พี่ดอกแก้ว
เฝ้าคนึงถึงวันบุหลันฉาย
กระจ่างพรายพร่างนภาราตรีสรวง
ละมุนละไมไอรักอุ่นในทรวง
ให้ลุล่วงดื่มด่ำฉ่ำอุรา
เพียงสัมผัสรัศมีนิสากร
ที่รุ่มร้อนก็สลายคลายโทสา
ธรรมชาตินั้นงดงามอร่ามตา
ประดุจต้องมนตราคราแลจันทร์
ลออตางามนักหนาคราพานพบ
ความสงบในราตรีที่ราวฝัน
ท้องนภาแจ้งกระจ่างสว่างครัน
พระพายผันเมฆามาบางเบา
ณ บัดนั้นจันทร์ทรงกลดดูสดศรี
ฉายรัศมีผ่องนักสลักเสลา
ย้อนอดีตเยือนไปในรอยเงา
สองพันปีที่เราไม่รู้ความ
เอกบุรุษพิสุทธิ์ศักดิ์ใจรักมั่น
มอบชีวันฟันฝ่าห้วงขวากหนาม
แม้นเลือดเนื้อเหือดหายในชั่วยาม
ก็มิคร้ามเพราะใจเพชรเผด็จมาร
จากยามต้นเคลื่อนไปในราตรี
1156
10
0
หน้าส่วนตัว
