17 พฤษภาคม 2549 16:44 น.
ดอกบัว
ความจริงใจ ที่มอบให้ โดนทำร้าย
ก็แค่หมาย ให้ความรัก ที่ภักดี
กับไม่เห็น ในคุณค่า ไม่ปรานี
แต่ยังมี ความจริงให้ ไม่ทุกข์ทน
ความสุขมีมากเพียงไรขึ้นอยู่กับว่า
มีความทุกข์มาเปรียบเทียบมากแค่ไหน
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตใดใด ล้วนแล้วแต่มีคุณค่า
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตที่ตัวใหญ่เท่าช้าง
หรือ ชีวิตที่ตัวเล็กเท่าแล็คโตบาซีลัส
ก็คือ หนึ่งชีวิตเท่าเทียมกัน
ล้วน มีคุณค่าต่อการดำรงอยู่ไม่ต่างกัน
อุปสรรค เป็นได้ทั้งบันได ให้ก้าวขึ้นไป
หรือ เป็น ภูผาที่ ขวางกั้น ขึ้นอยู่กับว่าจะมองมุมไหน
ใครชอบ ใครชัง ช่างเถิด ใครเชิด ใครแช่ง
ช่างเขา ใครเบื่อ ใครบ่น ทนเอา ใจเรา ร่มเย็น เป็นพอ
9 พฤษภาคม 2549 15:41 น.
ดอกบัว
เป็นมนุษย์ เป็นได้ เพราะใจสูง
เหมือน หนึ่งยูง มีดี ที่แววขน
ถ้าใจต่ำ เป็นได้ แต่เพียงคน
ย่อมเสียที ที่ตน ได้เกิดมา
ใจสอาด ใจสว่าง ใจสงบ
ถ้ามีครบ ควรเรียก มนุสสา
เพราะทำถูก พูดถูก ทุกเวลา
เปรมปรีดา คืนวัน สุขสันติ์จริง
ใจสกปรก มืดมัว และร้อนเร่า
ใครมีเข้า ควรเรียก ว่าผีสิง
เพราะพูดผิด ทำผิด จิตประวิง
แต่ในสิ่ง นำตัว กลั้วอบาย
คิดดูเถิด ถ้าใคร ไม่อยากตก
จงรีบยก ใจตน รีบขวนขวาย
ให้ใจสูง เสียได้ ก่อนตัวตาย
ก็สมหมาย ที่เกิดมา อย่าเชือน เอยฯ
ศาสนานี้ เขามิได้มีไว้สอนคนดี
แต่ มีเอาไว้มุ่งสอนคนที่เพียรพยายามจะทำดีให้เป็นผู้ดี
และ ส่งเสริมคนดีให้ดียิ่งยิ่งขึ้นไป
3 พฤษภาคม 2549 14:30 น.
ดอกบัว
ทุกชีวิต เกิดมา บนโลกกว้าง
ต่างอ้างว้าง ค้นหา ความสดใส
กอบโกยเอา ความจริง ที่หวังไว้
แต่ไม่ได้ เหลียวมอง สิ่งรอบตัว
จงละวาง อย่าคิด จิตอกุศล
กับความคิด ของจิตตน จงรู้ยั่ง
อย่ามองเห็น เช่นผู้อื่น แล้วคิดชัง
จงมองตัว ของตัว เป็นที่ตั้ง
แล้วจะเห็น ความจริง สิ่งเอยอ้าง
ว่าทุกอย่าง ก็เป็นเช่น คำประพันธ์
คนเรานั้น ย่อมมี ศักดิ์ศรีอยู่
อย่าลบหลู่ เดียดฉันท์ กันมากหลาย
จิตหนักแน่น มั่นคง ไม่หวั่นไหว
กระทำกิจ การใด เสร็จสมหมาย
สมาธิ คู่ปัญญา พาใจกาย
ช่วยตัวได้ รอดพ้น ผลกรรม
30 เมษายน 2549 12:12 น.
ดอกบัว
โลกทุกยุค ทุกสมัย อยากได้สุข
เกลียดกลัวทุกข์ ท้อถอย คอยหลบหนี
ต้องการแต่ เมตตา เอื้ออารี
สามัคคี รักใคร่ ไม่เบียนกัน
เห็นอกเขา อกเรา เอามาเทียบ
ยึดระเบียบ อย่าเบียด เบียนเราท่าน
ไม่อิจฉา ริษยา ตีฆ่ากัน
โลกจะสัน ติสุข ทุกวันคืน
24 เมษายน 2549 16:34 น.
ดอกบัว
คร่ำโศกและครวญเศร้า รันทดเคล้าระทมคลอ
พลัดพรากมิอิ่มพอ สิสุดฝ่าชีวิตฝืน
เหตุมีเพราะยึดมั่น กิเลสหยันทั้งนั่งยืน
ทาสมันทั้งวันคืน ถึงเหนื่อยต่อก็ยอมตาม
ยึดมั่น มันเป็นเงา เพียงเห็นเงาคิดว่างาม
คิดชั่วกระทำทราม จึงก่อเกิดให้เป็นกรรม
ถือมั่นว่าเป็นเขา จึงร้อนเร่าระงมร่ำ
อยากได้ อยากให้ทำ ไม่อยากเป็น ไม่อยากมี
โซ่กรรมจึงก่อเกิด ต่อกำเนิดเป็นภพนี้
เกิดชาติ ชรามี ให้แบกทุกข์เพราะรับทัณฑ์
สร้างกรรม วิบาก ภพ ทางสงบอยู่ไหนกัน
เกิดขึ้นแล้วแบกขันธ์ อันไม่เที่ยงน่าท้อใจ
วัฏฏะ หว่านความหลง ให้สัตว์งงร้องร่ำให้
หนทางที่ท่องไป ล้วนวกกลับมารับผล
กี่แสนกี่ล้านชาติ เราประมาทเพราะมืดมน
ไม่ยินทั้งไม่ยล ในวิชชาปัญญาธรรม
หน้าส่วนตัว
4190
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟดอกบัว
