เพื่อนไพร
เพียงลมแผ่วพัดผ่าน..ใจก็ผ่าว
เหมือนพัดพาความเหน็บหนาวคราวเดือนดับ
สะเก็ดดาวร่วงรายหล่นหายลับ
ขีดแผ่นฟ้าเหมือนดังกับจะกรีดใจ
รอยอาลัยยังเหลือไว้ให้รำลึก
คงสืบสานความรู้สึกอันหวั่นไหว
น้ำค้างพรำอยู่หว่างกลางพงไพร
น้ำคำใยลืมเลือนเหมือนไร้รอย
ทิ้งเพียงความว่างเปล่าที่ร้าวรวด
กลางสายธารความเจ็บปวดทดท้อถอย
แม้นหมดหวังบางครั้งยังหลงคอย
ขับสำเนียงเรียงร้อยถ้อยระทม
เป็นเพียงใจหนึ่งใจซึ่งไร้ค่า
ประสบการณ์ที่ผ่านมานั้นสาสม
ดอกรักร่วงในโลกที่โศกซม
ลมพริ้วพรมแผ่วมาก็ล้าแรง
จึงรินหลั่นน้ำตานี้จากชีวิต
อันใดเลยจะมีสิทธิ์เสาะแสวง
ก้มหน้ารับชะตากรรมที่สำแดง
ด้วยไม่อาจขันแข่งแย่งชิง
746
1
0
หน้าส่วนตัว
