31 มกราคม 2550 10:52 น.
แมวคราว
ไม่เป็นไร...
ใครจะรักหรือไม่ก็ใช่ที่
ใครจะคิดย่างไรช่างใจซี
เราทำดีที่สุดแล้วก็แล้วกัน
เอาเถอะน่า....
ใครค่อนว่าเย้ยใยไพอย่างไรนั่น
เอามาคิดให้ขุ่นใจทำไมกัน
ช่างหัวมันไปเสียบ้างวางมันลง
ใจเราก็ของเรา....
หากใครเขาไม่ใส่ใจหรือไล่ส่ง
เก็บรักษาใจนั้นอย่างมั่นคง
อย่าแอ่นลงเพราะแบกทุกข์ที่คุกคาม
ความรัก..
คงสุขนักหากสนองไม่มองข้าม
รักข้างเดียวเหี่ยวหดไม่งดงาม
แต่เป็นความหาญกล้าน่าชมเชย
ปลอบขวัญ..
อย่าปิดกั้นรักครั้งใหม่นะใจเอ๋ย
เก็บความรักเก็บหัวใจเอาไว้เลย
ค่อยเปิดเผยอีกสักหนกับคน(รัก)จริง..
29 มกราคม 2550 15:14 น.
แมวคราว
อายเขาไหม..?
เราเกิดเป็นคนไทยใช้ภาษา
เป็นของเราเนาว์อยู่แต่ปู่ตา
แต่ทว่าเหตุไฉนไม่เคยมอง
พอภาษาปะกิดฟุดฟิดใส่
ทิ้งคำไทยของเราให้เศร้าหมอง
ไม่สำเหนียกสักน้อยเรื่องร้อยกรอง
เพราะมุมมองหมู่มากยากเข้าใจ
พากันลืมรากเหง้าของเราหรือ?
จึงยึดถืออคติเป็นนิสัย
หลงของนอกเห่อปลื้มลืมของไทย
ปล่อยให้ใครล้างสมองลองนึกดู
เห็นพิซซ่าบาร์บีคิวหิวแสบไส้
เมินผัดไทยยกครัวซองเป็นของหรู
ใครมาเตือนก็เคือง..เรื่องของกู
ลืมคุณครูลืมคุณค่าภาษาไทย
เขียนผิดๆถูกๆสอนลูกหลาน
เหมือนประจานความเขลาไม่เอาไหน
ก็ต่างฝ่ายต่างคนไม่สนใจ
จะสอนใครก็ยากแท้แม้ตนเอง
สักวันหนึ่งเถิดไทยอาจไร้ราก
เมื่อหมั่นพรากคำไทยไปข่มเหง
อนุชนรุ่นหลังอาจวังเวง
ลอยคว้างเคว้งไร้หลักจะพักพิง
ช่วยกันไหม...?
เกิดมาเป็นคนไทยทั้งชายหญิง
ร่วมดำรงรักษ์ไว้ด้วยใจจริง
หรือจะทิ้งภาษาไทยให้อับปาง?
11 มกราคม 2550 08:56 น.
แมวคราว
ฝากคำวอนอ่อนไหวคนใจน้อย
แฝงรูปรอยกลอนเหงาอย่างเศร้าหมอง
ไม่เคยคิดแบ่งใจให้ใครครอง
แม้แต่ล่องล่วงออกนอกเขตใจ
นับแต่นาทีหนึ่งซึ่งเริ่มรัก
แทบจะควักทั้งวิญญาณ์มาวางให้
บอกตัวเองนับแต่นี้ไม่มีใคร
ตามวิสัยแน่นหนักด้วยรักเดียว
ไม่เคยคิดกลิ้งกลอกลวงหลอกเจ้า
แม้แต่เงาของหญิงใดไม่เคยเกี่ยว
ในอดีตอาจเจ้าชู้ดูปราดเปรียว
เลิกลัดเลี้ยวไปทุกที่เมื่อมีเธอ
สู้ถนอมออมรักเป็นหนักหนา
แม้ใครมายั่วใจไม่เคยเผลอ
อาจมีหญิงคบบ้างอย่างเพื่อนเกลอ
ใช่ออเออแอบอ้างอย่างอื่นไกล
จะวันนี้วันไหนไม่เคยเบื่อ
ขอให้เชื่อใจดวงนี้ที่มีให้
จะขอรักเคียงข้างไม่ห่างใจ
งอนอย่างไรจะตามง้อขอคืนดี
ฝากคำวอนอ่อนไหวอย่างใจน้อย
ยังรอคอยด้วยรักหนักเหลือที่
หากแม้นเจ้าแก้วตาไม่ปราณี
ฝากกลอนนี้..ครวญมา..ว่าน้อยใจ...
หน้าส่วนตัว
1008
