9 สิงหาคม 2548 22:23 น.
ไรไก่
ม่านหมอกปลิวพลิ้ว
ลอยละลิ้วเล่นลม
นกนางนวลเฉิดโฉม
บินเล่นลมกลางนภา
เป็นนกได้คงจะดีเนาะ
บินขึ้นไปบนท้องฟ้า
ถลาเล่นลมชมธรรมชาติ
เมฆหมอกขาวสะอาดตา
เห็นแล้วพาให้สุขใจ
ธรรมชาติเป็นสิ่งงดงามน่าหลงไหล
ไม่ก่อให้เกิดโทษกับผู้ใด
มีแต่จะนำความจรุงใจแก่ผู้มาเยือน
ฉันรักต้นไม้ทุกต้น
ฉันรักหมู่แมลงทุกตัว
รักในแม่น้ำทุกสาย
รักในทุกสิ่งที่เกิดมาพร้อมกับโลก
ทุกสิ่งสวยงามยั่งยืนตามธรรมชาติ
ถ้าคนในโลกไม่เอาเปรียบกับธรรมชาติจนเกินไป
น่าเสียดายถ้าต่อไปธรรมชาติจะสูญหายไปพร้อมกับสิ่งที่ดี
คงเหลือแต่วัตถุที่ถูกสร้างขึ้นมาแทนที่
อืม .เสียดายจริง
9 สิงหาคม 2548 10:56 น.
ไรไก่
เรื่อยๆๆมาเรียงๆๆ
อยากขีดเขียนตามอำเภอใจ
มันเหงาๆและเศร้าๆในหัวใจ
ทำไมทำไมต้องเป็นเรา
เรื่อยๆๆเดินเรื่อยเปื่อย
เหมือนกับเคยเดินมาแล้ว
เดินคนเดียวกับลมหายใจแผ่วๆ
แล้วเมื่อไรจะถึงปลายทางเสียที
เบื่อแล้วเบื่อแล้วกับชีวิตนี้
กี่ที กี่ทีก็มีแต่ผิดหวัง
เศร้าจริงเศร้าใจในชีวัน
มีแต่พังมีแต่พังอย่างยัยเยิน.
อยากมีรักมีรักที่สมหวังบ้าง
ไม่ต้องมากเพียงแค่สักครั้ง
มีไหมมีไหมใครที่คิดจริงจัง
กับผู้หญิงอย่างฉันอย่างฉันนี้
9 สิงหาคม 2548 10:53 น.
ไรไก่
เม็ดฝนสีขาวใส ปลิวสาดใสกับผิวหน้า
สะดุ้งตื่นจากนิทรา โธ๋ ฝน จ๋า ฉันกำลังนอนหลับสบาย
สายฝนพร่ำบางเบา ทำให้ใจเหงาขึ้นมาทันที
ฝน จ๋า ไม่หยุดสักที ทำให้อยากมี ใคร..มาอยู่ใกล้ๆสักคน
ไอเย็นจากเม็ดฝน แผ่ซ่านไปถึงทั้งกมล
นั่งมองกับสายฝน พร้อมกับความหนาวเย็นของหัวใจ
มีใครตื่นขึ้นมานั่งนับเม็ดฝนเหมือนฉันบ้างไหม
เม็ดฝนมาพร้อมกับความเหงากับความเศร้าเหลือใจ
และแวะมาทักทายถึงในห้องนอน
กอดคอ อ้อล้อ ให้กับคนใจอ่อนแอ
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ฝนก็ไม่ซ่าจากไปสักที
นั่งซุกอยู่ใต้ผ้าห่มอย่างนี้ๆ แต่ละนาทีเชื่องช้าเหลือเกิน.
ฝน..จ๋า..ฝน
เมื่อคืนฝนตกอย่างแรงอย่างกับพายุฝน ลงมาเป็นชุดๆ
เม็ดฝนปลิวเข้าหน้าต่างกระทบผิวหน้า ทำให้สะดุ้งตื่น
ลุกขึ้นมานั่งมองไปนอกหน้าต่าง มืดครึมไปทั่ว
ท้องฟ้าดำสนิท ฝนสาดใส่หลังคาบ้านไม่ขาดสาย
ทำให้ใจเหงา เศร้า ดีจัง
8 สิงหาคม 2548 13:30 น.
ไรไก่
ขอบฟ้ากว้างไกลสุดสายตา
พร่ามัวมองเห็นไม่ชัดเจนแจ่มใส
น้ำตาเอ่อล้นท่วมตาท่วมหัวใจ
แทบทนไม่ไหว ทำไม ทำไม อ่อนแอเสียจริง
นั่งมองฟ้า แววตานิ่ง หยิ่งทะนง
และคงอยู่กับโลกด้วยหัวใจใหม่
ด้วยความสุขสนุกสนานเหมือนใครๆ
ไม่ใส่ใจกับแค่ใครเพียงคนเดียว
จะไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของฉันอีก
กับอดีตที่เจ็บปวดและรวดร้าว
ฝั่งกลบจมแผ่นดินสิ้นเคราะห์คราว
เหมือนรอยเท้าบนพื้นทรายไร้ร่องรอย
วันพรุ่งนี้ฉันจะมองด้วยความรู้สึกเปลี่ยนไป
วันพรุ่งนี้ฉันจะเลิกเสียใจกับสิ่งทีผ่านมา
วันพรุ่งนี้เธอจะกลายเป็นคนที่แปลกหน้า
วันพรุ่งนี้ฉันไม่คุ้นสายตากับเธอเสียจริง.
7 สิงหาคม 2548 22:06 น.
ไรไก่
เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงตรงหน้า
เมือได้ยินวาจาพาใจหมอง
ตัดเยื่อขาดใยไม่หันกลับมามอง
น้ำตาคลอเอ่อล้นท่วมหัวใจ
ไม่มีแล้ววันนี้คนที่เคยรัก
เขาผลักเสือกไสไปไกลพ้น
แสนเจ็บปวดรวดร้าวเหลือจะทน
แล้วทรุดลงกับพิ้นไม่อาจฝืนยืนได้เอง
กายเย็นเฉียบใจนิ่งเงียบกับสิ่งเกิด
สมองเตลิดเกิดสับสนวกวนไหว
ไม่อาจแก้ปัญหาหรือนำพากับสิ่งใด
คงปล่อยไปตามกรรมของตนเอง
รวมสติคิดไตร่ตรองกับสมองน้อยๆ
ทำไมถอยกับปัญหาไร้ค่าน่าฉงน
หนึ่งสมองสองมือสู้ยืนหยัดและอดทน
แค่คนหนึ่งคนที่ไร้ค่าไม่น่าใส่ใจ
ในวันนี้ไม่มีเขาเราอยู่ได้
มันไม่ใช่เรื่องร้ายแรงเกินทนไหว
เขาไม่รัก ก็ไม่รักช่างเขาปะไร
ก้าวหาชีวิตใหม่กับคนใหม่ที่ใจรักจริง
หน้าส่วนตัว
1012
