1 สิงหาคม 2550 22:24 น.

กวีจากปลายฟ้า

.........ยืนเดียวดายอยู่ปลายฟ้า
            ไกลสสุดตาเห็นดวงดาวพราวแสง
             โหยไห้ป่ายปีนเกือบสิ้นแรง
             เพื่อแสวงหาอิสระและเสรี

............กางปีกโบยบินป่ายปีนฟ้า
            ให้ถลาหล่นร่วงทรวงหมดศรี
             ยังกางปีกโบยบินแม้นสิ้นไมตรี
             โผสู่แสงแห่งเสรีแสนอาลัย

.............และแสงแห่งความจริงวิ่งปรากฎ
             ว่าทุกหยดเหงื่อขาวพราวไสว
              ที่ทุ่มเทกลับขื่นขมแสนตรมใจ
               ให้อาลัยใจระทมขมขื่นทรวง

                                          ทิพย์โนราห์  พันดาว

878

love

comment

1 สิงหาคม 2550 20:24 น.

ธรรมชาติกับความรัก 2

ทิพย์โนราห์ พันดาว

เขียนที่น้ำตกวังก้านเหลือง

กระเซ่นซ่านสายน้ำตก พุ่มพงรกพฤษไพรพรรณ
มากมายหลายหลากชั้น เกาะเกี่ยวกั้นเถาวัลย์งาม

ซึมซาบเสียงน้ำตก แว่วเสียงนกแผ่วเสียงขาน
ก้องป่าฝ่าไพรวัลย์ ประสานสันต์ลั่นแผ่นดิน

เหม่อมองสายน้ำหลาก เมื่อยามจากเฝ้าถวิล
เอ่ยลาน้ำตาริน อกร้อนกลิ่นไอรักอวล

ริมทะเล ที่ชะอำ

สุดฟ้าครามตามใจที่ใฝ่หา สุดลูกตาเกาะแก่งแหล่งระหน
ทั้งเรือเล็กเรือน้อยลอยปะปน ละอองฝนกระเซ่นซ่านสะท้านทรวง

ทิวเขางามทาบร่างกลางผืนน้ำ คลื่นสาดซ้ำหาดทรายคล้ายจะหวง
เย็นลมรักพัดไกลใจทั้งดวง ปลิดหล่นร่วงตกลงตรงทะเล

ลูกจันทร์ทอง

อบอวลหวลจวนใจใฝ่ในจิต ให้เพ่งพิศเหลืองดั่งทองของมีค่า
เนียนเนื้อทองผ่องผุดดุจดารา งามสง่ามงกุฎน้อยพลอยสมตัว

ถ้าเจ้าดั่งตัวฉันนะจันทร์เอ๋ย ไฉนเลยคงเปลี่ยนใจไปได้ทั่ว
ฉันไม่หอมเหมือนอย่างเจ้าเฝ้าแต่กลัว ใจอยากชั่วแต่ไม่ทำแสนช้ำใจ

ยามเช้าริมระเบียง ในลมหนาว

ตรงขอบฟ้าเหม่อมองแสงทองอาบ
ริ้วทองทาบยอดยางสว่างไสว
เสียงจำนรรเจื้อยแจ้วแว่วแต่ไกล
ดั่งนกไพรขับขานงานกวี

สู่วันใหม่แต่ใจยังดวงเก่า
ตัวนั้นเล่าคนเดิมไม่เติมสี
ฝากลำนำคำหวานผ่านกวี
ถึงคนที่อยู่ไกลจากใจเดิม

สับสน

ตื่นขึ้นมาเขียนกลอนตอนฟ้าสาง
ใจบอบบางมากล้นวนปัญหา
เสียงไก่แก้วขานขับรับพนา
คราบน้ำตาแห่งร้าวรานยังผลาญใจ

แสนสับสนวังวนในความคิด
ขังในจิตให้จำช้ำหวั่นไหว
อยากหลุดพ้นในวังวนกลหัวใจ
หนาวลมไพรในฟ้าสางยังครางครวญ

รอยไถแปร

อัศดงเลือนฟ้านกกากลับ คืนแหล่งพักถิ่นเอยเคยอาศัย
ตะวันลับเหลี่ยมเมฆวิเวกใจ โถคนไกลเจ้าไม่กลับลาลับเลย

เห็นทุ่งร้างรวงทองยิ่งหมองเศร้า บัดนี้เล่าเขาลาร้างต้องวางเฉย
เห็นรอยไถอกยิ่งตรมขมกว่าเคย ไฉนเลยรอยถึงแปรท้อแท้ใจ

สัญญาหน้าฝน

มองสายฝนโปรยผ่านลานฟ้ากว้าง ดาวพราวพร่างเดือนลับดับแสงไข
ละอองอ่อนฝนพร่ำฉ่ำหัวใจ เสียงหรีดไพรหวีดลอยคอยค่ำคืน

สายฝนสาดซู่ซ่านกำซาบซึ้ง ฟ้ารำพึงวาบไหวใจสะอื้น
ตื่นตระหนกตกใจในค่อนคืน น้ำตารื่นอกท้อรอสัญญา

ทิพย์โนราห์ พันดาว

1613

love

comment

1 สิงหาคม 2550 19:32 น.

ธรรมชาติกับความรัก 2

ทิพย์โนราห์ พันดาว

เก็บพิกุลกรุ่นอวลรัญจวลหอม
เก็บมาพร้อมความจริงใจมีให้เสมอ
เก็บมาวางไว้ใกล้ใกล้หัวใจเธอ
จะได้เพ้อถึงกัน ฝันของเรา
ฉันอยากเป็นดอกพิกุลที่กรุ่นหอม
เพื่อจะยอมอยู่ใกล้เมื่อใจเหงา
เพื่อปลอบโยนอุ่นนักรักของเรา
ยามเธอเหงาจะเกี่ยวก้อยร้อยพิกุล

ทิพย์โนราห์

1235

love

comment

1 สิงหาคม 2550 18:24 น.