จากบ้านย่านนาสู่ป่าอ้อย ไปขายแรงเอาเงินร้อยไว้ต่อฝัน หมายเก็บทองเต็มไถ่ไปแต่งกัน เธอก็คงรอวันอันชื่นชวน ว่าโอ้หนอเงินทองของหายาก กายลำบนทนลำบากใจปั่นป่วน บางครั้งเขาโกงค่าจ้างต้องนั่งครวญ คิดถึงแต่แม่ลำดวน ณ แดนไกล จากมัญจาไปหากินที่เมืองกาญจน์ คิดฮอดเจ้าเยาวมาลย์สองแก้มใส รออ้ายหน่อยเดอหล้าชบาไพร มีเงินหมื่นจะคืนไปหาคนดี คมใบอ้อยร้อยใบให้รอยแผล บ่รู้สึกย่ำแย่ในทุกที่ เพราะความฝันที่หวังนั้นยังมี เจ็บเล็กน้อยบ่ยอมหนีไปหนใด หวั่นแต่เจ้าเป็นอ้อยตาลหว่านเสน่ห์ ให้มดหลงเหลี่ยมเล่ห์แล้วเฉไฉ มีคนอื่นเคียงข้างทุกทางไป แล้วปล่อยตัวตามหัวใจทำไม่รู้ ลมตีนป่าคำนี้หวิววี่อีก แมลงปีกแข็งกรีดสำเนียงขู่ ว่าไกลแล้วไปแล้วขวัญพธู นิ่งแล้วนึกน้ำตาพรูคืนเงียบงัน สู้กรำงานเก็บออมถนอมทรัพย์ หมายจะกลับบ่ยอมให้ใครเห็นขัน เมื่อมีเงินจึงกลับไปไม่ช้าพลัน อกจาบัลย์เธอปันใจไปตั้งนาน จึงพลัดบ้านย่านนาคืนป่าเขา เกิดเป็นชายโง่เง่าอายชาวบ้าน เงินที่เก็บจากหยาดเหงื่อเพื่อแต่งงาน จะแจกทานคนยากไร้ ไม่เอาเมีย ha .
ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์ 15 เม.ย. 2547 21:39 น. - ID 3207 
1070
1
0
15 เมษายน 2547 21:50 น. - comment id 6836
ผมโพสต์ผิดที่ ขอโทษทุกท่านครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ