11 พฤษภาคม 2546 17:22 น.
แว่นหนา
ถามจริงเถอะทำไมเธอดื้ออย่างนี้
ไม่สบายกินยาสิจะได้หาย
เดี๋ยวเกิดเป็นหนักขึ้นมาจะทำไง
เธอว่าไม่เป็นไร แต่ฉันไม่คิดเหมือนกัน
ไม่อยากห่วงตัวเองก็ช่างเธอ
แต่คนที่ห่วงเสมอมันคือฉัน
เธอไม่สบายฉันก็กลุ้มใจไปตามกัน
ปั๊ดโธ่เอ๊ย....พ่อคนหัวรั้น จะกินไม่กิน!
5 พฤษภาคม 2546 18:47 น.
แว่นหนา
ล้อเข้าไปล้อให้ใจมันจำ
ชื่อแฟนเธอล้อซ้ำซ้ำย้ำเอาไว้
ล้อกี่ทีเธอก็เขินยิ้มอายอาย
ฉันหัวเราะแต่ในใจ มันไม่เลย
ล้อให้รู้ว่าเธอมีเจ้าของ
และฉันควรจะแอบมองอยู่เฉยเฉย
อย่าคิดไปไกลกว่าเก่าใจเจ้าเอย
มันเป็นไปไม่ได้เลย จริงจริง
4 พฤษภาคม 2546 21:09 น.
แว่นหนา
แต่งกลอนมาก็ตั้งหลายบทแล้ว
ต่างมุมมองต่างแนวและต่าง size
มีวี่แววว่าเริ่มจะหมดไฟ
แต่ทำไมยังเขียนได้ ไม่รู้เหมือนกัน
เคยคิดจะเลิกแต่งกลอนตั้งหลายที
ความสามารถก็ไม่มี...เลิกเถอะฉัน
แต่เพราะมีเพื่อนเพื่อนมาวิจารณ์
บอก ชอบมาก แล้วฉันจะเลิกได้อย่างไร
อาจจะแต่งกลอนไม่เพราะเท่าไรนัก
แต่จะต้องเพราะใจรัก มีไรมั้ย
จะอยู่นี่ ประถม-มัธยม-มหาลัย
ใครมาไล่ก็ไม่ไป เค้าไม่ยอม!
3 พฤษภาคม 2546 16:11 น.
แว่นหนา
เธอจะรู้บ้างไหม
รอยยิ้มสดใสของฉัน
เหน็ดเหนื่อยปวดร้าวทรมาน
ซ่อนอยู่ใต้ยิ้มนั้นมากมาย
ดวงตาคู่นี้
หากมองดีดีจะรู้ความหมาย
ว่าฉันอ่อนแอเพียงใด
อ่อนแอจนต้องร้องไห้มาหลายที
ฝืนยิ้มเมื่อพบเจอ
ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงไปมากกว่านี้
อยากให้เธอห่วงตัวเองหน่อย พ่อคนใจดี
แต่ก็อ่อนแรงลงทุกที...จะฝืนได้อีกเท่าไรกัน...
หน้าส่วนตัว
699
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแว่นหนา
