออีก  ฉันเห็นภาพเหล่านั้นจนไม่อยากจะคิด  แม่บอกว่า  "ถ้าเราไม่มีข้าวของในไร่นาขายหักหนี้ให้เขาก็คงไม่ให้เรากู้หรอก"   เพื่อสานฝันอันยิ่งใหญ่ของพ่อที่พวกเขาเคยตั้งความหวังไว้ด้วยกัน  
แม่เป็นหญิงแกร่ง  หญิงเหล็ก  มือก็ไกวดาบก็แกว่ง  บางครั้งฉันก็แอบเห็นน้ำตาแม่ไหล  แม่บอกว่ายอมอดยอมเหนื่อยได้เพื่ออนาคตของลูก  ฉันจึงเห็นภาพของแม่มาคอยเตือนฉันทุกๆ  ครั้งเมื่อยามที่ฉันท้อและหมดกำลังใจ....  
03/03/2551
เหลืออีกนิดก็จบแล้วคะ