20 ธันวาคม 2548 15:45 น.
ไวยากรณ์
..๏ ใช่ชีวิตน่าอนาถหากขาดคู่
ใยหดหู่ประหนึ่งอยู่ไม่ได้
ลองนึกย้อนมองดูทั่ว ทั่วไป
ทุกคนใช่จะตาย .. ไปพร้อมกัน
อย่าโศกศัลย์เมื่อวันเหมันต์ผ่าน
จงทำงานที่รักให้สุขสันต์
ใช้ชีวิตจิตเบิกบานผ่านวัน..วัน
อย่าเหหันผันแปรตามฤดู
หน้าหนาวนี้หรือจักหน้าหนาวไหน
คงอยู่ได้หากจิตไม่หดหู่
พึงรู้สึกทุกลมหายใจรู้
อย่าอุดอู้ปล่อยใจ .. ตามเสียงเพลง
อันเสียงนกเสียงกาที่กู่ร้อง
หากหันมองอาจทำให้ใจเคว้ง
อยู่เพื่อรักหรือรักเพื่ออยู่ .. ดูวังเวง
หากเราเอง มัวแต่คิด .. ปล่อยจิตไป ฯ
15 ธันวาคม 2548 18:31 น.
ไวยากรณ์
..๏ กี่พร่ำคำพูดคราหลังทำผิด
ใช่ยึดติดจิตคิดไผล่ให้หวน
กี่พร่ำการกระทำยังลอยนวล
ใช่จักชวนทะเลาะนั่นประไร
แม้มิได้พูดออกเอ่ยจากปาก
ใช่ว่าหากรับรู้จักสงสัย
แต่เป็นเพราะวันนี้สุดจนใจ
เรื่องอื่นเล่ามากมายถาโถมมา
จึงขอหยุดฉุดคิดเรื่องเราสอง
มิหมายปองตามสบายเชิญเถิดหนา
จักมีใครรุมล้อมมากหลายตา
มิไปขอเสวนาคำแก้ตัว
หากเจอะใครคนอื่นแสนดียิ่ง
เขาดีจริงไปเถอะขออย่าชั่ว
มิต้องห่วงเกรงว่าจักหมองมัว
มิเกรงกลัวหากต้อง .. ไม่มีใคร
8 ธันวาคม 2548 18:44 น.
ไวยากรณ์
..๏ หากเป็นเพราะหัวใจไม่เคยคิด
ลองพินิจตรึกตรองเผื่อเหมาะสม
รัก,ไม่รักเฝ้ารออย่างชื่นชม
เกินใจข่มให้คิดเข้าข้างตัว
ฤาจะเป็นเรานั้นที่เขารัก
เกินใจหักทึกทักมิโงหัว
ฤาจะเป็นเรานั้นตามืดมัว
คิดเข้าข้างมัวซัว เพียงผู้เดียว
คำตอบที่เฝ้ารออย่างมุ่งหวัง
เกินยับยั้งไถ่ถามตั้งหลายเที่ยว
เข้าธันวา ฯ เหน็บหนาวอยู่คนเดียว
ใยมัวปล่อยเปล่าเปลี่ยว .. เพราะลังเล
8 ธันวาคม 2548 13:54 น.
ไวยากรณ์
ราตรีมืดไร้จันทร์อาบลานฝัน
รอยตะวันก็ไกลเกินใฝ่หา
มีแต่ทุกข์โศกเศร้ารุมเข้ามา
จนมิกล้าก้าวย่างอย่างมั่นใจ
ฤๅเจ้าหวั่นแผลเก่าเข้าทับซ้อน
ฤๅกลัวฝันร้าวรอนตอนเริ่มใหม่
ฤๅหวาดหวั่นจนจิตเลิกคิดไป
ฤๅตัดใจเพรงสวาทมิขาดกัน
มิสัญญาจะจงรักตราบกาลสิ้น
แต่ชีวินมีเพียงเธอเสมอมั่น
มิสาบานว่าห่วงใยในทุกวัน
แต่ตราบฉันยังอยู่จะดูแล
จงกล้าก้าวบากบั่นวันฟ้าใหม่
เพื่อหัวใจงดงามตามกระแส
จะโอบกอดเอื้อกันมิผันแปร
ขอเพียงแค่มั่นใจมิสายเกิน .... บินเดี่ยวหมื่นลี้
ตะวันสาดส่องแสงรับวันใหม่
ส่วนจันทร์ไซร้ลาไปนานแล้วหนา
ใยเจ้ายังหมองมัวในอุรา
เก็บแต่เศร้าโศกาไม่มั่นใจ
อย่าไหวหวั่นแผลใหม่มาทับซ้อน
อย่าตัดรอนตอนคิดเริ่มรักใหม่
อย่าหวาดหวั่นจนจิตเลิกคิดไป
อย่าตัดใจเพรงสวาทแค่ทำนอง
กับสัญญาจงรักตราบกาลสิ้น
คงโรยรินสูญหายไปตามหนอง
กับสาบานห่วงใยในทุกตอน
นะบังอร ลองคิดพิจารณา
ลองกล้าก้าวทางยาวแม้มืดมิด
หากเพียงจิตสว่างดั่งรุ่งสา
กุมมือกอบโอบอุ้มอุ่นอุรา
กับสัญญาดูแล ...ตราบสิ้นลม .... ไวยากรณ์
8 ธันวาคม 2548 11:46 น.
ไวยากรณ์
..๏ ใยต้องซ่อนความไหวหวั่นมิให้เห็น
หากเจ้าเป็นดั่งคิดผิดนักหรือ
ใช่เขานั้นจักเป็นเรื่องเก่าคือ
จะยึดถืออดีต เพื่ออะไร
ครั้นเมื่อเขาถามไถ่หมั่นมาหา
ใยขวัญตากลับตอบอย่างเฉไฉ
รักไม่รักอย่างคิดควรตอบไป
ฤาไม่พร้อมมีใคร .. ตอบตามจริง
ล่วงเข้าเดือนธันวาหน้าหนาวแล้ว
โธ่ ! น้องแก้วยังกลัวในทุกสิ่ง
หากเขามีไมตรีที่ดียิ่ง
ใยประวิงมิกล้า .. มัวลังเล ๚ะ๛
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไวยากรณ์
หน้าส่วนตัว
920
