เล่ากอกอ
มะคืนผ่าน ฉันเดินเล่น ในสวนฟร็อก
พูดไม่ออก เลยล่ะ ประคุณเอ๋ย
บุปผาดอก ละอ่อนช่อ ไม่คุ้นเคย
สะบัดกลีบ อย่างละเลย ความเหนียมอาย
ภุมริน บินสยาย หัวใจหื่น
เสียงครืนครืน ดั่งหมู่มวล เจ้าโจรร้าย
แทะเล็มเลีย ด้วยถ้อยคำ และโถมกาย
อนิจจา บุปผาเจ้า กลับรื่นเริง
เอียงซ้ายนิด เอียงขวาหน่อย ปล่อยกลีบหุ้ม
ให้ร่วงพรู กองสุม ไม่สะเทิ้น
สะบัดกาย ลีลาไหว อย่างชวนเชิญ
โอ้บุปผา สองพันเจ็ด โฉมเจ้าเอย
ตะลึงมอง เหล่าบุปผา จนเกือบเช้า
ถะ โถเรา ก็รุ่นราว ใกล้แล้วเหวย
ได้ผ่านพบ ยังอดใจ ไม่ได้เลย
แล้วลูกหลาน ที่ผ่านเจอ จะอย่างไร
เฮ้อ...เนอะ..ไปนอนละ..เหอ เหอ
848
4
0
หน้าส่วนตัว
