31 สิงหาคม 2545 10:12 น.
				
												
				
								แว่นหนา
		
					
				
รอยยิ้มปริศนา
ที่เธอส่งมาในคราก่อนนั้น
ทำเอาฉันงุนงงไม่หลายวัน
เพราะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร
     อีกทั้งสายตาพิศวง
ทำเอาฉันต้องงงไปอีกครั้งรู้ไหม
ดูท่าเธอจะเกลียดฉันแทบตาย
อยู่อยู่ก็ทำท่าเหมือนว่ามีใจ...
                             ...คนอะไรเข้าใจยากจัง				
			 
			
				30 สิงหาคม 2545 18:23 น.
				
												
				
								แว่นหนา
		
					
				
เกลียดตัวเอง
ที่เกิดมาวังเวงเพราะคิดถึง
เกิดมาเพื่อจะรักคนคนนึง
แล้วก็รู้ซึ้งว่าหยุดคิดถึง ไม่เห็นจะตาย
     ไม่มีเธอก็ยังหายใจได้อยู่
ไม่ไปเฝ้ามองดู หัวใจฉันก็เต้นได้รู้ไหม
ไม่ไปรักเธอไม่ไปห่วงหา ไม่เห็นจะเป็นไร
แต่ลมหายใจมันเหมือนคนใกล้ตาย...
                                      ...อยู่ไปวันวัน				
			 
			
				29 สิงหาคม 2545 18:02 น.
				
												
				
								แว่นหนา
		
					
				
เหมือนจะให้ความหวัง...แต่เหมือนไม่ให้
เหมือนว่าเธอจะมีใจ...แต่คล้ายคล้ายว่าเธอจะเกลียดฉัน
เหมือนเธอจะรัก...แต่ดูแล้วก็แค่คนรู้จักกัน
เหมือนว่าเธอชอบมองฉัน...แต่ก็มองแค่นั้น ไม่มีอะไร
     คิดดูแล้ว...เหมือนฉันเป็นคนบ้า
คิดดูแล้ว...เหมือนฟ้าแกล้งกันใช่ใหม
แล้วดูคิด...ให้วุ่นจิต...เธอคิดยังไง
คิดแล้วไง...ดูเธอก็ไม่ใส่ใจมันอยู่ดี				
			 
			
				27 สิงหาคม 2545 17:31 น.
				
												
				
								แว่นหนา
		
					
				
เธอไม่เคยบอกว่าคิดยังไงกับฉัน
แต่จากที่ผ่านมาทุกวันก็รู้ว่าเธอเกลียดกันแค่ไหน
เดินผ่านกันก็ทำเฉย เหมือนไม่มีอะไร
ทั้งใจน้อย น้อยใจ แต่ก็ปล่อยไว้เรื่อยมา
     เธอเกลียดฉันยังกะอะไรดี
จะไปคุยสักที...ก็เลยไม่กล้า
ก็ฉันกลัว กลัวเธอ จริงจริงนี่นา
เธอไม่เคยว่าด้วยปาก แต่กระชากด้วยสายตา...
                                          ...ใจร้ายจังนะพ่อคนใจดำ				
			 
			
				25 สิงหาคม 2545 13:31 น.
				
												
				
								แว่นหนา
		
					
				
เขียนกลอน...เพราะอ่อนไหว
คิดถึงใครที่เหินห่าง
ใจฉันมันบอบบาง
พออ้างว้างจึงมีน้ำตา
     คิดถึง...จึงรวดร้าว
น้ำตาพราวเพราะห่วงหา
เขียนไว้ให้ผ่านตา
เผื่อเธอผ่านมาจะได้ไม่ลืมว่า...
                            ...เรารักกัน