30 มกราคม 2546 22:41 น.
แว่นหนา
เรื่องมันเกิดไม่นานที่ผ่านมา
แว่นหนาจะไปหาแม่ที่ชั้นสี่
กดเรียกปุ๊บลิฟต์มาปั๊บเปิดพอดี
เข้าไปกดปุ่มเลขสี่ ถอนหายใจ
ลิฟต์มาถึงชั้นสองมันสะดุด
และตามด้วยการหยุดไม่เคลื่อนไหว
ปิดสนิทไม่เปิดแต่อย่างใด
ซวยแล้วไงทำอย่างไรดีล่ะวา
ยืนรวบรวมสมาธิสักพักหนึ่ง
ทุบประตู ตึง ตึง มีใครมั้ยคีาาาาาาาาาาา
ชั่วอึดใจได้ยินเสียงตอบกลับมา
รอหน่อยนะเดี๋ยวช่างมาอย่ากังวล
นั่งรอรอ รอแล้วก็รอเล่า
มีแต่เรานั่งเหงาเคล้าสับสน
นั่งคนเดียวเปลี่ยวปล่าวร้าวกมล
กลัวมีคนโผล่มาจะทำไง
เริ่มประสาทหวาดหวั่นขึ้นทุกที
เรื่องของเรื่องคือกลัวผี ยอมรับก็ได้
กลัวมีผีโผล่มา อย่าง The Eye
กลัวแทบตายใจเกือบวายทรมาน T-T
ไปนึกถึงที่ครูสอนเอาไง้
จึงหลับตาสงบใจมือประสาน
นั่งสมาธิไปได้ไม่นาน
สติกระจายขาดสะบั้นไม่นิ่งพอ
หยิบกระดาษขาดขาดมาเขียนเล่น
ความกลัวเริ่มหายกระเด็นคลายความท้อ
หมึกปากกากับกระดาษมีเพียงพอ
จะเขียนต่อรอคนมาช่วยออกไป
หนึ่งชั่วโมงเศษเศษแห่งความหวัง
แสงสว่างส่องอีกครั้ง แทบร้องไห้
สูดอากาศสะอาดสุดลมหายใจ
สู่อิสรภาพอันยิ่งใหญ่...ออกได้ซะที!
28 มกราคม 2546 18:21 น.
แว่นหนา
หากว่าเธอไม่เคยคิดอะไร
ก็อย่ามาชิดใกล้ให้ไหวหวั่น
โปรดเมินเฉยอย่างที่เคยทำกัน
แบบวันนั้นที่ฉันนั่งฟูมฟาย
ขอร้องอย่ามาทำให้ฉันหลง
จนตกลงจะรักเธออีกได้ไหม
อย่ามาพูดเหมือนว่าเธอห่วงใย
สนุกไหมปั่นใจใครหลายคน
ถามจริงเธอเธอน่ะรู้หรือเปล่า
นิสัยเธอทำใครเขาเหงาสับสน
หลายคนร้องไห้เพราะใจเธอซุกซน
พอเถอะนะ เลือกสักคน ให้จบที
25 มกราคม 2546 09:11 น.
แว่นหนา
เพื่อนมันตื๊อให้พาไปหาเธอ
คนที่ทำฉันเพ้อละเมอฝัน
เออก็ได้ไปก็ไปตามใจมัน
ยืนชะโงกอยู่ตั้งนานไม่เห็นมี
ชะเง้อแลรอแล้วก็รอเล่า
เราหนอเราจำผิดห้องหรือเปล่านี่
ทำยังไงไม่เจอเธอสักที
เพื่อนมันก็เซ้าซี้ให้ไวไว
พอหันหลังไปชนมีคนจ้อง
เธอยืนมองด้วยหน้าตาสงสัย
ประมาณว่า....น้องคนนี้ มาทำไม
เอาแล้วไงพูดอะไรดีล่ะวา
ปากที่เคยขยับกลับเป็นใบ้
หยุดทุกความเคลื่อนไหวคล้ายเป็นบ้า
อายแสนอายโอ้ยให้ตายตามองตา
ขออนุญาตใส่เกียร์หมา โกยแน่บเอย
23 มกราคม 2546 21:04 น.
แว่นหนา
เธอจะรักเข้าไปเพื่ออะไร
ทั้งที่เขาไม่ใส่ใจไม่ห่วงหา
ไม่ดูแลแทคแคร์ ไม่โทรมา
เธอยังว่าแม้เขาไม่หันมาก็ไม่เป็นไร
ขอร้องเธอ ตื่นเถอะ ได้โปรดนะ
ลืมตามาแล้วมองว่า ฉันแคร์แค่ไหน
เขาไม่เคยรักเธอแต่อย่างใด
เขาไม่อยากให้ใครได้เธอไป เชื่อละกัน
คงจะไม่ยากเกินไปใช่ไหม
หากขอร้องให้เธอเปลี่ยนใจมาชอบฉัน
ขอสัญญาไม่ทิ้งให้เหว่หว้ารึทรมาน
ฉันรักเธอได้มากกว่าคนนั้น...
...อย่าทนอีกเลย
22 มกราคม 2546 19:26 น.
แว่นหนา
เกือบทุกหน้าของสมุดบันทึก
แฝงด้วยความรู้สึกอันเงียบเหงา
พลิกเปิดอ่านทุกวันอย่างแผ่วเบา
คราบน้ำตาเก่าเก่า เห็นประปราย
ผ่านมากี่คืนหนาวร้าววังเวง
นอนข้างหมอนกอดตัวเองร้องไห้
เป็นเพราะห่างอ้างว้างเธอคนไกล
ใจหนอใจเมื่อไรจะชาชิน
หน้าส่วนตัว
854
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแว่นหนา
