30 พฤศจิกายน 2549 11:47 น.
แมวคราว
เบื่อ..กลอนกานท์หวานเลี่ยนที่เพียรแต่ง
เบื่อ...ตำแหน่งงานเก่าเข้าขุมขน
เบื่อ...บางกอกกอทอมอหนอเกินทน
เบื่อ..ดิ้นรนไปเรื่อยเหนื่อยเหลือดี
เบื่อ...อาหารการกินสิ้นซ้ำซาก
เบื่อ...ลมปากสอพลอหนอเหลือที่
เบื่อ...ปากหวานก้นเปรี้ยวเสียวฤดี
เบื่อ...ทีวีน้ำเน่ามอมเมาคน
อยาก..โผผินบินไปในอากาศ
อยาก..นั่งวาดภาพวิวใต้ทิวสน
อยาก..ออกท่องทั่วไปในสากล
อยาก..ให้คนคิดดีมีเมตตา
อยาก..ให้คนร่ำรวยช่วยคนทุกข์
อยาก..ให้สุขสดใสไปทั่วหน้า
อยาก..ว่ายน้ำฉ่ำใจในธารา
อยาก..สุราแล้วหนอ..ต้องขอตัว...
29 พฤศจิกายน 2549 12:12 น.
แมวคราว
บิดทุกหยดหมดกลมอย่างสมเกียรติ
อย่าได้เหยียดคอเหล้าเก่าฉมัง
แบบผสมน้ำโซดาหรือว่ายัง
หรือจะสั่งออนเดอะร็อคบอกมาเลย
ตั้งแต่แบล็คไล่หลั่นถึงชั้นหงส์
ขอให้ส่งแก้วมาเพื่อนยาเอ๋ย
รีเจนซี่หอมกรุ่นกลิ่นคุ้นเคย
เพียวเพียวเลยเชิญชนยามต้นเดือน
เรื่องสุราเมรัยไม่ขอพลาด
เช้านั่งฟาดแอลกอฮอล์เจียวหนอเพื่อน
ของมึนเมาเอาแน่ไม่แชเชือน
ใครมาเยือนยกเหล้าเลี้ยงไม่เกี่ยงงอน
นับเงินเดือนให้เมียเสียกว่าครึ่ง
เหลือส่วนหนึ่งซื้อเหล้าเอามาถอน
เมื่อวานเมาอย่างจังลืมตังค์ทอน
ฝากเฮียก่อนไว้สร่างเมาค่อยเอาคืน
เหล้าโซดาชุดใหญ่ไว้ฉลอง
กะจะถองแกล้มเมียเสียให้ชื่น
โดนค่อนขอดเรื่องการบ้านแต่วานซืน
ถึงจะฝืนก็เหลือที่เพราะพี่เมา
แม่หน้ามนคนดีของพี่เอ๋ย
อย่าเคืองเลยว่าสามีนี้โง่เขลา
เรื่องเจ้าชู้หลายใจพี่ไม่เอา
รักแต่เหล้า..เอ๊ย.เมีย..อย่าเสียใจ
ขอนิ้วนางน้องหน่อยอย่าน้อยจิต
แหวนวงนิดหนึ่งนี้พี่ซื้อให้
วันเกิดน้องครบอีกปีวันนี้ไง
เมาอย่างไรก็ไม่ลืม..ปลื้มไหมเมีย.
28 พฤศจิกายน 2549 13:58 น.
แมวคราว
เสียงสนั่นลั่นเลื่อนฟั่นเฟือนฟ้า
ระรินร่าร่วงหล่นหลั่งฝนฝอย
หมู่เมฆคล้ำคลาเคลื่อนละเลื่อนลอย
ประปรายปรอยแปลบเปรี้ยงเสียงอื้ออึง
วะวาววิบยิบยับจับยอดหญ้า
สะบัดซ่าน่ามองเมื่อต้องถึง
สะพรึบพฤกษ์พุ่มไพรให้สะพรึง
คิดคะนึงหนักหน่วงด้วยห่วงนาง
ละลิ่วแลบแปลบปลาบแวบวาบผ่า
ไหวเหวี่ยงหว้าแกว่งกวักแล้วหักผาง
ลูกดำดกตกหว่านเต็มลานทาง
ค่อยครืนครางคล้อยเคลื่อนละเลื่อนไป
คละคลอเคียงเสียงครางอึ่งอ่างอู้
ขึ้นขี่คู่คึกคักด้วยรักใคร่
กระหยับย่องยักย้ายสบายใจ
เกลือกกระไออวลกลิ่นแผ่นดินดาน
พุ่มพฤกษ์ไพรใหญ่น้อยน้ำย้อยหยด
งามหมดจดเจิดจ้านภาสถาน
รุ้งเรืองเรียวเกี่ยวคาบทาบท้องธาร
สะท้อนผ่านทุ่งข้าวราวรูปทอง
คิดคะนึงถึงนวลหวนโหยไห้
น้องอยู่ไหนกันหนาเมื่อฟ้าหมอง
นึกแหนงหน่ายหายหน้าไม่มามอง
ทิ้งหอห้องหดหู่ให้อยู่คอย
กระท่อมทับลับร้างว่างลงแล้ว
ไร้วี่แววแห่งเจ้าให้เหงาหงอย
เฝ้าตรมตรอมผอมซูบสิ้นรูปรอย
ยามฝนย้อยหยาดมา..น้ำตาริน.
27 พฤศจิกายน 2549 14:20 น.
แมวคราว
กลางเปลวแดดแผดเผาอย่างเร่าร้อน
มือจับฆ้อนคงมั่นไม่หวั่นไหว
เป็นคนงานก่อสร้างช่างเหนื่อยใจ
น้ำเหงื่อไหลทุกยามแลกน้ำเงิน
จบปอสี่มีนาแต่ว่าเช่า
ทั้งหนักเบาสู้งานมานานเนิ่น
ยามหน้านากลับบ้านทำงานเพลิน
เสร็จนาเดินทางมุ่งเข้ากรุงไกร
มือวางเคียวจับฆ้อนเหมือนก่อนเก่า
แดดที่เผาร้อนรนแทบป่นไหม้
ซื้อส้มตำกับข้าวเหนียวเคี้ยวกลืนไป
ใช่ข้าวใครไหนเล่าหนอชาวนา
ข้าวหยิบมือซื้อมาถึงห้าบาท
นึกอนาถนี่กระไรใจแปร่งปร่า
ขายข้าวเปลือกเขากลับลดกดราคา
หยาดน้ำตาปนเม็ดข้าวทุกคราวกิน
ใครเคยคิดบ้างไหมในความต่าง
คนก่อสร้างซื้อข้าวแพงเรี่ยวแรงสิ้น
ชาวนาจนลงทุกวันมันชาชิน
ข้าวที่กินอยู่ทุกเมื่อ..เหงื่อตัวเอง.
กลางเปลวแดดแผดเผาอย่างเร่าร้อน
มือวางค้อนมาจับเคียวเกี่ยวรีบเร่ง
วัฏจักรความแร้นแค้นแสนวังเวง
ยังบรรเลงกล่อมทุ่งนาและป่าปูน..
23 พฤศจิกายน 2549 11:44 น.
แมวคราว
รักอักษรกลอนกานท์งานหนังสือ
จึงสานสื่อสืบสร้างอย่างใจฝัน
จะเป็นหนึ่งหรือไม่..ใช่สำคัญ
คู่ประชันคือสำนึกฝึกตัวเอง
เพียรกลั่นถ้อยร้อยกรองทำนองเสนาะ
แม้นไพเราะจับใจใช่อวดเก่ง
รับติชมสมอ้างอย่างนักเลง
ไม่เคยเกรงสำคัญเห็นว่าเป็นครู
สวมวิญญาณนักกลอนใช่นอนเปล่า
หมั่นบอกเล่ากลอนกานท์ให้ผ่านหู
นามแมวคราวแม้นเห็นจงเอ็นดู
ใช่ลบหลู่นามปากกาอาจารย์ใด
แค่แมวหนึ่งซึ่งเดินอย่างเพลินเพลิด
และทูนเทิดรักภาษายิ่งกว่าไหน
ชอบสรวลเสเฮฮาทุกคราไป
และซึ้งใจเพื่อนรักเหล่านักกลอน
มาเถิดเพื่อนร่วมสร้างเส้นทางฝัน
มากรองกลั่นใจรักสู่อักษร
ร่วมแรงกันมั่นหมายอย่าคลายคลอน
สื่อสุนทรสืบสร้างทางกวี.
หน้าส่วนตัว
2165
