๑ ทวนตนเองเพรงกรรมหวนรำลึก ตัดสวาทไม่ขาด..ดึกดื่นนึกเผลอ หนาวลมล่องต้องใจมิได้เจอ ยิ่งคะนึงเสมอ...เธอแสนไกล ๑ มาลีขจีงาม มิรู้นามขอถามนัย หลบเร้นมิเป็นไร ฝากหัวใจใคร่คำนึง ๑ ผิดซ้ำเพรงกรรมซัด คนสะบัดบ่มิหึง โกรธใดใจมิพึง หากเคียดขึ้งคำนึงนิด ๑ ความนัยไหวว่าแคลน ขอหนักแน่นแม้นสนิท ยามใดไม่พึงชิด ไม่ต้องผิดมิติดตาม ๑ รู้ตนเพียงคนหนึ่ง ดีเลวถึงมีพึงถาม ร้ายเลยไม่เคยทราม คนย่ำลามนามสกุล ๑ เดือนดาวเลื่อนหลบฟ้า หม่นหมอง คนอย่าเลียนอกนอง สะท้อน จากสิ้นเยื่อใยปอง จิตพี่ จริงฤา ขอนวลกร
1766
8
0
หน้าส่วนตัว
