7 พฤศจิกายน 2546 23:29 น.
|NdEpEndEnT
เวลาเดินเหินเร็วรี่
ไม่รอรีฅนตามหากันวุ่นวาย
ต่างเร่งรีบการงานกันหลากหลาย
หรือเหนื่อยหน่ายท้อแท้กับชีวิต
เวลาเจ้าจะหยุดพักบ้างไหมหนอ
เจ้าจะรอบ้างสักนาทีให้ข้าคิด
กับอะไรต่างต่างล้อมรอบกรอบชีวิต
จากที่ผิดเป็นถูกสักวินาที
4 พฤศจิกายน 2546 22:33 น.
|NdEpEndEnT
เธอแรมร้างจรจากหัวใจฉัน
เพราะคืนวันผันเปลี่ยนเวียนหมุนผ่าน
เคยอาทรห่วงหาเมื่อวันวาน
ช่างเนิ่นนานกาลเวลาทำร้ายใจ
ครั้งเก่าก่อนมีเธอนั่งเคียงข้าง
ไม่จืดจางสีสันสว่างใสว
หากบัดนี้เธอทำร้ายกันทำไม
ร้าวรวดใดไม่เท่าเธอขอลา
ด้วยเหตุผลของเธอที่พร่ำบอก
ฉันช้ำชอกหนาวเหน็บกายา
เนื่องเพราะความห่างไกลสุดระอา
เจ้าน้ำตารินไหลดั่งสายธาร
4 พฤศจิกายน 2546 22:03 น.
|NdEpEndEnT
ยามตะวันลับขอบฟ้าจันทร์หงอยเหงา
จันทราเศร้าเฝ้าถามดารานภากว้าง
ฤดูใดตะวันพักร้อนมาเคียงข้าง
จันทร์อ้างว้างโหยหารักนิรันดร์
เมื่อฟ้าปิดไร้จันทร์ดาวประดับ
ไร้เพลงขับขานยามหลับฝัน
อรุณเยือนยิ้มรับกับตะวัน
ฉันตื่นพลันยันกายจากเตียงนอน
- -
ยังสลึมสลือตาพร่าฟาง
ฟ้าเพิ่งสางมือยังก่ายกอดหมอน
เช้าวันนี้หัวใจยังอาวรณ์
ห่วงหาอาทรถึงจันทร์หรือดาวดี
- -
2 พฤศจิกายน 2546 14:57 น.
|NdEpEndEnT
คือฝันร้ายคอยหลอกหลอนล่อกิเลส
อันปมเหตุเศษสวะเกาะเกี่ยวฝัน
อีกหมู่มารยวนยั่วทุกวานวัน
ไฟฟอนฟันโลมลุกระอุไกล
เมืองหนึ่งล้วนวิญญาณขานตอบรับ
จิตสดับเสียงเพรียกถาโถมไถ่
พลันสู้รบหมายฆาตชีวาลัย
อุทกภัยเนืองนองทุกข์อนันต์
หลับนิรันดร์ใต้พื้นพิภพ
สะท้อนกระทบทุรชนประหวาดหวั่น
อนาจนักหักร้างจรรยาบรรณ
ประหัตหารลั่นพสุธากระหยิ่มเอม . . .
- -
31 ตุลาคม 2546 21:28 น.
|NdEpEndEnT
ทุนนิยมสมเพชเหตุผันผวน
ช่างแปรปรวนหุนหันสังคมข้า
ไฉนจึงเดินเร็วหนอเวลา
เจ้าจะพาเราไปที่แห่งใด
มนุษย์โลกยึดติดผิดแผกนัก
จิตชะงักยั่วเย้าชวนหลงใหล
จึงก่อเกิดอิจฉาเกาะเกี่ยวใจ
รุกโลมไล้ทั่วแคว้นแดนภูมิภพ
อันแก่นแท้กู่ก้องภายในจิต
โอ้ ! ชีวิตปิดประตูเงียบสงบ
พิลึกพลันสันดานกระทั้นทบ
ได้ประสบพบพานซึ้งพระธรรม
รัตนตรัยบันดาลยั้งสติ
อีกดำริไตรปิฎกวจีฉ่ำ
คือเส้นทางพระโคตรคอยชี้นำ
คุณอนันต์จำจดซึมซาบใน
- -
อดีตนอบน้อมยิ่งพระพุทธ
บริสุทธิ์วิเศษศรีแจ่มแจ้งไข
วันพระละบาปกิเลสเภทภัย
ชื่นอารมณ์สุขใจทุกข์มลาย
ปัจจุบันมนุษย์ช่างรีบเร่ง
ล้วนฅนเก่งเพ่งพิษระส่ำสาย
อุปมสมบทผ้าเหลืองห่มกาย
น่าใจหายเขาล่อลวงประชาชน
อนาคตเล่าจะเหลือหรือ? อารามสอน
ต่างม้วยมรณ์สิ้นแล้วทุกแห่งหน
เพียงอักษรจำหลักไว้ในวังวน
ต่างสับสนค้นหาโลกย์มายา
- -
จงตื่นเถิดเพื่อนผองผู้เคียงข้าง
ณ โลกกว้างเพรียกสำนึกร้องเรียกหา
จากหลับใหลโลกหนึ่งแห่งเวลา
นคราอาจพบรสพระธรรม
- - - - - - - - - - - -
หน้าส่วนตัว
471
