11 ธันวาคม 2546 16:29 น.
|NdEpEndEnT
เหยียบย่ำกิเลสหนา............................ทุขคร่ามนุษย์ใด
เหยียบย่ำระบือไป...................................ปฐพีก็สั่นคลอน
ตัณหาตะวันดับ.................................มนลับจะม้วยมรณ์
หมู่มารขจายจร.......................................นรกันต์ประดับแดน
อาสัญสิคราวนี้..................................กลณีเขมือบแคว้น
อึงอลมิวายแสน.....................................ภยพ่ายพะแผ้วพาน
โลกาโศลกสรด................................ทรทดสงบสาส์น
สิ้นเชื้อระเริงร่าน.................................จิตวางฤดีปลิว
10 ธันวาคม 2546 22:31 น.
|NdEpEndEnT
บาปกรรมกระหน่ำซัด
เหล่าฝูงสัตว์ตายกันเกลื่อน
พายุแวะมาเยือน
ตาฟ่าเฟือนเตือนไม่ทัน
แลเห็นเมฆทะมึน
น้ำหนุนขึ้นอย่างหุนหัน
ฝนสาดซัดฟาดฟัน
กายหนาวสั่นบ้านหายไป
สิ้นแล้วแหละคราวนี้
ชีวีพบเหล่าเภทภัย
ทุกข์สาหัสถิ่นอาศัย
แสงเรไรกลับมืดพลัน
10 ธันวาคม 2546 21:44 น.
|NdEpEndEnT
ยามหนาวเหน็บหาที่ซุกกายอุ่น
ท่านนักบุญเดินผ่านด้วยเท้าเปล่า
ให้อาหารน้ำท่าช่วยจุนเจา
เยียวยาบรรเทากายซูบเซียว
ไร้ฟูกหมอนเสื่อสาดให้พักพิง
นอนเกลือกกลิ้งบาทวิถีช่างลื่นเหนียว
ตกดึกกายสั่นสั่นดายเดียว
ไม่มีใครเหลียวแลข้าสักฅน
มีแต่หมาขี้เรื้อนนอนคุดคู้
เหงาน่าดูสัตว์สี่ขาท่ามสายฝน
อีกชีวิตลำบากแสนทุกข์ทน
เป็นฅนจนเขาดูถูกกลิ่นสาปกาย
ข้ามีสุขกับตัวข้าท่านอิจฉา
ข้ามีเวลาร่อนเร่ไร้จุดหมาย
ไม่มีหนี้สินติดตัวจนตาย
ฤๅงมงายนิทานสอนผู้ฅน
- -
9 ธันวาคม 2546 23:04 น.
|NdEpEndEnT
เฉกนางฟ้าเทพธิดาสวรรค์
อยู่กรุงกลางฝันสล้างไหว
บำเรอฝันแก่นักเที่ยวละไม
คไม่มีใครเข้าใจในตัวเรา
ถูกฉุดลงเหวย่ำหยำเป
พลัดถิ่นวเนจรสุดเศร้า
จึงยอมขายตัวเพื่อแลกเอา
กำไรเร้าเร่าให้หากิน
เลือกทางไร้รักเสียแล้ว
คงแคล้วถูกมองคราบมลทิน
ต่างมองว่าสวยรวยระริน
หอมกลิ่นบุหงาทั่วเรือนกาย
- -
ชาชินกับคำหยามเหยียด
เขารังเกียจบ่รู้หาย
ทำชังชิงอยู่มิวาย
ถนนสายบริสุทธิ์อยู่ไหนกัน
- -
9 ธันวาคม 2546 21:44 น.
|NdEpEndEnT
ตรากตรำย่ำเหยียบผืนแผ่นภพ
เหตุประสบชะตากรรมชี้กำหนด
แม้อาหารค่ำเช้าต้องทนอด
มันคือกฏวัฏจักรโลกาชน
เดินเตร็ดเตร่เร่ร่อนถิ่นสถาน
แรมรอนลานบ้านร้างท่ามเม็ดฝน
เปียกปอนปนเประริกรน
เผชิญผจญแหวกว่ายชิงหนทาง
ทางสายหนึ่งบดบังด้วยม่านหมอก
ต่างปอกลอกถูไถเหลือแต่ก้าง
หมอกหม่นหมองทางสายนั้นเลือนลาง
แลตระหง่านหว่างภพจนไหนกัน
ฟ้าฤๅดินมีหรือจะเข้าใจ
ข่มขู่นัยความจนฅนคับขัน
แจ่มแจ้มชัดจะเจนทุกวานวัน
สาละวันพลันพลัดสุดเดียวดาย
- -
หน้าส่วนตัว
527
