ใครสำคัญกว่า

โคลอน

อาจารย์สอนหนังสือคนหนึ่ง ทะนงตนว่ามีความรู้สูง ชอบดูหมิ่นเหยียดหยามคนอื่น โดยเฉพาะคนที่หากินด้วยหยาดเหงื่อแรงกายว่าต่ำต้อย สู้ " คนมีความรู้" ไม่ได้ วันหนึ่ง ลูกศิษย์คนหนึ่งเชิญอาจารย์มากินโต๊ะที่บ้านโดยมีช่างปูน ช่างตัดเสื้อ และ ชาวนา ซึ่งเป็นสหายนั่งร่วมโต๊ะด้วย
ครั้นอาจารย์เห็นลูกศิษย์จัดโต๊ะให้กินร่วมกับ "คนโง่ๆ" เหล่านั้นก็ไม่พอใจ รู้สึกว่าตัวเสียเกียรติ แต่ไม่กล้าคัดค้าน เกรงจะเสียมารยาท จำต้องเชิดหน้าไว้นั่งลงลูบหนวดเคราไปมา
ในขณะกินโต๊ะ อาจารย์ผู้ต้องการแสดงค่าตัวของตนให้สูง ก็เริ่มคุยอวดสรรพคุณภูมิความรู้ไม่หยุดปาก จนเพื่อนร่วมโต๊ะรำคาญถามว่า
" ท่านอาจารย์ครับ ท่านมีความรู้ความสามรถด้านไหนครับ? " อาจารย์ผู้ทรนงเอามือลูบคลำหนวดเคราอย่างภาคภูมิใจพลางพูดขึ้นอย่างช้าๆว่า
" สรรพสิ่งหมื่นแสนในโลกล้วนต่ำต้อยทั้งสิ้น วิชาหนังสือเท่านั้นที่สูงสุดยอด "แล้วพูดเป็นกลอนขึ้นมาอย่างยโสว่า
" อันพู่กัน กระดาษ แท่นหมึกนี้     เป็นยอดดี เหนือสิ่ง ทั้งหลายสิ้น 
 เอ็งมีตา หามีแวว แว่วแต่กิน        อยากจะดิ้น หาอะไร ให้ว่ามา..."
ช่างปูนที่อยู่ใกล้ๆอดรนทนมิได้ จึงตอบโต้กลับทันควัน
" มีดขูดปูน ชุดนี้ สิดีนัก      สร้างอาคาร บ้านพัก เสียหนักหนา
หากอาจารย์ นั่งอ่านแต่ตำรา      โดนแดดกล้า น้ำค้างพรม จะพาลตาย"
ช่างตัดเสื้อแต่งกลอนเสริมไปว่า
" อันกรรไกร เข็มด้าย ชุดนี้หนอ      ทำเสื้อผ้า หุ้มห่อ ท่านทั้งหลาย
ไม่มีเรา เอาอะไร มาแต่งกาย       ต้องแก้ผ้า ไม่อาย บ้างหรือไง?"
ชาวนาก็ไม่ยอมแพ้แต่งกลอนสดเสริมไปอีกว่า
" อัน จอบเสียม ที่ถือ ในมือนี้    ข้าวสาลี แตงถั่ว จึงเกิดได้
ไม่มีข้า อาจารย์ จะกินอะไร    หรือชอบใจ กินดิน ก็เชิญเลย..."
เมื่ออาจารย์ผู้หน้าใหญ่ได้ฟัง ถึงกับหน้าแดงเป็นลูกพลับด้วยความละอาย กลืนข้าวไม่ลง ต้องวางตะเกียบ ลุกขึ้นลาเจ้าภาพ เดินคอตกหายลับไปในความมืด.......