เชษฐภัทร
วันเพ็ญ เดือนสิบสอง ดูหมองเศร้า
ฟ้าไร้เงา นวลจันทร์ เคยฝันหา
เมฆบังบด ลดแรง แสงจันทรา
ต้องซบหน้า แอบสะอื้น กับผืนทราย
กระทงน้อย ลอยเคียง เรียงเป็นคู่
รักเขาดู สดใส สมใจหมาย
คนไร้คู่ สิเปล่าเปลี่ยว แสนเดียวดาย
ไร้จุดหมาย เหมือนกระทง หลงวังวน
ลอยกระทง คนเดียว เปลี่ยวใจแท้
ไร้คนแล เลือนลาง พลางสับสน
สายน้ำไหล ลางเลื่อน เหมือนวังวน
เหมือนล่องหน วนไหล ในนที
กระทงจูบ ลูบแล่น บนแผ่นน้ำ
ขอฝากความ ตามลมฝน บนสรวงศรี
ฝากคำพ้อ ต่อคงคา ผู้อารีย์
ใยโคมนี้ จึงโหยไห้ ไร้คนมอง
ลมพัดลวง ดวงประทีป ให้ริบหรี่
สายนที ยังยีย่ำ ให้ช้ำหมอง
เสียงครืนครืน สะอื้นฟ้า น้ำตานอง
แสงโคมล่อง ลอยไป โ
1245
4
0
หน้าส่วนตัว
