หน้าส่วนตัว
1. บางคนล้มบนฟูกดมหยูกยา
เอาน้ำลายป้ายตาทำท่าหงอย
หลอกให้รัฐฟื้นฟูแล้วฟู่ลอย
กินสิบชาติก็บ่ร่อยบ่หรอลง
2. วิกฤติเศรษฐกิจชนชั้นกลาง
บ่ถึงครางเพราะมีทุนรัฐหนุนส่ง
เติมเงินเดือนเงินวันจนมั่นคง
ถึงสิบชาติอาจดำรงอันอาจกิน
3. บัดนี้เป็นวิกฤติของรากหญ้า
คนจนทั่วแหล่งหล้าโอดหนี้สิน
ก็จริงที่จนมาจนชาชิน
แต่บัดนี้จะหมดสิ้นลมหายใจ
4. ขายข้าว ขายนา ขายปลา ขายหอย
ยังบ่พอใช้สอยพออาศัย
เริ่มขายลูกขายร่างเดินทางไกล
ตายดาบหน้าที่เมืองใหญ่บ่เว้นวัน
5. ลูกบ่มีนมกินแม่สิ้นคิด
ก็จับกรอกยาพิษดูคิดสรรค์
ภาพคนจนทยอยตายขายข่าวมัน
วิกฤติหนนี้นั้นบีบคั้นนัก
6. ดินดอนแดนด่านจะผ่านมือ
จากคนจนที่เคยถือไว้เป็นหลัก
ถ่ายสู่ก๊วนการเมืองและพวกพรรค
ที่ย้ำนักว่าบูชาประชาชน
7. แจกทานเศษเงินควบเดินทาง
นโยบายหลายอย่างพรางฉ้อฉล
ถ่ายเทส่วนต่างให้ข้างตน
ประชาชนย่อยยับเจียนดับวาย
8. วิกฤติเศรษฐกิจของรากหญ้า
เชิญรอท่าเทพฟื้นฟูสู่จุดหมาย
ไหนฟูกนุ่มรองเตียงอันเรียงราย
เห็นแต่สายน้ำเกลือระโยงระยาง
9. -
----------------------------------------------------------------
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 15 มิ.ย. 2548 00:32 น. - ID 77305 
723
10
0
15 มิถุนายน 2548 00:51 น. - comment id 480020
คิดถึงครับ
15 มิถุนายน 2548 00:54 น. - comment id 480021
ล้มได้ก็ลุกได้ครับ ขอเพียงมีหวัง
15 มิถุนายน 2548 01:08 น. - comment id 480024
ชาวบ้าน อย่างรายที่กรอกยาพิษฆ่าลูกเพราะ ไม่มีอะไรจะกิน แล้วฆ่าตัวตายตาม นั่นไม่มีวันได้ลุกขึ้นมากอีก แต่แหม..บางคนกินทีเป็น400-600 ล้าน
15 มิถุนายน 2548 07:28 น. - comment id 480036
ถ้างั้น คงเป็นชะตากรรม กระมังคะ
15 มิถุนายน 2548 09:48 น. - comment id 480065
หากเรามอง เช่นนั้น มันทุกข์แน่ กินเป็นแพ แผ่เป็น วงกว้างใหญ่ ด้วยอำนาจ หนุนส่ง จากวงใน จึงทำให้ สังคม บ่มชาชิน แม้จะเป็น ยุคไหน ไม่มีหมด เพราะเป็นกฎ ตายตัว ทั่วทุกถิ่น พี่พงษ์จ๋า มัดหมี่ ใคร่ได้ยิน เสียงพี่ร้อง กล่อมดิน แทนกร้าวใคร สังคมเรา เพียงทำ ให้คงอยู่ เราต้องเรียน ต้องรู้ ให้จงได้ อย่าให้คน ที่มี อำนาจใหญ่ มาปลิ้นปล้น คนไทย ไปทุกคน อยู่อย่างไร ทำใจ ไม่ให้ทุกข์ จะเดินลุก ชี้นำ ย่อมไม่พ้น คนเราต่าง จิตใจ ในตัวตน ขอเพียงอยู่ ไม่ทุกข์ทน เท่านั้นพอ แม้ใจเรา จะคิด ปลิดชีพเค้า แต่พี่ทราบ ไหม่เล่า เงานั้นหนอ คอยติดตาม พร้อมลุก เข้าแถวรอ คนเก่าไป ใหม่รอ เสียบทุกที มาทักทายพี่ค่ะ เช้านี้มัดหมี่พอมีเวลาว่าง คิดถึงพี่พงษ์ค่ะ เปิดเทอมแล้วคงยุ่งมาก ๆ เลยใช่ป่าวคะ
15 มิถุนายน 2548 10:58 น. - comment id 480105
ทำไงได้ชีวิตของรากหญ้า จะร้องโวยไปว่าใครเขา ตัวของตนต้องคิดพินิจเอา รากหญ้าเช่นเราเราเขาไม่แล ก็แบบนี้ละค่ะ....การเมือง....มือใครยาวก็สาวได้สาวเอาไงค่ะ.......สาวไม่มีแก่..5 5 5
15 มิถุนายน 2548 12:48 น. - comment id 480201
ล้มแล้วกล้าลุก พร้อมจะฉุดเธอขึ้นมา ขอปลอบโยนยามเธออ่อนล้า จะอยู่เคียงข้างจนกว่าเธอจะรู้สึกดี
15 มิถุนายน 2548 20:09 น. - comment id 480359
ชีวิต...ยังต้องสู้กันต่อไป จะชนชั้นใดใด... อย่างไรต้องช่วยด้วยตัวเอง
16 มิถุนายน 2548 04:36 น. - comment id 480444
สวัสดีครับคุณอัลมิตรา ผมคิดว่าเป็นชะตากรรมประเทศเลยล่ะครับ --------------------- ขอบคุณครับคุณมัท ผมยังรำลึกถึงคุณมัทเสมอ สัจธรรมข้อที่คุณมัทชี้ผมก็เห็นนะครับ ชนชั้นนำในประเทศของเราจำนวนไม่น้อยเลยที่เกิดมาอย่างแร้นแค้นอุดมคติในการสร้างสังคมอุดมธรรม จึงมีแต่ไขว่คว้ากอบโกยเพื่อวงของตนและของตน เมื่อหัวใจผมเย็นลง ผมจะเขียนบทกวีหวานๆบ้าง ขอบคุณครับผม --------------------- ขอบคุณครับคุณแก้วนีดา ในขณะที่ผมร้องผมก็ทำงานของผมไปครับ ผมไม่เคยรอคอยสิ่งที่เลื่อนลอย ----------------------- ขอบคุณครับคุณทะเลใจ ผมรู้สึกดีมากๆกับถ้อยคำของคุณนะครับ ---------------------- ขอบคุณมากครับคุณvaproud ขอบคุณมิตรทุกท่านด้วย
17 มิถุนายน 2548 17:48 น. - comment id 480992
หาญ....มาก อยากให้ยินไปถึงดาวอังคาร
19 มิถุนายน 2548 22:12 น. - comment id 481597
26 มิถุนายน 2548 12:49 น. - comment id 484477
... อืม แวะมาอ่านค่ะ ตอนมาอ่านเนี่ย ได้อ่านกลอนหวานๆตอนคุณก่อฯอารมณ์เย็นมาก่อนที่จะเจอบทกลอนนี้นะคะ ล้มได้ก็ลุกได้ค่ะ :) ...
26 มิถุนายน 2548 12:57 น. - comment id 484481
ชีวิตคนมีหลายเรื่องครับ ทั้งหนักทั้งเบา งานของผมก็หนักบ้างเบาบ้าง ไร้สาระเป็นส่วนใหญ่
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
