25 กรกฎาคม 2549 20:22 น.

อย่าสร้างความหวัง

อย่ามาสนใจฉันมาก
ไม่ต้องมาลำบากขนาดนั้น
ฉันเองไม่ใช่คนสำคัญ
และกลัวตัวเองนั้นจะได้ใจ

จริงอยู่อยากให้เธอมารัก
แต่เรามันแค่คนรู้จัก....เท่านั้นใช่ไหม
และเธอเองก็คงจะมีใคร
ที่เขาคอยห่วงใยใส่ใจตัวเธอ

อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้เลย
ถึงฉันทำเฉย....แต่ใจคิดเลยไปเสมอ
ใจอ่อนแอ ที่แท้ก็อยากเจอ
วันไหนไม่เห็นเธอ ก็เอาแต่ชะเง้อคอย

อย่าสร้างความหวังให้กับฉัน
เพราะใจมันไหวสั่นอยู่ไม่น้อย
เธออาจไม่จริงจัง แต่ฉันหวังนั่งใจลอย
ชีวิตมันก็พลอยเปลี่ยนผันจากเคยเป็น

ช่วงนี้ ฉันคงห่างหาย
ไม่อยากย่างกรายไปให้ได้เห็น
ต้องหักห้ามไว้...เพราะกลัวอ่อนไหวกว่าที่เป็น
บังคับใจแสนยากเย็น เพราะสิ่งที่เป็นคือรักเธอ

1313

love

comment

25 กรกฎาคม 2549 19:25 น.

ดอกหญ้าหนาว ดาวยังอุ่น

เสี้ยว

หนาวน้ำฟ้าฟ้าพัดพรูพร่าง
หนาวน้ำค้างค้างคืนสดใส
หนาวสายฝนฝนหล่นพรมใจ
หนาวสายลมไกวไล้พรรณไพรพราว

แสนหนาวเย็นตามเส้นแนวป่า
คิดอยู่ว่าดอกหญ้าอาจหนาว
ยามลมพัดใบสะบัดพราว
แล้วกลีบขาวร่วงกราวลงดิน

ดอกหญ้าเหนื่อยนักไยไม่พักก่อน
ยามสายลมซอนอ้อนแอบแถบหิน
ดอกหญ้าหนาวนักเอนพักลงดิน
ที่ยังไม่สิ้นกลิ่นอโณทัย

ตะวันตกดินดินยังอุ่นหญ้า
ดาวยังอุ่นฟ้าฟ้าจึงสดใส
หากหินกระด้างไร้ร้างอุ่นใด
ไม่ห่างหัวใจเย็นเยียบเทียบทัน

อยากแอบไอกรุ่นอุ่นดินกลิ่นหญ้า
อยากเป็นนภาดาราอุ่นฝัน
อยากเหมือนเมฆใหญ่รับไอตะวัน
อยากได้อุ่นอันอาบฝันสู่ใจ

1793

love

comment

23 กรกฎาคม 2549 23:55 น.

แค่อยากรัก เธอจะว่าไหม

เสี้ยว

ตัวก็ไกล ใจก็ห่าง
สิ่งต่างๆยังเลี้ยงไว้ในความฝัน
คงอีกนานแสนนานหรือว่าไม่มีวัน
ที่มีเราคู่กันดูแลกันนานเท่านาน

นับจากวันที่พบเธอครั้งแรก
ความรู้สึกแปลกข้างในใจก็แผ่ซ่าน
ยังคงเก็บเวลานั้นไว้นึกฝันยามต้องการ
อยากให้คงอยู่ชั่วกาลอย่าผ่านเลย

เพราะเป็นความรักที่ต้องฝังซ่อนในส่วนลึก
ด้วยเธอไม่เคยรู้สึก เลยต้องแสร้งทำเฉย
รู้รู้อยู่ ตัวเราไม่ได้เป็น แม้คนคุ้นเคย
ไม่แปลกหรอกหัวใจเอ๋ย ที่ต้องเจ็บ ทรมาน

จะมีสิ่งใดมาเยียวยาแผลนี้ได้ไหม
หล่อเลี้ยงหัวใจที่บอบช้ำจนชาด้าน
ที่ต้องเว้นระยะห่าง ว่างไว้พอประมาณ
เพราะกลัววันหนึ่งเธอรำคาญ และหนีจากไป

ใจจริง ยังอยากไปหา อยากไปเห็นให้ได้รู้
อยากไปดู ว่าใจพอหวังได้ไหม
อยากสอบถามข่าวคราว อยากรู้เรื่องราวความเป็นไป
อยากรู้ชีวิตเธอเป็นอย่างไร เธอมีใครดูแลหรือยัง

ต่อจากนี้เรื่องราวจะเป็นเช่นไรหนอ
เพราะต่อให้รออีกแค่ไหน ก็คงไร้ความหวัง
ควรถอนใจกลับคืน แต่ดันฝืนดันทุรัง
มันเลยยังละล้าละลังวุ่นวาย

แค่.....อยากเป็นใครสักคนที่เธอจะคิดถึง
เพียง.....เป็นใครคนหนึ่งที่เธอให้ความหมาย
อยาก.....มีเธอคอยดูแลอยู่เคียงข้างกาย
รัก.....อันมากมาย จะบอกเธอได้ไหมในสักวัน

จะ.....ถึงวันนั้นไหมที่เธอได้รู้สึก
ว่า.....ในส่วนลึก ใครแอบนึก แอบเอาเธอไปฝัน
หรือ.....ใครคนนั้นควรหยุดยั้งที่หวังไว้สารพัน
ไม่.....มีทางเลยสักวัน ที่ฝันนั้นจะเป็นจริง

1214

love

comment

2 พฤศจิกายน 2546 19:15 น.

ซาก...กลางฝน

เสี้ยว

วันนั้น ในหน้าฝน ฉันทำสิ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าตัวเองจะต้องทำ
ฉันนั่งเก็บ ซ า ก ที่แห้งตายคาระเบียงห้องนอนของฉันเอง
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้เปิดประตูไปเหลียวแลระเบียงนั้นเลย

ซากนั้น เคยชุ่มฉ่ำในสายแดดอันร้อนแล้ง
ซากนั้น เคยให้ฉันระบายทั้งความทุกข์ และความสุข
ซากนั้น ที่ฉันเคยคุยด้วย และร้องเพลงให้ฟัง
ซากนั้น ที่ฉันเคยประคบประหงมราวกับลูกในไส้ก็ไม่ปาน
ซากนั้น บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว
ต้นไม้ของฉัน

น่าเจ็บใจแค่ไหน ที่ต้นไม้ของฉันแห้งตายในฤดูฝน
เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง ที่ต้นไม้ของฉันยืนหยัดอยู่ได้กลางสายแดดในสายลมร้อน
โดยอาศัยความฉ่ำเย็นของสายน้ำที่ฉันบรรจงรินรดให้ทุกเช้าเย็น
พอย่างเข้าหน้าฝน ความไว้ใจในธรรมชาติ ผสานกับความมักง่ายของตัวเอง
ทำให้ฉันดูแลต้นไม้ของฉันน้อยลง
อนิจจา

มันคงคล้ายกับความรัก
ยามที่รักนั้นดูจะยากลำบาก มากด้วยอุปสรรคนานัปการ
เราก็มักจะฝ่าฟัน เอาชนะมันด้วยความมุ่งมั่น
เป็นสายน้ำที่รินรดท่ามกลางสายแดด
แต่เมื่อใดที่ความรักนั้นมันเพียบพร้อม เรากลับไม่ค่อยเห็นคุณค่าของมัน
ในที่สุดความรักก็จะเลี้ยวออกจากถนนที่โรยด้วยกลีบกุหลาบนั้น จากเราไป
เหมือนกับที่ฉันสูญเสียต้นไม้ของฉันไปในหน้าฝน

การสูญเสียครั้งนี้ แลกกับบทเรียนที่สอนฉันว่า
การแสดงออกซึ่งความรักนั้น ไม่ต้องเลือกวันเวลา
คนที่เรารักนั้น ยังต้องการรับรู้ว่า
เรายังรักเขาอยู่.. แล้วรักนั้นจะไม่เฉาตายไป
แสดงความรักซึ่งกันและกันเถิด
อย่าปล่อยให้ความสมบูรณ์ เพียบพร้อมทำลายความรัก
อย่างที่ฉันปล่อยให้สายฝนทำลายต้นไม้ของฉันเลย

1125

love

comment

21 พฤษภาคม 2546 22:17 น.