27 กันยายน 2548 16:19 น.
แก้วนีดา
รอรักจากคนไกล
ลมรำเพยพริ้วแผ่วแว่วเสียงหวาน
ดอกอ้อบานล้อลมพริ้วพรมไหว
แมลงปอปีกบางเกาะปลายใบ
ดอกอ้อไหวเอนใบตามสายลม
วันวานแสนหวานลอยห่าง
แมลงปอปีกบางเจ้าบินหาย
ทิ้งห้วงเสน่หาให้อาลัย
ดอกอ้อเดียวดายกลางสายลม
สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้
รอคอยคนดีคืนมาหา
ทุกนาทีหมุนผ่านกาลเวลา
เนิ่นนานช้าจริงหนอการรอคอย
ลมเอยเจ้าลมรำเพยแผ่ว
พัดวี่แววความรักมาสักหน
บอกเขาคนไกลคืนอ้อมใจเปรอปรน
ใครบางคนยังเฝ้ารอรักจากคนไกล
รัก
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือมิ่งมิตรในดวงใจ
เพราะเธอคือคนดีที่ฉันห่วงใย
เพราะเธออยู่ไกลแต่มีใจให้กัน
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือชีวิตเริ่มต้นใหม่
เพราะเธอคือเธอที่น่ารักกว่าใคร
เพราะฉันจริงใจเธอจึงมอบใจให้มา
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือพี่ภูมินทร์ที่ห่วงหา
เพราะเธอคือคนดีในสายตา
เพราะว่าพี่รักน้องดากว่าใครใคร
เพราะรักสลักจิต
9 กันยายน 2548 12:58 น.
แก้วนีดา
เด็กพเนจร
แดดอ่อน ทอดแสง อาบร่าง
ไอน้ำค้าง ระเหยหาย ในเวหา
ร่างหนึ่ง ไม่ไหวติง ทิ้งกายา
นอนหลับตา ใต้ผ้าห่ม ร่มไม้บัง
อนิจจา น่าอนาจ เสียจริงหนอ
ชีวิตนี้ ที่เกิดก่อ บนโลกกว้าง
มองทางไหน ของชีวิต ให้เลือนลาง
เด็กข้างทาง เขาเมินหน้า พาหนีไกล
สิ่งใดหรือ คือคำตอบ ที่มอบให้
โชคหรือไร นำชีวิต ลิขิตชะตา
ต้องร่อนเร่ พเนจร เหมือนคนบ้า
อนิจจา เขาประมาณว่า ขยะของสังคม
ผิดหรือไร นี่คือ ข้อคำถาม
ใยประมาณ เด็กร่อนเร่ ก่อปัญหา
ชอบลักเล็ก ขโมยน้อย ด้อยปัญญา
รู้เถิดหนา เด็กเช่นข้า มิกล้าทำ
ถ้าเลือกได้ ใครหนอ จะไม่เลือก
สวยแต่เปลือก มองทางไหน วิไลกว่า
มีพ่อแม่ คอยอุ้มชู ตัวลูกยา
ให้เงินตรา ใช้จ่าย สบายมือ
หรือนี่คือ ข้อแตกต่าง ทางสังคม
ค่านิยม สังคมไทย ยุคไอที
อนาคตใหม่ ของเด็กไทย ทุกวันนี้
ต่างหลบหนี มีปัญหา พากันเมิน
แดดอ่อน ทอดแสง อาบร่าง
ฟ้าสาง เริ่มต้น วันใหม่
ร่างหนึ่ง ถูกปุก ให้ลุกไวไว
จะกวาดถนน หลีกไป ให้พ้นทาง.
..
8 กันยายน 2548 10:56 น.
แก้วนีดา
ฉัน คือ
ฉันมัน เป็นคน ธรรมดา
ใช่มี สองหน้า รู้ไว้
พูดอย่าง ทำอย่าง ต่างใจ
คนนั้น ไม่ใช่ ฉันนะเธอ
ฉันมัน คนจริง หยิ่งในตัว
ฉันไม่ใช่ คนมั่ว รู้ไว้
ต่อให้ รักมาก เท่าไร
ฉันไม่ ปล่อยใจ ให้ใครชม
ฉันอาจ คิดฝัน เรื่องรัก
ด้วยฉัน ประจักษ์ เธอมั่น
ทุกวัน เธอคิด ฉันฝัน
สักวัน พบกัน สองเรา
ฉันมี ความจริง จากใจ
มอบให้ เธอไว้ ตรงนี้
รู้ไว้ เถอะนะ คนดี
ฉันคนนี้ มีเธอ อยู่เต็มใจ
ฉันมัน แค่คน ธรรมดา
ใช่ว่า สองใจ รู้ไว้
ทุกวัน รักเธอ ห่วงใย
มอบให้ จากใจ ฉันคือ..รักเธอ.
.
7 กันยายน 2548 11:19 น.
แก้วนีดา
ต่างใจ
อยู่เดียว เก็บใจ เงียบงัน
ไม่ฝัน ไม่คิด ไม่ใฝ่
ไม่รัก เก็บไว้ ในใจ
ช่างเขา ช่างใคร ช่างมัน
ไม่เรียก ไม่ร้อง กู่ก้อง
คิดครอง แค่ความ คิดฉัน
ไม่แคร์ ไม่สน เธอนั้น
ต่างคน แค่ฝัน ต่างใจ
น้ำใจ น้ำคำ ไม่ห่วง
เลิกคิด คำลวง หม่นไหม้
เคยเจ็บ ปวดร้าว เท่าไร
ไม่หวั่น ไม่ไหว คำเธอ
อยู่เดียว เก็บฝัน เงียบงัน
ช่างมัน เก็บใจ เอาไว้
เลิกรัก เลิกห่วง บอกใจ
ปิดใจ จากไป จบลง.
5 กันยายน 2548 12:03 น.
แก้วนีดา
ชีวิต
ชีวิตนี้ มีความหมาย มากไหมเอ่ย
มิรู้เลย แต่ละวัน นั้นค้นหา
สิ่งรอบกาย มีดีชั่ว ต่างเข้ามา
มองด้วยตา คงพิศยาก อาจพลั้งเผลอ
ชีวิตนี้ เกิดมาแล้ว ต้องอยู่ต่อ
ใยมาท้อ คิดอ่อนแอ แค่ขวากหนาม
ต้องสู้ไป ในทุกเรื่อง ต้องพยายาม
ไม่เหยียดหยาม เรื่องของใคร ใจใฝ่ธรรม
ชีวิตนี้ ต้องมีค่า หาความรู้
ต้องเชิดชู หลักคุณธรรม ในคำสอน
การเกิดแก่ เจ็บตาย ใยอาวรณ์
หลักธรรมสอน ให้ละได้ ใจสุขจริง
ชีวิตนี้ เกิดมาแล้ว ต้องพบทุกข์
ใช่มีสุข ต้องพบทุกข์ สลับไปมา
อนัตตา จิตว่างเปล่า เลิกห่วงหา
หลักธรรมพา หยุดชาติภพ จบนิพาน
นี่แหละคือ ชีวิตนี้ มีคุณค่า
ต่างเกิดมา ต้องค้นหา กันให้เจอ
แม้พบแล้ว หลักคำสอน วอนอย่าเพ่อ
เร่งปฏิบัติ ใช่เพ้อเจ่อ แนวทางธรรม.
หน้าส่วนตัว
1777
