อยากบอกใครบางคนว่า... เป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้ เป็นความรู้สึกที่คิดถึง ขอบคุณใครบางคน...ที่มอบความรู้สึกดีๆให้กันตลอดมา แม้ไม่ได้โทรหา ใช่ว่าไม่คิดถึง แม้ว่าวันนั้น เราไม่ได้ไปกินข้าวด้วยกัน ก็ใช่ว่า ฉันลืมเธอคนดีซะเมื่อไหร่ วันนี้เราไม่ได้เกี่ยวก้อยด้วยกัน ก็ใช่ว่าวันหน้าไม่ได้เจอกันซะเมื่อไหร่ ใช่ไหมคนดี ฉัน เป็นคนพูดไม่เก่ง อาจชาเฉยบนใบหน้า แต่ถ้าเธอมองแววตา น่าจะรู้ซึ้งถึงความนัย ความรู้สึกของฉัน คิดถึง ห่วงใย รักมากมาย แต่ไม่จำเป็นต้องแสดงออกเป็นคำพูดเสมอไป ฉันอาจเป็นยัยซุ่มซ่าม เฟอะฟะ ฉันอาจไม่หวาน ไม่ซึ้ง แต่อยากให้เธอมองที่หัวใจมากกว่านะ คนดี...บางเวลาถ้าเธอเหงา คิดถึงฉันคนนี้บ้างนะ ขอพื้นที่เล็กๆในหัวใจเธอ ให้ฉันได้พักพิงอาศัยอิงไออุ่นบ้างได้ไหม นานแล้วซินะคนดี....ที่เราไม่ได้เดินไปด้วยกัน เธออย่าเพิ่งทิ้งฉันไปเสียก่อน เคยสัญญาไม่ใช่เหรอ เราจะไม่ทิ้งกัน ถนนสายนั้น สายเดิม ยังคงทอดยาวไกล แต่หัวใจฉันเริ่มเหนื่อยล้าลงทุกทีๆ คนดี...วันนี้นิ้วก้อยเธอยังว่างไหม ไปนะ เกี่ยวก้อยด้วยกัน เช่นอย่างเคย กินข้าวร้านนั้น หรือ ก๋วยเตี๋ยวร้านเดิม หรือ ไอติม มุมถนนแห่งนั้น คนดี ...นิ้วก้อยฉันยังว่างนะ ไปนะ ไปด้วยกัน ฉันยังรอเธอที่เก่า คนดี ...แววตาอ่อนโยนของเธอยังมีอยู่ไหม ไม่อยากพบ สบตาใคร ไม่เคยหวั่นไหวกับใครอื่น คนดี...ถ้าไม่มีเธอเดินเคียงข้าง ใจฉันคงเหงา ..อ้างว้าง..เหน็บหนาว เคยหนุนตัก ใต้แสงดาวพราวฟ้า เคยสบตากันในวันเหงาๆ แต่ทว่า..ทำไม วันนี้เหมือนมีม่านน้ำตาล้นเอ่อ คงไม่หรอกนะเธอ ฉันคงคิดไปเองใช่ไหมเธอ..คนดี เธอเคยบอก ฉันชอบคิดมาก กำลังใจของเธอ มีให้ฉันเต็มเปี่ยม ขอเพียงเข้าใจ มั่นใจกันและกัน แค่นี้ เป็นพอ...... ปาดน้ำตาป้อยๆ พร้อมรอยยิ้มน้อยๆของยัยซุ่มซ่าม แอนด์ เฟอะฟะ เธอแอบอมยิ้มบางเบา แต่ทว่ามือแข็งแรงจับหัวฉันโยกไปมา " สัญญาซิ..เราจะเดินไปด้วยกัน " เพียงแค่นั้น ฉันก็ยิ้มสุขใจ....... ....................................................................... ( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น ) ขอบคุณสหายฝนโคลอน สำหรับเพลง ขอเดินด้วยคน (ไม้เมือง)
คืนนั้นคืนวันอาทิตย์ที่ 7 กพ.ที่ผ่านมาสามสาว(สามวัย...หรือเปล่า อิอิ )นั่งสุมหัว เอ๊ย นั่งรวมตัวกันหน้าจอคอมพ์(จอใครจอมัน) ที่ขาดไม่ได้คือ พี่เทียนหยด สหายโคนอน เอ๊ย โคลอน และก็ฉางน้อย คนน่ารักแห่งปี ฮี่..ฮี่..กิ๊วๆๆๆ " นี่ๆ สหายฝน เค้ามีไรอวดด้วยแหละ รูปพี่หมู " ยัยวาเริ่มแระ เจ้าเล่ห์นิดนุง " ไหนๆ เอามาดูๆส่งมาๆ " สหายรักแห่งข้าฯ พาซื่อ อิอิ พี่อ้อยก็ตาวาว อยากเห็นพี่หมูเมี่ยงคำของวา " แว๊กกกก ไอ่บร้า.....ตุ๊กตาถุงเท้าหมูนี่ฟร่า คิดว่า รูปพี่หมู เมี่ยงคำ " สหายฝนประท้วงๆ " น่าตีนักเชียว ยัยวานี่ หลอกคนแกร่ บาปนะเฟร้ย" พี่เทียนหยดต่อว่านิดนุง อ้าว ใครมาอีกล่ะนั่น ใครต้อนใครมาอีก อิอิ " นี่ๆ พวกสาวๆดูอะไรกัน ไหนๆ ดูมั่งจิ " อืมม์ สหายยาแก้ปวดนี่เอง " อ่อ ตุ๊กตาหมู เฮ้ยๆ รูปหัวใจน่ารักๆๆ สวยๆ ชอบๆอยากได้ไปแจกลูกค้าที่ร้านฟร่ะ" ยาบอก "สวยเหรอ เค้าทำแจกลูกค้าน่ะ " ยิหวาบอกสหายยาออกไป " อ้าว ไอ่ฉางไม่ขายเหรอ เค้าก็อยากได้ไปแจกลูกค้าเหมือนกัน ? " สหายยาถามอีก " ขาย ค่ะ ขาย " ป้าดดดดด เสียงใครตอบกลางวงเลย เหลียวมอง อ่อ เจ้อ้อย เทียนหยดพี่เรา งกกว่าน้องมังอีกวุ้ยคะ อิอิ " ใช่ๆ ขายคะ งานนี้ เพื่อเงินไม่มีคำว่า พี่น้อง ไม่มีคำว่า เพื่อน " น้านนน เอาเข้าไปยัยโคลอน555 " เอ่อ . ขายก็ขายคะ " ฉางน้อยโดนพวกลากก็ตามไป อิอิ " ฉาง หัวใจขายไง ดวงล่ะเท่าไหร่ ?" สหายยาตั้งคำถาม " นั่นดิ เจ้ ขายไงดี เจ้อ้อย บอกหน่อย" ยิหวาหันไปถามเจ้ 5555 งานนี้แม่ค้ามือใหม่อยากขาย อิอิ " วาก็ดูต้นทุนซิ ซื้อวัสดุมาเท่าไหร่ ยังไง " "วา จะขายดวงล่ะ 19-20อ่ะเจ้ " ตอบพี่อ้อยเที่ยนหยด " โอเค.. งั้นขายให้สหายยา ดวงละ 19 บาท คนนอก 20 นะเฟร้ย" เจ้อ้อยเป็นนายหน้า(ค้าที่ดินหรือเปล่า 555) " ได้ๆ เราสั่ง 50 ดวงนะฉาง ดวงละ 19บาท ทันแน่นะ 14 กพ.นี้ เราจะแจกลูกค้า " สหายยาแก้ปวดถามเพื่อความมั่นใจ " ทัน " ฮ่วย ใครหว่า ตอบแทนเรา อ่อ เจ้อ้อยของเราอีกแระ อิอิ " ทันนะสหาย เอ่อ ทันก็ทันคะ " 5555 งานนี้ยิหวาเสียงอ่อยๆ ( สหายฝน โคนอน เอ๊ย โคลอนแอบจดรายละเอียด กระดาษ ปากกาพร้อมเสมอสำหรับเจ้าหล่อนคนนี้ เผลอๆก็แอบหาอีโมน่ารักๆมาเล่นซะอีก )
เช้าวันจันทร์ที่ 8 ด้วยอารามดีใจรีบโทรหาพี่เมี่ยงก่อนเลย กะว่าจะโม้สักหน่อย อิอิ " พี่เมี่ยงๆ มีเพื่อนวาสั่งของเพิ่มด้วยล่ะ หัวใจ 50 ดวง " " อืมม์... ดีแล้วละ แล้วรีบทำให้เสร็จละ อย่ามัวแต่เล่น ของมีพอไหม ครบหรือยัง เงินพอหรือเปล่า ....." พี่เมี่ยงมาเป็นชุดคะ แง้ววววววววว " ค๊า........คุงพ่อ เอ๊ย คุงพี่ " เอ่อ ยัยวา คิดผิดป่าวน๊าที่เล่าให้ฟัง เราอ้าปากเล่าถึงดอนเมือง พี่เมี่ยงไปถึงเจียงฮายปู้นแล้ว อิอิ (บ้านใครหว่า อิอิ ) ตื่นมาก็หาวัสดุมาเตรียมงาน " วา กินข้าวก่อน " ....... ค่ะๆๆๆ " วา ขนมอยู่นี่นะ " ........ค่ะๆๆๆ " วา กาแฟกะหนมปังนะ " ...... ค่ะๆๆๆ เรียกว่า ทำตั้งแต่เช้า หูไม่ว่างวาง หางไม่ว่างเว้น อะจึ๋ยๆ เกี่ยวกันไหมเนี่ยะ อิอิ คิดดูซิ ตัดผ้าเป็นชิ้นเล็กๆ 4*5 เซนติเมตร 100 ชิ้น เพื่อนำมาประกบเป็นหัวใจ 50ดวง แล้วนำมาตัดเล็มให้เสมอกันอีก อดทนๆไว้ยัยวา เพื่อเงิน อิอิ ขอบ่นนิดนุง 5โมงเย็น พี่เมี่ยงโทรมาแระ " วา ว่าไง ทำได้ถึงไหนแล้วงานน่ะ ?" ปลายทางพี่เมี่ยง " ถึง ท่าพระจันทร์มั้ง " หุหุ กวนๆ " ยัยวา เอาแต่เล่นนะ เดี๋ยวโดนๆ " " โอ้ย พี่เมี่ยงอย่าเพิ่งเร่งซิ กำลังทำเนี่ยะ มือสั่นแระเนี่ยะ " " อืมม์ ทำให้เสร็จทันล่ะ ไม่ใช่มัวแต่เล่นเพลิน " ไม่วายที่จะบ่นนะพี่เรา " รู้แล้วววววววววว.....คืนนี้ไม่ต้องนอนก็ได้ (ฟร่ะ) แอบงอนนิดนุง 55555
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น ) ปล. พี่เมี่ยงคำว่ายิหวาบ่อย ซุ่มซ่ามแอนด์เฟอะฟะ 5555
( ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เน๊ตค่ะ) ห้องหนึ่ง ณ.หอพักอาคาร5 มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งทางภาคใต้ คืนหนึ่งของ long weekend ที่เด็กกลับบ้านเกือบหมดหอ ในปีใดไม่ปรากฏ มีนักศึกษาที่มีอาการทางประสาทคนหนึ่ง เครียดเรื่องเรียนจนคลุ้มคลั่ง และฆ่าตัวตายโดยการกรีดข้อมือ............ รูมเมทพบศพหลังจากกลับจากบ้าน สภาพศพ : กำลังอืด โกนหัวออกหมด นิ้วมือซ้ายถูกตัดกองอยู่แถวๆนั้น ทางมหาลัยสั่งปิดหอ ปิดเรื่องทุกอย่างและนิมนต์พระมาสวดหลายครั้ง............. ยังมีแต่เสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องยามดึกที่ไม่รู้จะปิดยังไง.......... .. หลายปีผ่านไป...........หอ5เปิดให้นักศึกษาเข้าพักอีกครั้ง มีข่าวลือเริ่องผีเหมือนกับทุกหอแต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่ง......... คืน long weekend ที่เด็กกลับบ้านเกือบหมดหอ ณ.ห้องที่เกิดเหตุตามที่กล่าวมาตอนต้น เวลาประมาณตี3 บรรยากาศเงียบสงัดเหมาะแก่การอ่านหนังสือ นักศึกษาคนหนึ่งสวมแว่นสายตานั่งหลังพิงเตียงอ่าน หนังสือฆาตกรรมสยองขวัญอยู่คนเดียว รูมเมทกลับบ้านหายไปไหนไม่ทราบได้ ...คืนนั้น ...เป็นคืนที่เงียบจริงๆ......... เงียบจนใด้ยินเสียงแปลกๆ เป็นเสียงกุกกักน่ารำคาญ เขาเริ่มหาที่มาของเสียง เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆจากโต๊ะของเขา คล้ายกับมีอะไรบางอย่างพยายามดัน และผลักให้ออกมาจากในลิ้นชักโต๊ะที่ล้อกอยู่!!!! มันเริ่มดันแรงขึ้นทุกที!!!!!!! เขาใด้แต่นั่งตะลึงมองลิ้นชักที่สะเทือนตามแรงที่ดันออกมา จนในที่สุดก็เปิดออก!!!!!!มือที่ไม่มีนิ้วเกาะอยู่ที่ขอบลิ้นชัก แล้วหัวที่ไม่มีผมและร่างที่พองกลมก็โผล่ตามมา!!!!!!! แล้ว มันก็พูดอย่างสยดสยองว่า........ ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ โนบิตะ นายล็อกลิ้นชักทำไม เสียงนั้นเอ่ยถามขึ้นมา " แอ๊.. ดะ...ดะ... โด เร ม่อน ...นายเองหรือนี่ ตกใจโหมะเยย ".... ............................................................... ต่ะแล่ม.. ต่ะแล่ม.. ต่ะแล่ม..... ฮี่..ฮี่... """"""""""""""""""""""""""""
หน้าส่วนตัว
1657
.... วันนี้ 25 ธ.ค.วันคริสต์มาสเป็นวันที่ฉันว่างงานอีกวันหนึ่ง
อืมม์... ไปไหนดีน๊า ? คิดไม่ตก ก็เลยลองยืนๆที่ท่ารถเมล์แถวท่าช้าง
รถสายไหนมาก่อน ก็ไปแล้วกัน ฉันคิดอะไรแบบขำๆ
นั่นไง สาย 25 ครีมแดง รถเมล์ฟรีเพื่อประชาชน ไม่รอช้า กระโดดขึ้นสาย25
ไปตาย เอ๊ย ไปลงเอาดาบหน้า อิอิ
ก็เพราะเป็นรถเมล์ฟรีนี่แหละ ผู้ใช้บริการเลยมีเยอะพอสมควร รถก็ติด
กระดื๊บๆไปทีละน้อย เริ่มหิวน้ำเย็นๆๆ กะว่าจะลงป้ายหน้าดีกว่า
ดูท่าทางผู้คนเยอะดี 5555
........ อะอ้าวววว...ที่นี่ สยามพารากอนนี่หว่า(คะ) ไหนๆก็มาแล้ว
ก็เลยเดินเล่นซักแป๊บ
เป็นไปได้ไหม ที่นี่ กรุงเทพฯ หนาวมาก
เฮ้ย.. เป็นไปได้เหรอนี่....เป็นไปแล้วคะจริงๆ
ที่นี่ สยามแสควร์ ซอย 4 หนาวมากจริงๆ หนาวขนาดว่าหิมะตก
หิมะแข็งเป็นก้อน อืมม์.. น่าคิด เนอะ
..... จริงๆนะ หิมะตกขาวโพลนทั่วบริเวณนั้นแหละ ป้ายสยามแสควร์ ซอย. 4
ไม่ว่าหลังคารถตุ๊กตุ๊ก ก็ขาวด้วยหิมะ หรือ แม้แต่ตู้ไปรษณีย์สีแดง ก็ขาดตัดกับหิมะ
ทำให้นึกถึงลุงซานตาครอส ชุดแดงที่ใส่หมวกสีขาว
..... ที่นี่ กรุงเทพฯ หนาวมาก มีหิมะตก เหลือเชื่อ เนอะ.......
............................................................................
( ฉางน้อย ทะเลไร้คลื่น )
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฉางน้อย
Lovings
ฉางน้อย เลิฟ 0 คน
