burst
ยี่สิบสี่ชั่วโมงในหนึ่งวัน
เธอจะเคยคิดถึงกันซักครั้งไหม
สามร้อยหกสิบห้าวัน...ผ่านไป
นับประสาอะไรจะพูดจา
ต่อให้ปีใหม่มาอีกกี่หน
ฉันก็ยังต้องเป็นคนถูกเมินค่า
เขาฉลองปีใหม่ไปกี่ครา
ฉันก็ยังถูกตราหน้าว่าถูกลืม
ได้ยินเสียงอวยพรเขาวอนไหว้
ฟังแล้วเหมือนจะสุขใจแต่ไม่ปลื้ม
อันความสุขที่ให้ไม่อาจยืม
ยังเป็นคนที่ถูกลืมอยู่ประจำ
อยากฉลองปีใหม่เหมือนใครเขา
แต่กลับอยู่อย่างเงียบเหงาและเจ็บช้ำ
คนธรรมดา...โลกว่า...ขี้เกียจจำ
เธอยิ่งกลับตอกย้ำต้องทำใจ
ใครอวยพรปีใหม่ขอให้รู้
ว่ายังมีฉันอยู่ไม่ไปไหน
คอยดูความสุขของเขา...อย่างเหงาใจ
เห็นความสุขผ่านไปปีต่อปี
อยากให้เธออวยพรถึงกันบ้าง
3526
1
0
หน้าส่วนตัว
