30 กันยายน 2548 14:56 น.
แก้วนีดา
ด้ายใจ
ด้ายใจของเธอมาดูแล
ด้วยรู้แน่ว่าเธอให้ใจ
จะรักษาอย่างดีเก็บเอาไว้
ดวงใจจากผู้ชายคนนี้
ด้ายใจคือสายใยผูกพัน
ผูกใจเรารักกันคงมั่นเสมอ
ตลอดระยะเวลาของเธอ
มิใช่เผลอแต่บอกรักจริง
เธอด้ายใจของฉันไปครอง
หวังคงไม่มีน้ำตานองใบหน้า
มอบให้จากใจของน้องดา
ขอพี่ยาดูแลรักษามันให้ดี
ด้ายใจคือสายใยรัก
ผูกสัมพันธ์มั่นคงไว
ถึงแม้ต่างคนต้องอยู่ไกล
แต่ด้ายใจผูกรักมั่น ฉันและเธอ.
29 กันยายน 2548 12:42 น.
แก้วนีดา
ไม่มีเลย
ตลอดคืนที่ผ่านมาไม่มีฝัน
ด้วยตลอดวันไม่ได้นึกถึง
ขอนอนหลับตลอดคืนหนึ่งหนึ่ง
เพียงขอพึ่งราตรีนี่พักผ่อนกาย
รุ่งอรุนของวันใหม่ใจต้องสู้
ปลุกเปิดประตูต้อนรับวันใหม่
จะเจอกับปัญหาอะไรไหม
ใจคิดไปให้รำพึงคะนึงควร
จะมีไหมใครบางคนที่เข้าใจ
มาอยู่ใกล้ให้กำลังใจกันสักหน
ขอเพียงแค่คำปลอบตอบใจตน
หนึ่งคำว่าต้องอดทนทำงานไป
เถอะหนอสักวันนั้นคงได้พบ
ได้ประสบพบหน้าคนที่ใช่
วันนั้นมาถึงเมื่อไรคงดีใจ
แย้มยิ้มตอบรับไว้ด้วยใจปอง
หรือนี่เป็นเพียงแค่เราคิดไป
เขาคนไหนไหนไม่มีมาให้เห็น
ความฝันที่คิดฝันมันโดนแช่เย็น
หรือวันนั้นมันเป็นแค่คิดไป ไม่มีเลย.
ไม่มีเลย
28 กันยายน 2548 15:40 น.
แก้วนีดา
ระวีที่สดใส
ระวีไขแสงสดใสอบอุ่น
รุ่งอรุนของเช้าวันใหม่
ผีเสื้อบินดมชมดอกไม้ใบ
เช้าวันใหม่สุขสดใสอีกครา
ตลอดคืนที่ผ่านนั้นฝันดี
ตลอดราตรีมีพี่ภูคนดีที่ห่วงหา
แม้ในยามดึกยังส่งความอาทรมา
แม้ในฝันยังมาบอกว่า " รักน้องดาเลย "
ระวีไขแสงแสนอบอุ่น
ดุจดังมีคุณอยู่แนบชิดใกล้
อ้อมกอดวงแขนพี่ภูอบอุ่นใจ
ไม่อยากตื่นจากหลับไหลในนิทรา
ระวีไขแสงอรุนรุ่ง
ต้องลุกจากที่นอนอาวรณ์ไห้
เถอะนะคืนนี้จะกลับมาหลับฝันใหม่
เพื่อแอบฝันถึงพี่ภูไงคนของใจน้องดา
รักนะ......คนไกล
27 กันยายน 2548 16:19 น.
แก้วนีดา
รอรักจากคนไกล
ลมรำเพยพริ้วแผ่วแว่วเสียงหวาน
ดอกอ้อบานล้อลมพริ้วพรมไหว
แมลงปอปีกบางเกาะปลายใบ
ดอกอ้อไหวเอนใบตามสายลม
วันวานแสนหวานลอยห่าง
แมลงปอปีกบางเจ้าบินหาย
ทิ้งห้วงเสน่หาให้อาลัย
ดอกอ้อเดียวดายกลางสายลม
สิ่งเดียวที่ทำได้ในตอนนี้
รอคอยคนดีคืนมาหา
ทุกนาทีหมุนผ่านกาลเวลา
เนิ่นนานช้าจริงหนอการรอคอย
ลมเอยเจ้าลมรำเพยแผ่ว
พัดวี่แววความรักมาสักหน
บอกเขาคนไกลคืนอ้อมใจเปรอปรน
ใครบางคนยังเฝ้ารอรักจากคนไกล
รัก
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือมิ่งมิตรในดวงใจ
เพราะเธอคือคนดีที่ฉันห่วงใย
เพราะเธออยู่ไกลแต่มีใจให้กัน
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือชีวิตเริ่มต้นใหม่
เพราะเธอคือเธอที่น่ารักกว่าใคร
เพราะฉันจริงใจเธอจึงมอบใจให้มา
เพราะรักสลักจิต
เพราะเธอคือพี่ภูมินทร์ที่ห่วงหา
เพราะเธอคือคนดีในสายตา
เพราะว่าพี่รักน้องดากว่าใครใคร
เพราะรักสลักจิต
9 กันยายน 2548 12:58 น.
แก้วนีดา
เด็กพเนจร
แดดอ่อน ทอดแสง อาบร่าง
ไอน้ำค้าง ระเหยหาย ในเวหา
ร่างหนึ่ง ไม่ไหวติง ทิ้งกายา
นอนหลับตา ใต้ผ้าห่ม ร่มไม้บัง
อนิจจา น่าอนาจ เสียจริงหนอ
ชีวิตนี้ ที่เกิดก่อ บนโลกกว้าง
มองทางไหน ของชีวิต ให้เลือนลาง
เด็กข้างทาง เขาเมินหน้า พาหนีไกล
สิ่งใดหรือ คือคำตอบ ที่มอบให้
โชคหรือไร นำชีวิต ลิขิตชะตา
ต้องร่อนเร่ พเนจร เหมือนคนบ้า
อนิจจา เขาประมาณว่า ขยะของสังคม
ผิดหรือไร นี่คือ ข้อคำถาม
ใยประมาณ เด็กร่อนเร่ ก่อปัญหา
ชอบลักเล็ก ขโมยน้อย ด้อยปัญญา
รู้เถิดหนา เด็กเช่นข้า มิกล้าทำ
ถ้าเลือกได้ ใครหนอ จะไม่เลือก
สวยแต่เปลือก มองทางไหน วิไลกว่า
มีพ่อแม่ คอยอุ้มชู ตัวลูกยา
ให้เงินตรา ใช้จ่าย สบายมือ
หรือนี่คือ ข้อแตกต่าง ทางสังคม
ค่านิยม สังคมไทย ยุคไอที
อนาคตใหม่ ของเด็กไทย ทุกวันนี้
ต่างหลบหนี มีปัญหา พากันเมิน
แดดอ่อน ทอดแสง อาบร่าง
ฟ้าสาง เริ่มต้น วันใหม่
ร่างหนึ่ง ถูกปุก ให้ลุกไวไว
จะกวาดถนน หลีกไป ให้พ้นทาง.
..
หน้าส่วนตัว
1222
