19 มีนาคม 2546 07:10 น.
แว่นหนา
มองภาพเธอที่วางอยู่ข้างเตียง
คิดถึงเสียงที่เธอกรอกมาตามสาย
ว่ายังรักยังห่วงหวงมากมาย
แต่ธุระมากมาย โปรดรอกัน
ในวันนั้นฉันตกลงยอมรับปาก
ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนั้น
คิดไม่ถึง...ความห่างเหินที่ไม่นาน
ก็ทำให้ทรมานปานขาดใจ
ความปวดร้าวทำเอาไม่อยากตื่น
มาทนฝืนจมลงสู่ความหมองไหม้
พึ่งรู้ตัว ไม่เคยเก่งแต่อย่างใด
อ่ออนแอจนแพ้ได้....แค่การรอ
18 มีนาคม 2546 13:09 น.
แว่นหนา
ฉันเคยคิดอะไรไร้เหตุผล
ว่าอยากฟังอีกสักหน คำคำนั้น
อยากให้เธอพูดมาว่ารักกัน
อยากฟังมันทุกวันให้ชื่นใจ
แท้จริงแล้วที่เธอทำทุกทุกสิ่ง
มันก็สื่อความจริงที่ยิ่งใหญ่
นอนห่มผ้าด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย
รีบกินยานอนซะไป จะได้หายดี
ไม่มีคำไหนออกเสียงได้ว่า รัก
แต่ก็สุขใจนักเพียงเท่านี้
คำว่ารักที่อยยากฟังมาเป็นปี
กลับมีค่าน้อยกว่าที่เธอห่วงใย
หน้าส่วนตัว
703
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแว่นหนา
