เหยื่อ...

รอยทาง

เกิดมาลืมตาดูโลกก็ต้องใช้เงินตั้งแต่ค่าคลอดจนกระทั่งถึงงานศพ   ค่าการศึกษาเล่าเรียนก็ต้องใช้เงิน  ไม่เห็นว่าจะมีการขยับขยายหรือพัฒนาให้ดีขึ้นไปกว่าเดิม  ที่จะช่วยให้คนไทยประเทศไทยพัฒนาไปในทิศทางที่ดีขึ้น  อยากเข้าโรงเรียนดีๆ  ก็ถูกจัดแบ่งเขตการศึกษาตัดโอกาสเด็กนอกพื้นที่   บ้างก็ต้องวิ่งแข่งขันเสียเงินค่าแป๊ะเจี๊ยะหลักหมื่นหลักแสน
อ้างเป็นค่าบำรุงการศึกษาพัฒนาโรงเรียนบ้างหละ   แต่ลืมไปอย่างขาดการบำรุงพัฒนาสมองเด็ก   แต่เอามาลงปากท้องผู้บริหารเอง     การเรียนต่างประเทศหากไม่ด้วยทุนส่วนตัวมันช่างยากลำบากเหลือเกินสำหรับเด็กไทยบางส่วนที่มีมันสมองแต่ไม่มีโอกาส    นี่หรืออนาคตของชาติ   บางคนต้องขายแรง  ขายมันสมอง  สร้างธุรกิจในต่างแดน  เพราะหาหลักประกันมั่นคงอะไรไม่ได้ในบ้านเมืองตน
ระบบราชการ  รัฐวิสาหกิจ  ของไทยหรือ  อยากได้ตำแหน่งหน้าที่การงาน   ก็ต้องหัดประจบสอพอ   มีเงินเท่าไรก็จ่ายซื้อเอากับตำแหน่งหัวโขน   เข้าทำงานด้วยระบบเส้นสาย  ลูกท่านหลานเธอ    การบริการหยิ่งผยองขาดความรับผิดชอบในหน้าที่   ไม่พัฒนาทักษะ   ไม่กล้ายอมรับการเปลี่ยนแปลงอะไรใหม่ๆ   ใช้อำนาจไปในทางผิดๆ   คนที่เก่งจริงบ้างก็ต้องถูกตัดโอกาสด้วยอำนาจบารมี +เงิน   สรุปง่ายๆ ก็เพราะตัวอักษร  3  ตัวนี้แท้ๆ   ด =  เด็กของใคร  +  ว = วิ่งหาใคร +  ง = เงินมีมากเท่าไร  ผลลัพออกมา = ดวง     ใครมีดวงก็ได้อิ่มพลี  ใครไม่มีก็กินแห้ว....      แล้วอย่างนี้จะเอาสมองอะไรมาพัฒนาประเทศชาติ 
***********   
กลุ่มพ่อค้า นักธุรกิจ นักลงทุนหรือ  อยากงานเข้าเดินเรียงหน้าหานักการเมือง  เงินทุนหมุนเวียนสนับสนุนเป็นผู้กุมบังเหียนการบริหารงาน  จะใต้โต๊ะใต้อะไรก็ตามแต่   บ้างเสแสร้งแกล้งคุยเป็นเกลี๊ยดเกลียด  เกลียดการคอรัปชั่นเหลือเกิน  อย่างนั้นอย่างนี้   แต่กลายเป็นประเภทปากว่าตาขยิบ  มือถือสากปากถือศีล  หรือว่าแต่เขาอีเหนาเป็นเอง   มีความอิจฉาริษยาเป็นที่ตั้ง  ใครดีกว่าอิจฉาใครแย่มาข้าซ้ำ    เฮ้อ...   สิ่งเหล่านี้เมื่อไรจะหมดไปจากสังคมนี้เสียที
สวัสดิการการรักษาพยาบาลหรือรวมถึงการศึกษานั่นด้วย   สิ่งเหล่านี้น่าจะเป็นโอกาสของประชาชนที่จะได้รับอย่างเต็มที่จากภาษีที่จ่าย  ผ่านมากี่ปีกี่สมัยก็ไม่เคยเห็นมีการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น   แค่  30 บาทรักษาทุกโรค   แต่ก็ทำให้คุณหมอเมืองไทยทั้งหลายเป็นเดือดเป็นร้อนบอกว่าขาดทุน   ทั้งที่บางคนเรียนด้วยทุนจากภาษีประชาชน
 จึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมบริษัทประกันชีวิต  ประกันสุขภาพ  ของต่างชาติในแถบยุโรปและอเมริกาจึงหลั่งไหลเข้าไปลงทุนแข่งขันเอาผลประโยชน์จากประ ชาชนคนไทยมากมาย  ทั้งที่บางบริษัทไม่มีชื่อเสียงและไม่สามารถขยายตลาดเติบโตได้ในประเทศของตนเอง   ก็เพราะว่าสวัสดิการที่มีคุณภาพ  ค่ารักษาพยาบาลของเขาแทบไม่ต้องจ่ายสักบาทเดียว
จึงเป็นโอกาสของบรรดานักการเมืองทั้งหลาย    ที่กำลังคอยอ้าปาก งาบเหยื่อที่นักลงทุนเหล่านั้นทั้งในและนอกประเทศคอยหย่อนให้  นี่เเค่บางตัวอย่าง  ฯลฯ
เสมือนปลาที่อยู่ในตู้    ช้างป่าที่ถูกล่ามโซ่   สัตว์มีเจ้าของที่เคยได้ถูกป้อนเหยื่อจนติดนิสัยและเคยตัว    สักวันหากถูกปิดขังขาดการป้อนอีกก็คงอดเพราะหากินเองไม่ได้   เเล้วก็หันหน้าตะกะตะกายใช้กำลังต่อสู้ห้ำหั่นกัดกินพวกกันเองจนตายไปข้าง      สุดท้ายก็คงไม่เหลืออะไรก็คงต้องอดตายเช่นกัน
ต่างอะไรกับการปิดสนามบินขังบ้านตัวเอง  กลายเป็นโรคง่อยเปี้ยอัมพาต   หันซ้ายแลขวาจะหยิบจับตัดสินใจอะไรก็ไปไม่ถูกทิศถูกทาง  เสมือนมีดที่ขาดการลับคมจนสนิมจับทื่อจะตัดฟันอะไรก็ไม่เข้า   ขาดการเตรียมพร้อมแก้ปัญหาเฉพาะหน้า  เพราะมัวแต่บ้าอำนาจหลงเงินตรา   ปล่อยปะละเลยจนเกิดเนื้อร้ายขยายเรื้อรังในที่สุดก็ยับยั้งไม่อยู่  ส่งผลกัดกร่อนกินทำลายชื่อเสียงประเทศชาติ  ประชาชนของตนเอง   ซึ่งตกเป็นเหยื่ออย่างไม่รู้ตัว      เฮ้อ    "กว่าจะรู้สึกตัวก็สายเสียแล้ว"