5 กุมภาพันธ์ 2552 16:17 น.
กวีบ้านไร่
ดวงใจที่คิดถึง ยังตราตรึงไม่ขาดสาย
ความห่วงยังมากมาย ยังไม่คลายความห่วงไย
บางครั้งนั่งแอบเหงา นั่งเฝ้าเงาแอบร้องไห้
คิดถึงแทบขาดใจ ฉันทำได้แค่ฝืนทน
ฝันไปได้เจอหน้า เธอเดินมาฝ่าสายฝน
ตัวหนาวเกินจะทน ทำได้แค่ปลอบใจ
เช้าตืนขึ้นรีบร้อน ห่วงงามงอนผู้อยู่ไทย
ปานนี้เป็นอย่างไร ไยจึงหายไปไม่ข่าวมา
ส่งเมลล์เข้าไปถาม มาติดตามความห่วงหา
ทราบข่าวว่าดารา เจอปัญหา ทางจะตัน
พิษภัยธุรกิจ ทำชีวิต ให้กดดัน
คิดหนักแทบทุกวัน จนเธอนั้นไม่สบาย
ห่วงมากอยากเคียงใกล้ ร้อนหัวใจ ใจแทบวาย
ส่งใจให้ผ่อนคลาย บอกเธอได้สู้ต่อไป
ฉันนี้อยู่เคียงข้าง เพียง ร่างกายห่างกันไกล
ใจฉันอยู่เคียงใกล้ จนเธอได้สัมผัสมัน
ห่วงนะอย่าคิดหนัก สุดที่รักจงฝ่าฝัน
ฉันเธอเคียงคู่กัน ร่วมฝ่าฝันให้ผ่านไป
ทางนี้จะทนสู้ ฝืนทดอยู่เพื่อแรงใจ
เก็บเงินกลับมาไทย รักห่วงไย เธอทุกครา
กวีบ้านไร่
คองโก อัฟริกา
๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒
4 กุมภาพันธ์ 2552 16:37 น.
กวีบ้านไร่
เมื่อได้ข่าวว่าเธอนั้นเจอปัญหา
จนเวลาส่วนตัวเธอเริ่มขาดหาย
มีเรื่องคิดรุ่มเร้าที่มากมาย
ฉันทำได้เพียงแค่ส่งใจมา
ถึงวันนี้จะมีเพียงกำลังใจที่ส่งให้
แม้นไม่ได้เคียงข้างแก้ปัญหา
เพราะอยู่ไกลจึงได้แค่ส่งใจมา
ร่วมฝั่นฝ่ากับหนทางที่จะตัน
วิกฤตชีวิตมีบ้างอย่าท้อแท้
ค่อยค่อยแก้ปัญหาอย่าหุนหัน
เพราะเร่งรีบอาจเพิ่มแรงกดดัน
จนเธอนั้นอาจต้านไม่ได้นาน
กวีบ้านไร่
คองโก อัฟฟริกา
๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒
1 กุมภาพันธ์ 2552 19:11 น.
กวีบ้านไร่
รอเติมแรงใจ เพราะไม่มีบัตรเติมเงินโทรหา
ขอเพียงเธอคิดถึงบางเวลา
ก็มากค่าสำหรับคนไกล
ในวันที่หว้าเหว่ ร่อนเร่ จาก
เรื่องราวหลากหลาย พาหวั่นไหว
มีเพียงหนึ่งเดียวคือแรงใจ
ที่เธอส่งให้ในทุกเวลา
ความคิดถึง เพิ่มขึ้นตามระยะทาง
แต่ความห่างไม่อาจขัดขวางความรักที่ส่งหา
อยู่ใกล้เธอทุกครั้งที่หลับตา
ได้ยินเสียงเธอทุกเวลาที่ลมพัดโชย
กวีบ้านไร่
คองโก ๓๑ มกราคม ๒๕๕๒
2 เมษายน 2550 22:21 น.
กวีบ้านไร่
..............ถึงฟ้าดินสิ้นแหลกแตกสลาย
ยังไม่คลายรักพี่ที่ห่วงหา
ฟ้าถล่มทะเลแห้งลงพริบตา
ใช่จะมาพรากรักไปจากเรา
ถึงแผ่นดินจะแยกแตกสะบั้น
ใจน้องนั้นจะมั่นคงดังขุนเขา
ไม่มีใครใกล้ร่างนางนงเยาว์
และขอเอาสัตย์ซื่อถือวาจา
เป็นคำพูดพิสูจน์ถึงความรัก
ก่อนพี่จักจากนาง เข้าศึกษา
บินห้ามถิ่นแดนไทยไปไกลตา
เป็นเวลาสองปี ที่ให้คอย
กาลเวลาหมุนไป ใจที่รัก
มอบอกหัก ให้พี่ที่เหงาหงอย
ยึดสัตย์ซื่อถือรักหวังรอคอย
ใจดวงน้อย ต้องแตกแยกเป็นทาง
เจ้าช่างลืมสัญญาต่อหน้าฟ้า
อายวาจา ที่พูดออก บอกผีสาง
ว่าจะมั่นคงรักไม่แยกทาง
กายของนาง จะไม่ให้ใครชม
ลมเอ๋ยลม ลมฟ้า ข้ามากราบ
บอกท่านทราบสาบานฉันมาถอน
อย่าให้นางต้องโทษเถิด ลูกไหว้วอน
ห่วงงามงอน ตอนนางจากอยากโชคดี
มีอาญาใดใด ในดินฟ้า
โปรดอย่ามาทำร้าย แม่สมศรี
ข้าขอถอนสัญญา ตามวจี
จงอย่ามีโทษฑัณต่อกันเลย
2 เมษายน 2550 16:35 น.
กวีบ้านไร่
สีแดงเดือด เลือดพุ้ง คลุ้งพื้นดิน
เป็นมลทิน ชีวิน ต้องเศร้าหมอง
เห็นเลือดไทย ฆ่าไทย ให้เลือดนอง
ไยพี่น้อง ต้องเข่นฆ่า ทาแผ่นดิน
สีแดงเดือด เลือดไทย ไหลเอ่ออาบ
แจ้งให้ทราบ ว่าชีวา มลายสิ้น
เห็นศพเพื่อน พี่น้อง เป็นอาจิณ
แล้วแดดิ้น สิ้นลม ขาดจมใจ
น้ำตาไทย จะไหลหลั่ง สักกี่ครั้ง
จะหยุดยั้ง ทุรชนให้กษัย
แผ่นดินใต้ เมืองทองผ่องอำไพ
หยุดเถิดไทย อย่าได้ เข่นฆ่ากัน
ศพคุณครู และทหาร เหล่าตำรวจ
เสียงพระสวด เซ็งแซ่ แลโศกศัลย์
มีคนตาย เรียงราย อยู่รายวัน
พระท่านนั้น คงเบื่อ สวดอภิธรรม
ไทยฆ่าไทย ไทยสิ้น สิ้นวงค์วาท
หมดทายาท แผ่นดินทอง ดูน่าขำ
ไทยฆ่าไทย ฆ่าได้ ช่างใจดำ
หยุดกระทำ ทรราช เพื่อชาติเรา
หน้าส่วนตัว
906
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกวีบ้านไร่
