18 กันยายน 2548 23:14 น.

ยอมจำนน -- อย่าจำนน (ชมอักษร-ไวยากรณ์)


              ::: ยอมจำนน ::: 
                                                  ชมอักษร 


อีกครั้งที่น้ำตา .. ไหลออกมาไม่อาจฝืน
พยายามทนกล้ำกลืน .. ยังสะอื้นอีกจนได้
เจ็บปวดที่ต้องเจอ .. ท่าทีเธอไม่สนใจ
ฉันรักเธอเพียงใด .. เธอกลับไม่เคยไยดี

คำพูดที่เสียดแทง .. เหมือนจะแกล้งให้เจ็บช้ำ
สิ่งที่เธอกระทำ .. เหมือนย่ำใจให้ป่นปี้
เคยรับรู้บ้างไหม .. ความน้อยใจที่ฉันมี
นับวันทบทวี .. จนอยากหนีไปให้ไกล

แต่ฉันมันอ่อนแอ .. จึงพ่ายแพ้ตัวเองเสมอ
แค่คิดว่าขาดเธอ .. น้ำตาเอ่อขึ้นมาใหม่
บอกตัวเองเบาเบา .. แม้ต้องเศร้าไม่เป็นไร
ยอมช้ำอยู่ร่ำไป .. เจ็บเพียงไหนเต็มใจทน

ฟ้านั้นคงลิขิต .. ทางชีวิตคนใจง่าย
ให้ต้องทุรนทุราย .. ถูกทำร้ายอีกหลายหน
กดเก็บไว้ข้างใน .. มิกล้าไปปริปากบ่น
แม้ใจจะร้อนรน .. ยอมจำนนเพราะรักเธอ

......................................


                 :::อย่าจำนน:::
                                              ไวยากรณ์


กี่ครั้งที่น้ำตา .. ไหลออกมาไม่ตั้งใจ
หลายทีที่พูดไป .. แคร์อะไรเขานะเธอ
เจ็บเพราะไม่ใยดี.. ยังมัวมีรักเสมอ
บอกใจพอทีเธอ.. ฝันละเมอเสียเวลา

คำพูดเขาเสียดแทง.. ใยยังแกล้งไม่เจ็บหนอ
กี่ครั้งถึงจะพอ..  หรือจะรอให้ด้านชา
เขาไม่เคยรับรู้.. เท่าที่ดูจากทีท่า
แต่เธอไม่ระอา.. ดูเหมือนว่าไม่สนใจ

ทำใจเข้มแข็งเถิด.. ผลจะเกิดภายภาคหน้า
ตัดใจเสียดีกว่า..  เผื่อน้ำตาจะหมดไป
บอกเธอกี่พันครั้ง.. เธอเคยฟังกันบ้างไหม
ยอมช้ำอยู่ทำไม.. ได้อะไรดีขึ้นมา

ใช่ฟ้านั้นลิขิต.. ทางชีวิตอะไรได้
หากอยากเป็นคนใหม่.. คิดเอาไว้เรื่องธรรมดา
ไม่ต้องไปฝืนทน.. เราเป็นคนเหมือนเขาหนา
โดดเดี่ยวดูเอกา.. ยังดีกว่ายอมจำนน

17 กันยายน 2548 13:48 น.

รู้ทั้งรู้ .. มิคู่ควร (ผู้หญิงไร้เงา - ไวยากรณ์)

ไวยากรณ์

ผู้หญิงไร้เงา
รู้ทั้งรู้ อยู่แก่ใจ เธอไม่รัก
แม้ทายทัก รักให้ เธอไม่สน
เฝ้าชิดใกล้ ใจห่วง ติดบ่วงตน
เมื่อเธอจน หัวใจ มอบให้กัน

แต่ใจเรา เฝ้าคิด ยังชิดใกล้
มอบหัวใจ ให้แท้ มิแปรผัน
แม้เนินนาน กาลผ่าน เนินนานวัน
ยังยืนยัน มั่นใจ มอบให้จริง

ส่วนเธอนั้น ฉันคิด ไม่ผิดแน่
ไม่เหลียวแล แคร์ฉัน ทุกวันทิ้ง
รักที่ฉัน นั้นให้ เธอไม่อิง
แถมประวิง ทิ้งทวน ไม่ชวนชม

ฉันจึงเศร้า เฝ้าหมอง นั่งร้องไห้
กับรักพ่าย แพ้พิษ ดวงจิตขม
แต่อยากกล่าว เล่าความ ยามระทม
ใช่อารมณ์ กับรักนี้ ที่ให้เธอ

ไวยากรณ์
รู้ทั้งรู้ อยู่แก่ใจ ว่าเธอรัก
มาทายทัก ใกล้ชิด แถมห่วงหา
ยามเดือนร้อน เจ็บไข้ อาทรมา
มิเคยเลย สักครา จักห่างไกล

แต่ใจเรา เฝ้าคิด มิควรคู่
รู้รู้อยู่ ฐานะ ประมาณไหน
เปรียบดอกฟ้า กับหมาวัด ที่ห่างไกล
ยากเกินไขว่ และคว้า มาครอบครอง

จึงทำตัว เหินห่าง ไม่แลเหลียว
อยู่ผู้เดียว ไม่คิด จะเป็นสอง
แม้จักเจ็บ หรือช้ำ น้ำตานอง
มิหมายปอง ให้เธอ มาสนใจ

ยอมเจ็บแต่ วันนี้ จะดีกว่า
หากวันหน้า รักมาก เกินข่มไหว
ถึงวันนั้น คงยาก จะตัดใจ
อาจพลาดพลั้ง ทำอะไร .. ที่ไม่ดี

ผู้หญิงไร้เงา
เมื่อเธอรู้ อยู่แก่ใจ ในรักฉัน
ที่ให้กัน มั่นคง ซื่อตรงเหมือน
แถมห่วงหา พาห่วงใย ไม่ลางเลือน
จึงขอเตือน รักจริง อย่าทิ้งกัน

แค่ฐานะ ใช่ประมาณ เป็นฐานรัก
หากตระหนัก อย่างไร เชื่อใจฉัน
พร้อมจะรอ ท้อไม่มี ในชีวัน
เพียงยืนยัน สัมพันธ์รัก เธอภักดี

ให้โอกาส เธอสร้าง อนาคต
ไม่กำหนด หรือเปลี่ยนใจ ไม่ผันหนี
ทางชีวิต ที่คิดไว้ ในชีวี
หวังจะมี เธอเคียงข้าง ร่วมทางไกล

แล้วเธอหละ คิดอย่างไร ขอให้บอก
อย่ามาหลอก กลอกกลิ้ง แท้จริงไหม
ว่าคิดห่าง ร้างรัก ทิ้งหลักชัย
หรือต้องการ มีใหม่ ในใจเธอ

ไวยากรณ์
เพราะฉันรู้ อยู่แก่ใจ ในรักเธอ
ใช่ละเมอ เพ้อพก ที่ให้ฉัน
แถมซื่อตรง พักดี ในชีวัน
แต่รักนั้น ใช่หวัง เพียงครอบครอง

แตกต่างกัน ราวกับ ฟ้ากับดิน
น้ำตาริน ครั้นหวัง จะเป็นสอง
แม้จักรัก เพียงใด ไม่หมายปอง
ให้เธอหมอง ราคี เมื่อร่วมเคียง

ขอบคุณเธอ ที่ให้ ในโอกาส
เชื่อในความ สามารถ แม้จักเสี่ยง
แต่ตัวฉัน ขอเป็น ได้แค่เพียง
คนมองเมียง ดูแล อยู่ไกลไกล

หากวันใด เธอท้อ จักมีฉัน
เคียงข้างกัน ไม่หลีก หนีไปไหน
ขอเป็นเพียง สายลม กำลังใจ
เพราะไม่ใช่ แค่รัก ถึงคู่ควร

ผู้หญิงไร้เงา
จะเก็บรัก ภักดี มากมีให้
ไว้ภายใน ใจนี้ ที่เป็นฉัน
เพราะรู้ดี ถึงรักเรา เฝ้าผูกพัน
เป็นแค่ฝัน นั้นแน่ แท้ที่มี

เพราะตัวเธอ มั่นหมาย ใจมุ่งมั่น
กีดขวางกั้น ทางรัก ปักใจหนี
สร้างฐานะ กั้นชนชั้น ปั้นชีวี
ทิ้งฤดี ฉันที่ให้ ในใจเธอ

ซึ่งอย่างไร ใจนี้ มิมีสิทธิ์
จะตัดขาด ความคิด อันพลั้งเผลอ
ที่แตกต่าง สร้างความห่าง ให้พบเจอ
จนฉันเลอ เลิศค่า กว่าควรเป็น

แต่อย่างไร หากเธอท้อ ขอรับรู้
ฉันยังอยู่ ชิดใกล้ ใจขอเน้น
รักที่มี จริงใจ ในเช้าเย็น
และจะเป็น เช่นนี้ ทุกวี่วัน

ไวยากรณ์
อย่าเก็บรัก ภักดี เพราะมีให้
จะวันนี้ วันไหน ให้เสมอ
ถึงแม้เรา ทั้งสอง มิเจอะเจอ
ใจดวงนี้ ยังให้เธอ เพียงคนเดียว

ใช่เพราะฉัน มั่นหมาย ปักใจหนี
ใยแปลคำ วจี มิแลเหลียว
การแต่งงาน ใช่รัก เพียงอย่างเดียว
มีสิ่งอื่น ข้องเกี่ยว อีกมากมาย

เพราะความรัก ลุ่มหลง ตาพร่ามัว
เลยมิกลัว ปัญหา อีกหลากหลาย
ยอมเพื่อรัก แม้ว่า ชีวาวาย
แต่สุดท้าย อาจมลาย ก็เพราะมัน

โปรดยืนอยู่ ในโลก ความเป็นจริง
โปรดละทิ้ง คนไร้ค่า อย่างตัวฉัน
กากับหงษ์ ควรหรือ มาคู่กัน
พงศ์เผ่าพันธุ์ คงผิด และเพี้ยนไป

ผู้หญิงไร้เงา
พอเถิดพอ ต่อแต่นี้ จะมิคิด
ในเมื่อปิด ทางกั้น จะฟันฝ่า
ฐานันดร มั่นใจ ให้ระอา
จึงขอลา หลีกหลบ ขอจบกัน

เมื่อเธออ้าง ฐานะ กะตัดสิน
ดูเหมือนหมิ่น น้ำใจ ในรักฉัน
ไม่ต้องกล่าว วจี มีรำพัน
เราจบกัน เป็นพอ ต่อนี้ไป

เพราะจริงไซร้ ตัวฉัน นั้นดอกหญ้า
ใช่ควรค่า ดังหงส์ จงรู้ไว้
แต่ไม่กล่าว สิ่งอ้าง สร้างหลักชัย
เพราะอย่างไร ความรัก ถึงหลักจร

ซึ่งขอฝาก เพียงว่า คราไกลห่าง
ขอให้เธอ มีทุกสร้าง สโมสร
สุขทุกค่ำ วันเช้า เฝ้าเว้าวอน
และแน่นอน พบคนดี ที่คู่ควร

ไวยากรณ์
อยากจักพอ ต่อแต่ จะมิคิด
ใช่จักปิด ทางกั้น ใจเราสอง
ถึงแม้รัก นี้หนา มิสมปอง
จักดูแล ตัวน้อง อยู่ไกลไกล

กากับหงษ์ ใช่ต่าง เพียงฐานะ
วางตัวละ สังคม อีกมากไหม
สิ่งสำคัญ มิอยากเอ่ย ถึงความใน
ที่ตัวฉัน ปิดไว้ ในวันวาน

เพราะรู้จริง อย่างไร คงต้องจบ
หากเธอพบ ว่าฉัน นั่นเคยผ่าน
สิ่งเหลวแหลก อย่างที่ ไม่ต้องการ
ประสบการณ์ บางสิ่ง ที่ผ่านมา

ขอขอบคุณ ในคำ อวยชัยให้
มีสุขไซร้ ไร้ทุกข์ เสมอหนา
แม้ใจเจ็บ วันนี้ จากกานดา
ยังดีกว่า ไร้ค่า เมื่อเธอเมิน

ผู้หญิงไร้เงา
อย่าดูแล ตัวน้อง หากหมองเศร้า
ยามต้องเฝ้า คนไม่รัก เมื่อผลักไส
ไม่ต้องมา เทคแคร์ ดูแลใจ
น้องจะยอม ช้ำใน ใจของตัว

เพราะเพียงว่า ค่าเหมือนหงส์ บรรจงสร้าง
คล้ายกล่าวอ้าง สร้างสรรค์ ฉันปวดหัว
พอกันที ต่อนี้ไป ใจหวาดกลัว
ไม่คิดชัวร์ กลัวรัก ขอพักใจ

จึงขอไกล ใจห่าง ไม่สร้างแผล
ไม่คิดแล ชิดใกล้ ให้หวั่นไหว
เมื่อพี่หวั่น หมั่นหวาด วาดความใน
กลัวสังคม กลัวอะไร ไปนานา

ก็พอเถอะ พอกันดี แต่นี้จาก
ไม่คิดมาก ขอฝากไว้ ให้รักษา
สุขภาพ ร่างกาย ในชีวา
ขออุรา พี่มีสุข ทุกคืนวัน

ไวยากรณ์
ใช่ดูแล ตัวน้อง ต้องหมองเศร้า
เมื่อรักเรา จบลง สิ้นความหมาย
สัมพันธ์ฉันท์ พี่น้อง ตราบชีพวาย
มิมลาย คล้ายรัก ที่ผ่านมา

เพราะเทิดทูน ทนุและถนอม
ไรหรือริ้น ไม่ให้ตอม เลยหรอกหนา
เพราะเป็นห่วง สังคม และหน้าตา
อีกทั้งคำ ครหา ต่าง ๆ ไป

หากวันหนึ่ง เรื่องจริง นั้นปรากฏ
จักให้พี่ โป้ปด พูดเท็จไหม
ว่าไม่จริง เป็นเรื่อง โดนใส่ไคล้
พี่ไม่ใช่ เป็นอย่าง เขาว่ามา

เปรียบตัวพี่ ใช่ดั่ง ผ้าสีขาว
เป็นรอยด่าง บางคราว ฝังใต้ผ้า
แม้ใจรัก หวังเคียง คู่แก้วตา
แต่เพราะรัก มากกว่า ทำมนทิล

ผู้หญิงไร้เงา
พี่คิดมาก เกินไป บ้างไหมนี่
น้องไม่เคย พูดสักที ที่ชิดใกล้
ว่าไม่รู้ กับอดีต พี่เป็นไง
แถมบอกเลย ไม่สนใจ น้องไม่แคร์

เพราะทุกคน ที่ปะปน ที่พบเห็น
ไม่มีใคร ไม่เคยเป็น เช่นรอยแผล
จะมากน้อย ต่างกัน ทุกวันแล
แต่ที่แน่ น้องไม่แคร์ น้องแน่ใจ

อีกอย่างหนึ่ง สังคม ที่บ่มเพราะ
มาเป็นเกาะ ป้องกัน สร้างหวั่นไหว
เขามาอยู่ ชิดใกล้ ให้ห่วงใย
หรือจริงใจ ซะเมื่อไหร่ ที่ไหนกัน

แล้วจะแคร์ เขาทำไม ก็ไม่รู้
แต่จุดจบ ที่เป็นอยู่ รู้เธอฉัน
เป็นได้แค่ คนเคยรัก ปักชีวัน
ปัจจุบัน เธอฉัน ห่างกันไกล

ไวยากรณ์
ใช่พี่คิด มากไป อย่างที่ว่า
แต่บางครา กลัวน้อง รับไม่ไหว
กับบางสิ่ง อดีต ที่เป็นไป
จักอย่างไร แก้ได้ ที่ไหนกัน

ใช่มีเพียง ตัวพี่ ที่เหมาะสม
ทำใจข่ม ตัดสาย สัมพันธ์นั้น
แม้จะเจ็บ จะปวด ในชีวัน
แต่ใช่ฉัน อยากเป็น เช่นนี้เอย

เปิดใจยอม รับเถิด เกิดประโยชน์
เกรงใจโกรธ หากฉัน ไม่เฉลย
จักอย่างไร จะดูแล เธออย่างเคย
ใช่เพียงเอ่ย คำลา แล้วจากจร

ขอคบกัน ฐานะ ฉันท์พี่น้อง
เป็นเพื่อนพอง มั่นคง เหมือนสิงขร
ไม่แตกดับ สลาย หรือบั่นทอน
ขอบังอร โปรดจง เข้าใจที

ผู้หญิงไร้เงา
เพราะใจรัก ปักแน่น ดั่งแผ่นหิน
ให้ยลยิน เป็นเพียงพี่ มีปัญหา
รับไม่ได้ บอกไป ไร้อุรา
เพราะรู้ว่า อย่างไร ใจที่เป็น

รักเธอนั้น แบบคนรัก ปักใจฝัน
มิอาจเปลี่ยน อาจผัน ที่ฝันเห็น
ก็มีเธอ เสมอมา พารำเค็ญ
เมื่อประเด็น แห่งรัก มาพักแทน

แต่อย่างไร ใจนี้ มิมีสิทธิ์
จะเปลี่ยนความ ที่พี่คิด อย่างแน่นแฟ้น
จึงขอบอก ต่อไป ใจขาดแคลน
ไม่เป็นแฟน ไม่เป็นเพื่อน เตือนย้ำใจ

ว่าเป็นได้ แค่พี่น้อง ตรึกตรองมั่น
ไว้ใจนั้น สุดจะกลั้น ความหวั่นไหว
ต้องเจ็บปวด รวดร้าว เศร้ากายใจ
ก็จะยอม เพราะรักให้ ใจจำนน

ไวยากรณ์
หากตัดใจ เป็นน้อง ทำขื่นข่ม
หรือระทม เศร้าหมอง อย่างที่ว่า
พี่คนนี้ อยากบอก จากอุรา
จนปัญญา จักทำ เป็นเช่นไร

น้องจักไม่ ติดต่อ พี่นี้ต่อ
ตามแต่ใจ น้องหนอ พี่ทนไหว
ทำได้เพียง แค่นี้ คือทำใจ
จักอย่างไร ไม่โทษใคร นอกจากตัว

เพราะอารมณ์ ชั่ววูบ ที่เคยผ่าน
ประสบการณ์ หลอกหลอน เคยทำชั่ว
หลงหน้ามืด กามา ทำหมองมัว
พี่จึงกลัว น้องจักรู้ ในสักวัน

ว่าพี่นี้ ไม่ดี อย่างที่คิด
เคยทำผิด ใจนี้ ชักเริ่มหวั่น
น้องจะทน รับไหว แค่ไหนกัน
หากสังคม รอบนั้น รุมประนาม

13 กันยายน 2548 18:27 น.

ยืม - คืน (ยังเยาว์-ไวยากรณ์)

ไวยากรณ์

ยืม
ยังเยาว์

ขอยืมมือ อุ่นไอ ไว้กุมกอบ
แทนคำตอบ ที่มอบมา ว่าเคียงใกล้
เดินเคียงข้าง ร่วมทางสู้ อยู่ไม่ไกล
ถ่ายโอนทุกข์ ทางใจ ให้สร่างซา

เพราะมันหนาว มันเหน็บ จนเจ็บหนัก
เพราะขาดรัก ห่วงอาทร ตอนโหยหา
เพราะอ่อนใจ จนไหวหวั่น บางเวลา
เพราะเหนื่อยล้า จนเจียนจุก ทุกข์รันโรม

ขอยืมไหล่ ไว้ซบ เมื่อพบเศร้า
พอบรรเทา ความหนักหนา ที่ถาโถม
เพียงคำแผ่ว แว่วมา ปลอบประโลม
ทุกข์ท้อโหม คงแรงล้า ลาจากพลัน

เพราะทางเดิน ไม่ง่าย คล้ายที่คิด
เพราะชีวิต คิดไว้ ไม่ถึงฝัน
เพราะอดีต อนาคต ปัจจุบัน
เพราะแพ้พ่าย จิตรั้น บั่นทอนทรวง

ขอยืมแขน มาโอบอุ้ม คุ้มชีวิต
ซุกความคิด ปล่อยทุกข์ใจ ที่ใหญ่หลวง
แล้วจะลุก ก้าวไป ใจหนึ่งดวง
ประกาศทวง ความกล้า มาหลอมเอา

เพราะอยู่ไกล ทำได้ เพียงแค่คิด
เพราะสะกิด ความรู้สึก ผนึกเข้า
เพราะคิดถึง จึงไม่อาจ คาดและเดา
เพราะยังเยาว์ มิทานทุกข์ ที่รุกราน

คืน
ไวยากรณ์

ขอคืนมือ อุ่นไอ เคยกุมกอบ
ที่เคยมอบ ตอบมา ว่าเคียงใกล้
ผ่านทางร้าง หนทาง อีกแสนไกล
จักอย่างไร ต้องเดิน ได้คนเดียว

แม้จักหนาว จักเหน็บ หรือเจ็บหนัก
แม้ขาดรัก ขาดคน มาแลเหลียว
แม้อ่อนใจ อ่อนล้า เลยทีเดียว
แม้จักเปลี่ยว จักจุก ทุกข์โรมรัน

ขอคืนไหล่ เคยซบ เมื่อพบเศร้า
ช่วยบรรเทา ความทุกข์ ให้สุขสันต์
คำปลอบใจ มีค่า แค่ไหนกัน
หากใจนั้น เกาะเกี่ยว แต่ทุกข์ตรม

แม้ทางเดิน ไม่ง่าย อย่างใจคิด
แม้ชีวิต คิดไว้ ไม่สุขสม
แม้อดีต ปัจจุบัน เคยโสมม
แม้มีปม แพ้พ่าย แต่ก่อนมา

ขอคืนแขน เคยอุ้ม คุ้มชีวิต
เพราะฐิติ ยึดติด สุดแรงกล้า
จักอย่างไร ไม่ท้อ โชคชะตา
จักอ่อนล้า เพียงใด จะสู้มัน

แม้อยู่ใกล้ ทำได้ แค่เพียงนี้
แม้ฤดี ยังรัก มิเปลี่ยนผัน
แม้คิดถึง คนึง หลายร้อยพัน
แม้แค่ฝัน ไม่มี สิทธิ์อันใด

5 กันยายน 2548 20:36 น.

...หยุดโลกเถิดไม่มีทาง...

ไวยากรณ์

...หยุดโลก ฉันจะลง...
กอก

โลกแสนเศร้า เคล้าน้ำตา ตรงหน้าฉัน
อยากให้มัน หยุดหมุน เสียทีหนอ
ความเจ็บช้ำ ซ้ำซาก อยากให้พอ
ฉันจะขอ ความเห็นใจ ตรงไหนมี

เพราะในโลก โศกา ฉันอาศัย
อยู่อย่างไร้ ความสนุก และสุขี
ช่วงชีวิต ทุกข์ตรม ถมทวี
สิ่งดีดี ใฝ่รับ ยากจับจอง

มีความรัก ปักใจ แต่ไกลห่าง
สิ้นหนทาง เคียงคู่ อยู่เป็นสอง
สนามรัก ค่าหมาย ที่ชายมอง
ตัวสำรอง ไม้ประดับ สำหรับเธอ

หยุดเถิดโลก ให้ฉันลง ณ ตรงนี้
พอกันที ฉันท้อ ข้อเสนอ
น้ำใต้ศอก บอกว่า ขออย่าเจอ
กินแล้วเก้อ เจอทุกข์ล้น ขาดคนแล

หยุดโลกเถิด ฉันจะลง อย่าสงสัย
ทนไม่ไหว อยู่ตลอด มิรอดแน่
โลกของฉัน หมุนเวียน ชอบเปลี่ยนแปร
คำว่า..แท้ ในทุกอย่าง ห่างแม้..ปอง

ฉันจะไป จนรอบ สุดขอบฟ้า
สอดสายตา มองโลกใหม่ ที่ไม่หมอง
สวรรค์เอ๋ย สักประเดี๋ยว โปรดเหลียวมอง
คำขอร้อง หยุดโลกเถิด...ฉันจะลง

...หยุดโลก ไม่มีทาง...
ไวยากรณ์

โลกแสนสุข ทุกข์หรือ อยู่ที่คิด
ถูกและผิด คละเคล้า ทวนถ้วนถี่
ไม่ว่าใคร ต้องเคย พลาดสักที
ร้ายหรือดี ใคร ใคร ล้วนต้องเคย

เพราะในโลก สุขสม อารมณ์หมาย
ใช่ทางกาย แต่เป็นใจ ที่วางเฉย
ใครนินทา ปล่อยไป เหมือนลำเพย
แค่คนเอ่ย จักเจ็บ ตรงไหนกัน

แม้ความรัก ปักใจ แต่ไกลห่าง
หรือถูกทิ้ง รกร้าง จากเขานั้น
แค่ตัดใจ ปล่อยวาง สายสัมพันธ์
ร่างกายฉัน ใช่ของฉัน นั่นประไร

หยุดเถิดโลก ไม่มีทาง ณ ตรงนั้น
แม้สักวัน วันนี้ หรือวันไหน
หากเก็บมา คิดมาก แล้วหนักใจ
จักมัวคิด ทำไม กันเล่าเออ

หยุดเถิดโลก ไม่มีทาง คงสงสัย
โลกเปลี่ยนไป แล้วไซร้ อยู่เสมอ
เรื่องหนักหนา มากมาย รอพอเจอ
อยู่ที่เธอ จักคิดเห็น เป็นอย่างไร

แม้จะไป จนรอบ สุดขอบฟ้า
แสวงหา โลกใหม่ แห่งหนไหน
นรกเอ๋ย จักเกาะเกี่ยว ตามเจ้าไป
คำขอไรหยุดโลกเถิด .. ไม่มีทาง

5 กันยายน 2548 14:01 น.

รู้ทั้งรู้ 3 ( ผู้หญิงไร้เงา-ไวยากรณ์ )