8 ตุลาคม 2549 10:47 น.
แมวคราว
เจ้าแผ่พุ่ม..ชอุ่มเขียว..เชียวหนอแก้ว..
วะวับแวว...ระริกรับ..ซับฝอยฝน..
ม้วนกลีบน้อย..ช้อยช้อน...ดั่งซ่อนตน
ฤาจักพ้น..ภุมรินทร์..ที่บินตอม
เคล้าเกสร..อ่อนบาง..กลางกลีบแก้ว..
รักเจ้าแล้ว..พี่รักเหลือ..เจ้าเนื้อหอม
ใครคิดแย่ง..แบ่งไป..คงไม่ยอม..
อาจจะตรอม..ชีวา..โศกอาลัย
เฝ้าเก็บแก้ว..เกลากลัด..มารัดเกล้า
เส้นผมยาว..อ่อนละมุน..ดั่งมุ่นไหม
หอมกลิ่นแก้ม..แกมกลิ่นแก้ว.แล้วชื่นใจ
มิอาจไกล..ห่างเจ้าแล้ว..แก้วพี่เอย..
6 ตุลาคม 2549 16:40 น.
แมวคราว
เจ้าร้างรัก..หักพี่...ฤายี่หุบ
ใจแหลกยุบ...ยับแล้ว..แก้วตาเอ๋ย
มาแปรเปลี่ยน..ไปได้..ไฉนเลย..
ทำเมินเฉย..เหมือนว่า..ไม่ปราณี
ก่อนกลีบเกลี้ยง...กลึงเกลา..เจ้าเคยพลอด
อิงอกออด..อ้อนนัก..ว่ารักพี่
จรุงกลิ่น..หอมกล้า..ในราตรี
ควรหรือที่...เมินหมาง...อย่างเย็นชา
แม้นใบเรียว..เขียวสด....หมดรักพี่
หรือหลีกลี้..หลบเร้น..ไม่เห็นหน้า
จะขอตาม..ตราบตาย..วายชีวา..
ติดตามหา...ขวัญชีวี....ของพี่เอย..
6 ตุลาคม 2549 14:12 น.
แมวคราว
น้ำค้างพราว...ขาวสะอาด..ผ่องผาดผุด
เจ้าดอกพุด..กลีบซ้อน..ช่างอ่อนหวาน
หอมอบอวล...ยวนใจ..ให้ชื่นบาน
นึกนงคราญ...ซ่อนพี่...แสร้งหนีไกล
หอมกลิ่นพุด...ฉุดจิต...ให้คิดถึง
ขวัญคะนึง..น้องพี่..อยู่ที่ไหน
ไม่สงสาร...กันบ้าง..หรืออย่างไร
พี่อ่อนใจ..แล้วหนอ...เฝ้าง้องอน.
เจ้าพุดซ้อน...อ่อนใส..กลางใจพี่
รักเจ้านี้...ยิ่งชีวา...จึ่งมาอ้อน
แผ่ใจลง...ตรงหน้า...ว่าเว้าวอน
อย่าเคืองค้อน...ซ่อนรัก..พี่นักเลย..
6 ตุลาคม 2549 10:56 น.
แมวคราว
เจ้าบานเบ่ง..เปล่งแดง..ดังแสงชาด
งามประหลาด..ดวงดาหลา..วันฟ้าใส
ขลิบขอบขาว..พราวเด่น..เห็นแต่ไกล
ทั้งก้านใบ....ผ่องพิสุทธ์..สะดุดตา
เปรียบประดุจ...กุลสตรี..ที่ทรงศักดิ์
รู้ตระหนัก...รักความดี...อย่างมีค่า
ถนอมนวล...สงวนนาง..ช่างตรึงตรา
ใครจะคร่า...ซึ่งศักดิ์ศรี...ไม่มีเลย
รักเจ้าดวง...ดาหลา...กว่าฟ้ากว้าง
รักนวลปราง...อ่อนอุ่น...หนุนเขนย
รักรอยยิ้ม....อิ่มเย็น..เหมือนเช่นเคย
ขอชิดเชย...ชื่นดาหลา...กว่าวันตาย.
5 ตุลาคม 2549 12:02 น.
แมวคราว
ขึ้นจากนา..โดยพลัน...พอหวันเที่ยง
ฝูงนกเอี้ยง....จับกิ่งหว้า..หาอาหาร
แดดแพ่งแพ่ง...แยงตา...พร่าอยู่นาน
นั่งโคนตาล...สาอยากข้าว...บ่าวบ้านไกล
เด็ดยอดจิก...แกล้มจิ้งจัง...ฟังเสียงนก
มันทุ่มถก.....จิกตีกัน..หว้าสั่นไหว
ลูกสุกร่วง...หล่นพื้น..ดาษดื่นไป
เสียงกอไผ่....เอียดอี๋ออ..ล้อลมมา
บัดเดี่ยวนั้น..หันไป...เห็นใครโฉ้
แต่งตัวโก้...มาดคุณหนู..ดูหรูหรา
มาหยุดยืน..ถามทาง..กลางหัวนา
ฟังความว่า..เป็นลูกหลาน..บ้านกำนัน
บ่าวบ้านนอก...คอกนา..หูตาแจ่ม
แอบมองแก้ม....กานดา..พาเคลิ้มฝัน
เดินไปส่ง...ทรามวัย...ให้โดยพลัน
ชวนคุยกัน...ด้วยภาษา...น่าหนักใจ
สาวถามว่า..มาจากไหน...ขอให้แจ้ง
หนุ่มชี้แจง...มาแต่นา...หาช้าไม่
เพิ่งขึ้นเที่ยง...เมื่อตะกี้....นี่ยังไง
สาวถามใหม่..ว่าคุณพี่....มากี่คน
หนุ่มนึกชอบ..ตอบว่า..มาแต่สวน
สาวเริ่มป่วน..ปั่นใจ..ให้สับสน
เดี๋ยวบอกนา..เดี่ยวบอกสวน..กวนพิกล
พิลึกคน...พูดพลิกลิ้น..ปลิ้นไปมา
เอามือผลัก..ล้มแผละ..แยะขี้นั่ง
ฉันไม่ฟัง...ชักชอบกล..ไอ้คนบ้า..
แล้ววิ่งหนี....ฝุ่นตลบ..กลบหัวนา
ด้วยกลัวว่า...หนุ่มหลอกจับ..ล้วงตับตน
((หนุ่มบ้านนอก....คอกตื้อ....มือเกาหัว
เธอสากลัว...เราตรงไหน..ให้ฉงน
หรือสาวนี้....แกแส้งแส้ง..ชอบแกล้งคน
ว่าแล้วบ่น....เดินพึมพำ..หลบหนำหนา.))
คำแปลครับ...
หวันเที่ยง-ตอนเที่ยง / แพ่งแพ่ง-เปรี้ยงเปรี้ยง(ใช้กับแดดที่ร้อนและแสบตามากๆ)
สาอยากข้าว-รุ้สึกว่าหิวข้าว / จิ้งจัง-ปลาหมักเกลือชนิดหนึ่งตัวเล็กๆรสชาติคล้ายปลาร้าแต่ทำมาจากปลาทะเล / ใครโฉ้-ใครก็ไม่รู้ / มาแต่นา-มาจากนา
ขึ้นเที่ยง-พักเที่ยง / มาแต่สวน-มาคนเดียว (คือมาแต่ส่วนนั่นเอง)
/แยะขี้นั่ง-ล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น/ สากลัว-รุ้สึกกลัว / แส้งแส้ง-บ้าๆบอๆ
/หนำนา-ขนำนา
หน้าส่วนตัว
1014
