กวีปกรณ์
คืนหนาวคราวเหมันต์พานผันผ่าน
หนาวเนิ่นนานกว่าก่อนกอดกายไหว
คว้าผ้าผวยคลุมได้แต่ขาดใจ
แล้วสิ่งใดผ่อนผันเหมันต์มาน
ยิ่งเดือนมืดไม่เห็นซ่อนเร้นร่าง
เพียงดาวพร่างพราวไสวฟ้าไพศาล
หรือจันทร์เจ้าแหลกลับดับสิ้นกาล
ดั่งดวงรักร้าวรานยากทานทน
ยามกายสั่นทรวงในยิ่งไหวหวาม
ช้ำ ปวดปร่า ไถ่ถามเป็นล้านหน
คืนหนาวหนักทักทายหมายวายชนม์
น้ำตาหล่นรินไหนจากนัยนา
รักเอ๋ยรักร้าว
ขอสักครั้งสักคราวเห็นใจข้า
คราวเหมันต์เยือนย่ำย้ำทุกครา-
ขอเจ้าอย่าเยี่ยมเยียนแวะเวียนจินตน์
ยามลมลวงเล่ห์ร้ายคลายหน็บหนาว
ตะวันผ่าวแผดร้อนผ่อนหนาวสิ้น
ค่อยมาพบพร้องเพรียกเรียกให้ยิน
จักมาบิ่นบาดใจทนไหวเอย
1302
3
0
หน้าส่วนตัว
