10 พฤศจิกายน 2545 08:30 น.
กวี ซีม่า
ยังมี สองสาว พราวเสน่ห์
กะคะเน วัยงามงอน ค่อนข้างดึก
ถ้าพูดอย่าง ขมขื่น ก็ทึนทึก
หล่อนชอบปรึกษางาน กันเรื่อยมา
แล้วสาวหนึ่ง มีเรื่อง คุยเฟื่องให้
เพื่อนสาวได้ ตรองตรึก ร่วมปรึกษา
ถึงเหตุการณ์ ฝั่นแน่นแฟ้นอุรา
มันเจ็บปร่า และสุขล้น ระคนกัน
หล่อนเล่าว่า..เมื่อวันวาน ฉันเข้าป่า
เพื่อเสาะหา ฟืนไม้ ในไพรสัณฑ์
ถูกหนุ่มหนึ่ง ถาโถม เข้าโรมรัน
ด้วยหมายมั่น ขบเขี้ยว เคี้ยวเลือดเนื้อ
ตัวฉันเอง ยืนสั่น อยู่งันงก
กายสะทก สะท้านไหว จนได้เหงื่อ
ถดถอยร่าง ห่างไกล อ้ายชาติเชื้อ
มันคือเสือ พรานพร่า ล่าโลกีย์
ฉันกรีดร้อง เท่าไร เสียงไม่ออก
ครั้นจะซอก ซอนร่าง หาทางหนี
ก็ไม่เห็น มุมเบี่ยง หลีกเลี่ยงลี้
ไปจากที่ ดิรัจฉาน อ้ายจัญไร
พอดีฉัน คว้าไม้ ได้หนึ่งท่อน
เพื่อนสาวอ้อน ออดถาม..ทำไฉน ?
สาวเจ้าตอบ เขินขวย ด้วยอายใจ
..ก็เอาไม้ หนุนหัว ตัวฉันเอง..!!
8 พฤศจิกายน 2545 13:17 น.
กวี ซีม่า
ค่าความภักดิ์ พังภิณฑ์ สิ้นสุดแล้ว
ไม่เหลือแวว อาลัย ไว้ให้เห็น
จากริ้วรอย ใบหบ้า ที่ชาเย็น
ประหนึ่งเป็น คมมีด คอยกรีดทรวง
เขาเยาะเย้ย หยามเหยียด อย่างเดียจฉันท์
กับรอยยิ้ม แย้มหยัน อันใหญ่หลวง
จึงรู้ตัว ว่าเรา ถูกเขาลวง
แต่ก็ล่วง เกินไป สายเกินการณ์
หลงมอบใจ ของเรา ให้เขาสิ้น
เพราะเพลินยิน แต่คำ ที่พร่ำหวาน
นึกไม่ถึง ทิพย์รส พจมาน
จะเผาผลาญ หัวใจ ให้ระทม
เมื่อเพลิงรัก โหมไหม้ ใจชอกช้ำ
ทนระกำ กล้ำกลืน อย่างขื่นขม
อยากรักษา แผลใจ คลายระบม
ทุกข์กลับถม ทับซ้อน แทบรอนราน
จึงได้แต่ หลีกทาง อย่างผู้แพ้
สุดจะแก้ จิตใจ ให้อาจหาญ
ความเพลี่ยงพล้ำ ทำให้ท้อ ต่อเหตุการณ์
ที่กำลัง ทรมาณ ผลาญอุรา
ค่าความภักดิ์ พังภิณฑ์ สิ้นสุดแล้ว
ไม่เหลือแวว อาลัย ให้ห่วงหา
รางวัลปลอบ ความช้ำ คือน้ำตา
แต่เป็นค่า ตอบแทน ที่แสนตรม
8 พฤศจิกายน 2545 12:58 น.
กวี ซีม่า
จะไม่มี ความหมาย ต่อไปนี้
จะไม่มี ความหวัง การสร้างสรรค์
จะไม่มี แม้สิทธิ์ คิดถึงกัน
จะไม่มี สัมพันธ์ ฉันคนรัก
จะมีแต่ ใจจริง ฉันมิ่งมิตร
จะมีสิทธิ์ เพียงผู้ เคยรู้จัก
แหละจะให้ สมจริง สมยิ่งนัก
หงส์มิควร ลดศักดิ์...มารักกา
8 พฤศจิกายน 2545 12:49 น.
กวี ซีม่า
สักวา คนตรง ต้องโปร่งใส
มองด้านไหน แสนสะอาด เพราะปราศสี
บริสุทธิ์ สวยสง่า ไร้ราคี
ดุจมณี น้ำหนึ่ง ตรึงกมล
เปรียบคนที่ มีธรรม ประจำจิต
สุจริต จริงใจ ไม่หมองหม่น
ประพฤติชอบ ประกอบการ สร้างสรรค์ตน
เรียกว่าคน โปร่งใส...คบได้เอย
8 พฤศจิกายน 2545 12:43 น.
กวี ซีม่า
แม้ลำบาก ยากแค้น ทุกข์แสนเข็ญ
สุดลำเค็ญ แค่ไหน ไม่ถอยหนี
ตราบสองมือ สองเท้า เรายังมี
จักพร้อมพลี ชีพตน สร้างผลงาน
เตรียมลงหลัก ปักฐาน มั่นคงไว้
ยกบ่าไหล่ ไล่เรียง เคียงเพื่อนบ้าน
อุตสาหะ พยายาม ทำมานาน
ยอมอดเปรี้ยว เพื่อกินหวาน ในบั้นปลาย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวี ซีม่า
หน้าส่วนตัว
1098
