3 ธันวาคม 2546 22:11 น.
|NdEpEndEnT
ยิ่งเวลาล่วงเลยเคยบ้างไหม
จะขึงไขนอตกลวงให้กลับแข็ง
ยิ่งแก่เฒ่าสนิมจับทุกหนแห่ง
เคยกล้าแกร่งกลับเหนื่อยหมดกำลัง
ทารกน้อยนอนเปลนอตยังใหม่
ผลิตภัณฑ์ใสใสยังมีหวัง
ถูกผลิตออกมามิทันได้ยับยั้ง
จึงเก้กังกวัดไกวไม่รู้ทาง
แล้วอนาคตเจ้าล่ะคิดบ้างไหม
จะหานอตที่ไหนมาต่อสร้าง
คงจะเห็นทางมืดอยู่ลางลาง
โลกอันกว้งกลับแคบในฉับพลัน
ด้วยสองมือหนึ่งใจนั้นโหดนัก
ลูกดิ้นชักกระแด่วกระแด่วร่ำโศกศัลย์
อำมหิตคิดฆ่าต้องโทษทัน
นรกันต์เอื้อมมือมาอุ้มไป
เกิดแก่เจ็บตายธรรมดาโลก
มิต้องโศกมีโลหะเต็มหีบไห
ฅนเข้าแถวต่างรุมล้อมนำไปใช้
มิทันได้ผ่านขั้นตอนกรรมวิธี
หลายหลากรสนิยมต้นกำเนิด
ช่างมันเถิดไร้จรรยานำวิถี
เมื่อไรเล่าจะพบพระอาริย -ศรี-
เมตตาปรานีภพหน้าค่อยว่ากัน
2 ธันวาคม 2546 22:07 น.
|NdEpEndEnT
รุ่งอรุณเพ้อรักถึงใครหนึ่ง
ด้วยคำนึงพึงรักสุดฉ่ำหวาน
น้ำค้างเกาะยอดหญ้าเย็นตระการ
งามวิมานอรุณเบิกฟ้าไกล
แลละเลื่อมตะวันแย้มพิภพ
ดั่งคำรบหน้าหนึ่งมาปราศรัย
กวีขับกานท์กลอนสัมฟัสใน
หยาดฤทัยอิ่มเอมเปรมปรีดิ์
ฤๅนางฟ้านางสวรรค์มาเยี่ยมเยือน
นางช่างเหมือนภาพฝันอันผ่องศรี
คงต้องข้ามภูชันเป็นหมื่นลี้
ปฐพีน้อมนบเคารพพลัน
- - -
อาจจะเป็นกาลกิณีมาแฝงเร้น
ภาพที่เห็นหมองมัวมากลั้วฝัน
ฤๅจะเป็นวันทองมายั่วตัณห์
พิศวาสฟาดฟันดั่งไฟฟอน
- - -
2 ธันวาคม 2546 22:04 น.
|NdEpEndEnT
ชุลมุนวุ่นวายสังคมหนึ่ง
ช่างอลอึงโหวกเหวกถิ่นสถาน
มิใช่บ้านเองเรือนวิมาน
แต่ยังยืนกรานแกล้งใครใคร
อันสมบัติผู้ดีไม่มีเหลือ
จะขลุกเกลื้อกลั้วเกลือกไปถึงไหน
ชิงดีชิงเด่นสังคมไทย
เอน็จอนาถใดไม่เทียบเทียม
ฤ อิจฉาริษยามนุษย์โลก
บริโภคราคะกระเหิมเหี้ยม
มันครอบครองยึดติดกระดิกเดี้ยม
กระดากเอี่ยมติดตัวทุกวี่วัน
ไอ้มารยาสาไถมันยืนอยู่
เคยต่อสู้แพ้พ่ายห้ำหั่น
มันพาตัวหัวใจฉุดทางตัน
จิตกระสันพรั่นพรึงจึงต้องการ
ใครเล่าเขาจะเอื้อมมือเข้ามาช่วย
หรือฅนรวยสมาถะมาสมาน
มีสำนึกติดตัวด่วยวิญญาณ
อีกชีพปราณตื่นหลับสำเหนียกพลัน
- -
หน้าส่วนตัว
714
