แหงนหน้ามองฟ้า เห็นเพียงรอยเหว่ว้าตรงเมฆสีอ่อน ถอนหายใจล้มตัวลงนอน ให้ผืนหญ้าทอดถอนความเดียวดาย ความรักหยดหนึ่งจากดวงตา ไหลรินออกมาอย่างไร้ความหมาย ความอบอุ่นในใจกลับกลาย เป็นเพียงความเสียหายที่ใครได้ทำ หลับตาช้าๆ ปกปิดไม่ให้ตัวเองรู้ว่ากำลังบอบช้ำ ได้แต่กระซิบว่ารักเธอกับความทรงจำ ทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะทำ เหมือนเดิม
1121
0
0
หน้าส่วนตัว
