9 ธันวาคม 2546 21:28 น.
|NdEpEndEnT
กราดเกรี้ยวพิโรธนัก ลุประจักษประหัตหาร
ยื้อแย่งติฅนพาล พละผลาญสิสิ้นแรง
ด่าวดิ้นกระเสือกสน ทุรชนกระกวัดแกว่ง
ยื้อยุดสว่างแจ้ง มนหยามกระสันใคร่
ฝูงสัตว์กระพือโหม จรโรมสถานไหน
อาบอิ่มสราญใจ อุระใดจะอิ่มเอม
คราแสงสงบนิ่ง ชนะยิ่งสิปรีดิ์เปรม
เหนือสิ่งกษีเษมดิ์ พิศพรายสลัวงาม
- -
8 ธันวาคม 2546 23:08 น.
|NdEpEndEnT
กราดเกรี้ยวพิโรธนัก ลุประจักษประหัตหาร
ยื้อแย่งติฅนพาล พละผลาญสิสิ้นแรง
ด่าวดิ้นกระเสือกสน ทุรชนกระกวัดแกว่ง
ยื้อยุดสว่างแจ้ง มนหยามกระสันใคร่
ฝูงสัตว์กระพือโหม จรโรมสถานไหน
อาบอิ่มสราญใจ อุระใดจะอิ่มเอม
คราแสงสงบนิ่ง ชนะยิ่งสิปรีดิ์เปรม
เหนือสิ่งกษีเษมดิ์ พิศพรายสลัวงาม
- -
8 ธันวาคม 2546 21:36 น.
|NdEpEndEnT
หยดเหงื่อทุกหยาดหยด
รินรดกายาใครหนอ
ลำบากตรากตรำต่อ
ชีวีล่อแหลมเภทภัย
ถูกเรียกขานหญิงชั่ว
ขายตัวมั่วกามค้าใคร่
สังคมเหยียดหยามใย
หัวใจเจ้าอยู่ไหนกัน
ดูหมิ่นประนามนัก
ชิงรักหักสวาทเหล่าตัณห์
สนิมเกาะครามครัน
ชนโจษจันทั่วเขตแดน
กลิ่นคาวโลกีย์ฟุ้ง
สาบคลุ้งคลุกคราบนับแสน
อัปรีย์ชาติเมืองแมน
ขาแขนล้าแรงลุกบิน
ทรมานเยี่ยงสัตว์
รุมรัดฟัดฟาดหมดสิ้น
ฉีกขาดชีพแหว่งวิ่น
มลทินติดตัวจนตาย
- -
...................................
...................................
7 ธันวาคม 2546 21:44 น.
|NdEpEndEnT
โอ้ ! วิถีชีวิตไม่เหมือนฝัน
ช่างน่าขันขาดเขตแดนสถาน
ไร้ถิ่นที่อยู่เหลือประมาณ
เศษอาคารเนืองแน่นฅนสัญจร
แม้นอาหารเขาทิ้งก็ยังเก็บ
ถึงจะเจ็บในจิตมิอาจถอน
ทนระกำลำบากในที่นอน
ต้องรานรอนร่อนเร่ทุกทิศทาง
ยามป่วยไข้ไม่มีหรอกมดหมอ
เพียงแค่รอตะวันมาสาดสาง
อธิษฐานฟ้าฝนให้ไปห่าง
อาการจางเลือดเหือดหายไป
น้ำท่ามีหรือจะได้อาบ
อยู่จมคราบหยาดเหงื่อโลมไล้
ทำงานทุกข์ทนบรรลัย
ไอ้หน้าไหนมันมาตัดหน้าข้า . . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
3 ธันวาคม 2546 22:17 น.
|NdEpEndEnT
เพราะไร้รักจิตใจจึงขึ้งเคียด
ถูกรังเกียจจากหมู่ชนฅนถากไถ
ใจแปรปรวนรวนเรอสรภัย
ตลอดวัยไม่พบพานสุขภิรมย์
ภายในจิดคิดแค้นแค่นความลวง
แสดงดวงพวงแก้วพิษสะสม
ตระหง่านตาประจักษ์อาบอาคม
ในปลักตรมเน่าเหม็นกลิ่นกายา
โอ้ ! อนาถชีวาจะอาสัญ
ประชาชนประชาทันฑ์รับทุกข์ขา
เจ็บแล้วเจ็บปวดร้าวสิ้นโลกา
ประดังมาหลั่งไหลแก่ตัวตน
เพชรฆาตมันคร่าชีวิตข้า
ให้เหว่ว้าหลับนิ่งใต้เงาฝัน
มันจงใจชำระล้างคราบสกนธ์
ให้ข้ายลรับรสพบพระธรรม
ไอ้เลือดชั่วของข้ามีมากนัก
ครั้นเก็บกักทุกซอกลึกถลำ
ถูกตวงตักฝูงสัตว์ต่างตอกย้ำ
เพราะบ่วงกรรมหนักอึ้งอยู่ในทรวง
หน้าส่วนตัว
648
