26 เมษายน 2545 15:21 น.
burst
พาเธอไปดูหนังนั่งฟังเพลง
ทำตัวเป็นกันเองอย่างออกหน้า
เธอบ้านไกลไปส่งตรงเวลา
เลิกเรียนรับไปหาถึงหน้าม.
เสื้อตัวเก่าไม่เอาเราซื้อใหม่
นาฬิกาเก่าไปซื้อให้ต่อ
กางเกงก็รุงรังยังไม่พอ
ช้อปจนเหนื่อยจนท้อจนพอใจ
ผมเกรียนเกรียนเธอว่าเลี่ยนเปลี่ยนทรงผม
เราก็เชื่อหลงคารมไปเปลี่ยนให้
เธอจะอ้อนจะขอก็ตามใจ
เดินควงแขนกันไปสองสามปี
เริ่มสงสัยความสัมพันธุ์ในวันก่อน
จึงได้ย้อนมาถามในยามนี้
เป็นแฟนกันคงจะเหมาะเจาะพอดี
รักกันนะคนดีเป็นแฟนกัน
เธออึ้งอึ้งทึ่งทึ้งทำหลบหน้า
คงจะอายล่ะสิท่า...ทำอย่างนั้น
เธอเอียงอายบ่ายหน้ามาเร็วพลัน
เป็นเพื่อนกัน เธอบอกเพียงสามคำ
สองปีแล้วสองปีที่ว่าหวาน
ภาพเก่าเก่าของวันวานมาตอกย้ำ
ที่ผ่านมาแลกด้วยคำสามคำ
อนาถหนอเธอทำกันลงคอ
เพื่อนมีเยอะอยู่แล้วไม่ต้องการ
เปลี่ยนเป็นแฟนก็แล้วกัน...นะฉันขอ
ได้แค่เพื่อนฉันก็ปลงก็คงพอ
เสียเวลาจีบต่อพอกันที
26 เมษายน 2545 14:52 น.
burst
มือข้างหนึ่งถือเชือกเธอเลือกไว้
บอกให้ฉันขึ้นไปบนเก้าอี้
เธอเลือกกิ่งเหมาะเหมาะกำลังดี
โยนเชือกข้ามผูกไว้ที่กลางลำคอ
เธอมองฉันนึกถึงวันคืนเก่าเก่า
จำวันนั้นของเราได้ไหมหนอ
กี่เวลาที่สุขใจไม่เคยพอ
เราเคยรักเคยง้อกันเช่นไร
ความหอมหวลแห่งคืนวานสู่วันนี้
ความรู้สึกดีดีมีที่ไหน
บ่วงคล้องคอเธอเป็นต่อกันเท่าไร
ปลายเชือกนั้นตัดสินได้...ดวงชะตา
เธอปล่อยเชือกเหมือนเธอเลือกจะไม่ทำ
แต่ตอกย้ำสิ่งที่ทำไว้เหมือนฆ่า
เธอผูกเชือกกับต้นไม้ไปไม่ลา
เหลือเก้าอี้รองขาเพียงวัดใจ
เธอไปแล้วเหลือแต่ฉันห้อยต่องแต่ง
หมดเรี่ยวแรงจะอยู่สู้มันไหว
น้ำตาอาบทั้งชีวิตและจิตใจ
มองเห็นเธอจากไปไม่ใยดี
ภาพคืนวันเก่าเก่าเข้าทำร้าย
ความรักช่างง่ายดายจริงหรือนี่
จึงตัดขาดความรักลงทันที
เตะเก้าอี้แขวนคอไม่รอเธอ
26 เมษายน 2545 14:38 น.
burst
สองแขนโอบกอดพร่ำพรอดรัก
แม้ทุกข์หนักแต่รักเป็นแรงให้
ให้แบกหามยามนี้สู้มีใจ
เพื่อรักพี่ทำได้ทุกทุกทาง
สองขาเดินหน้าอย่างมุ่งมั่น
อุปสรรคฝ่าฟันทุกทุกอย่าง
แม้เจ็บปวดเศร้าหมองต้องครวญคราง
พี่ก็พร้อมเดินทางด้วยแรงใจ
สองตามองไปข้างหน้าแล้ววาดฝัน
เงินสินสอดคือรางวัลอันยิ่งใหญ่
อดทนรอพี่จะขอน้องเร็วไว
ด้วยอำนาจรักยิ่งใหญ่ที่ให้เธอ
หนึ่งใจนี้มีรักที่คงมั่น
ยังเฝ้ารอถึงวันนั้นอยู่เสมอ
ใจก็ร้อนนอนก็เหงาเฝ้าละเมอ
เฝ้ารอวันที่ได้เธอเป็นคู่ใจ
สองปีผ่านเนิ่นนานเหมือนชาตินึง
จนมาถึงวันที่ฉันพร้อมจนได้
หอบสินสอดเก้าแสนรีบแล่นไป
หมายจะขอยอดดวงใจในทันที
อันชีวิตไม่ได้ลวกเหมือนมาม่า
ไม่ได้ง่ายไปกว่าต้มบะหมี่
เธอจูงลูกสองคนพร้อมสามี
เข้ามาทักสวัสดีและร่ำลา
สองปีผ่านฉันไปทำอะไรอยู่
แทบเอาหัวมุดรูแล้วหนีหน้า
สองขาแขนหนึ่งใจแค้นด้วยสองตา
หมดแล้วหมดคุณค่าการรอคอย
อย่าวาดฝันว่าคืนวันจะสดใส
เผื่อใจไว้เพื่อชีวิตซักนิดหน่อย
ทุกสิ่งในการเวลาไม่เคยคอย
อย่าได้รักเต็มร้อยควรเผื่อใจ
26 เมษายน 2545 14:24 น.
burst
ตาบอดเพราะรักมีที่ไหน
ใครหนอช่างกล่าวได้ไร้เหตุผล
หากความรักคือหนทางที่มืดมน
แล้วพระเจ้าใยสร้างคนให้รักกัน
รักคือรักมีคุณค่าอยู่ในตัว
คนสิคน...คิดชั่วอยู่เท่านั้น
เปลี่ยนความรักเป็นความหลง...หลงรักกัน
คงจะมีสักวันตาบอดจริง
หากมีรักอย่างรู้รักรู้คุณค่า
ไร้สเน่ห์เล่ห์มายาคำกลอกกลิ้ง
รักให้แท้ให้แน่รักให้จริง
แล้วจะพบรักเป็นสิ่งที่สวยงาม
โลกแห่งรักแสงสว่างสุขสดใส
เมื่อดอกรักบานในใจให้วาบหวาม
อารมณ์รักช่างเปี่ยมสุขทุกโมงยาม
เปลี่ยนท้องฟ้าสีครามเป็นชมพู
รักทำให้ตัวฉันตาสว่าง
รักช่วยส่องนำทางให้ต่อสู้
รักช่วยปลอบทุกข์เข็ญและเอ็นดู
รักทำให้ได้รู้ค่าของคน
ตาสว่างเพราะรักในวันนี้
ความจริงจังและหวังดีดีช่างมีผล
เปลี่ยนความแค้นเป็นความรักอย่างอดทน
รักจะนำสู่ผลความสุขใจ
25 เมษายน 2545 14:09 น.
burst
พระเจ้าสร้างโลกไว้ให้ฉัน
พระเจ้าองค์นั้นอยู่ใกล้-ใกล้
คอยดูแลทั้งชีวิตและจิตใจ
โอบประคองกอดไว้ด้วยไมตรี
มิตรภาพและความรักชั่วนิรันดร์
คือสัมผัสแห่งสวรรค์ในวันนี้
บรรดาลสุขทุกสิ่งที่ควรมี
ให้เป็นฉันจนวันนี้มีบุญคุณ
อันมือไกวเปลไซร้แต่ไรมา
คือมารดาผู้เอื้อเฟื้อและเกื้อหนุน
พระเจ้าผู้เปี่ยมรักผู้เปี่ยมบุญ
ลูกขอตอบแทนคุณด้วยชีวี
สิ่งใดผิดสิ่งใดพลั้งเพราะยังเยาว์
เคยให้เจ็บให้เศร้ามาก่อนนี้
ขออภัยหากลูกไม่รักดี
นับชีวิตต่อจากนี้ขอแก้ตัว
หน้าส่วนตัว
769
