24 เมษายน 2545 11:31 น.
burst
เหมือนเคี้ยวเอื้องให้เธอเคืองว่าเหมือนวัว
รักเธอแล้วลืมตัวเป็นบางครั้ง
อาจเหมือนวัวลืมตีนไม่ระวัง
แต่ไม่ลืมตัวซักครั้งนะคนดี
รักของฉันเรื่อยเปื่อยดูเฉื่อยแฉะ
เธอนั่นแหละทำเดือดร้อนมาก่อนนี่
ฉันก็รักเรื่อยเรื่อยมาหลายปี
มีความสุขแค่นี้ก็พอใจ
เธอว่าฉันเหมือนวัวกลัวจะเบื่อ
คงไม่เหลือรักอีกแล้วจริงใช่ไหม
เลยเปลี่ยนมาด่าฉันว่าเป็นควาย
ยกระดับความเลวร้ายให้แก่กัน
จากเป็นวัวกลายเป็นควายร้ายเกินทน
อุตส่าห์รักอุตส่าห์ทนมาหลายครั้ง
แล้วต่อไปเป็นอะไรสงสัยจัง
คงจะโดนจังจังเป็นตัวทอง
เธอกดฉันให้เป็นสัตว์กัดแล้วทิ้ง
นี่แหละนะ...ความจริงที่หม่นหมอง
แม้ความรักเราประคับเราประคอง
ยังไม่วายถูกมองเป็นวัวควาย
23 เมษายน 2545 17:45 น.
burst
เอาขี้เถ้ายัดปากบากด้วยขวาน
ฟาดด้วยจานทิ่มฟันด้วยเหล็กห้า
เฆี่ยนด้วยหวายแล้วใช้น้ำเกลือทา
กระแทกหน้าด้วยเสาเข็มอย่างเต็มแรง
แล้วจิกหัวลากบนพื้นมายืนต่อ
ยังไม่พอทุบต่อด้วยของแข็ง
ใช้ปังตอค่อยค่อยเชือดให้เลือดแดง
แล้วเอาเข็มทิ่มแทงลูกกะตา
ถีบให้ล้มพอก้มแล้วโดดเตะ
ตีให้เละด้วยหน้าสามตามแสกหน้า
รถแทรคเตอร์เหยียบซ้ำเร่งตามมา
น้ำมันราดท่วมหน้าแล้วจุดไฟ
มันยังไม่สาสมเพียงเท่านี้
สิ่งที่เธอทำอัปรีย์กว่าไหนไหน
แค้นนี้รอวันชำระให้สะใจ
คอยดูเถอะจะต้องได้ใช้หนี้กัน
23 เมษายน 2545 17:45 น.
burst
ต่อให้ยื้อให้ดึงสักเท่าไหร่
ก็ไม่อาจเข้าใจถึงตัวฉัน
กลอนหัวใจปิดตายไร้คืนวัน
อย่าได้เปิดอ่านมันเลยคนดี
ใช้เงินซื้อกุญแจไขมันออก
ฉันขอบอกไว้เลยนะเรื่องนี้
ต่อให้อีกร้อยเท่าล้านทวี
ก็ไม่อาจซื้อใจนี้แม้เสี้ยวใจ
ใช้วาจาหวานหวานหว่านให้เปิด
เชื่อฉันเถิดไม่อาจเปิดมันออกได้
เธอจะถูกมดแดงแย่งกัดตาย
เพราะคำหวานจะทำร้ายกันและกัน
ใช้อำนาจบาทใหญ่เข้าบังคับ
หวังจะให้ตอบรับอย่าคิดสั้น
ฉันเกลียดนักคนบังคับหัวใจกัน
อย่าหวังเลยว่าฉันจะยอมใคร
เพียงเธอเอาหัวใจจริงของเธอ
หมั่นดูแลอยู่เสมอยามชิดใกล้
ค่อยค่อยเอาใจของเธอมาเปิดใจ
เท่านั้นฉัน....ก็เต็มใจ....เปิดให้เธอ
23 เมษายน 2545 17:45 น.
burst
เมล็ดพันธุ์แห่งรักเพาะลงแล้ว
หยั่งรากแก้วอยู่กลางใจหัวใจฉัน
เธอปลูกรักในใจขึ้นโดยพลัน
เป็นต้นกล้าในใจฉันเริ่มผลิใบ
ฉันรดน้ำพรวนดินสม่ำเสมอ
และมีเธอคอยเติมปุ๋ยเอาใจใส่
จนต้นกล้าเติบโตขึ้นเต็มใบ
แผ่นกิ่งก้านเต็มใจกันและกัน
ต้นของรักให้ดอกผลสีสวย
สองเราช่วยชื่นชมเก็บผลนั่น
แบ่งรสชาติหอมหวานให้แก่กัน
ตราบจนต้นแห่งรักนั้นยังเบ่งบาน
จนเมื่อลืมดูแลและใส่ใจ
เก็บดอกผลต่อไปอยู่เช่นนั้น
เสพแต่สุขทุกข์หนักชักนานวัน
ต้นแห่งรักของฉันเริ่มโรยรา
ไม่ติดดอกออกผลเหมือนดังเก่า
มีแต่ก้านใบเฉาหมดคุณค่า
เธอจึงโค่นต้นรักฉันลงทันตา
เหลือแต่ตอต่อหน้าเจ้าของใจ
ต้นรักฉันก็ถึงวันเป็นขี้เถ้า
ทิ้งอยู่ในใจเน่าเน่าแหลกสลาย
ยามฟ้าฝนกระหน่ำบนหนทางใจ
น้ำตาฟ้าท่วมในใจฉันเอง
23 เมษายน 2545 17:31 น.
burst
โอบกอดจูบและลูบไล้
แอบอิงเอนกายทรวงสะท้าน
แทรกกายดุจสายลมผ่าน
ดุจดั่งราตรีกาลปั่นป่วน
สุดสายคลื่นปะทะโขดหินผา
กระเซ็นสายธาราอย่างผันผวน
สะท้อนกลับดุจคลื่นรับคำชวน
เริ่งรื่นคลื่นหวนทวนเป็นสาย
พายุโหมห้าวหาญปานสายฟ้า
รวดเร็วลีลาเริงร่าย
แม้สงบไม่สยบต่อสิ่งใด
ก่อกำเนิดคลื่นใหม่โถมใส่ฝั่ง
ราตรีกาลเป็นพยานแห่งหินผา
ยังต่อสู้ฟันฝ่าไม่หยุดยั้ง
แม้นคลื่นหมดแรงลดตามกำลัง
ค่อยทอดกายถึงชายฝั่งอย่างเยือกเย็น
ดุจเกลียวคลื่นพัดกลืนถึงหาดทราย
ม้วนกระหวัดพัดเป็นสายยามได้เห็น
โอบกอดสายน้ำเจ้าทุกเช้าเย็น
อบอุ่นเหมือนได้เป็นกันและกัน
หน้าส่วนตัว
560
