4 กรกฎาคม 2555 15:30 น.
บุญเพิ่ม
ยอเกียรติพลทหาร๐
วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
๐ร้อยกรองวจีรจิตพจน์ มธุรสมิพบพาน
ยอเกียรติคุณพลทหาร นรชาญฉกรรจ์ไทย
๐ตื่นเช้าก็วิ่งหทยโลด และกระโดดถลันไป
ครูฝึกก็จ้องระยะมิไกล จะเตะใครมิอดทน
๐วิดพื้นกระอักขณะจะพัก คุรุผลักและถีบก้น
คิดแล้วก็เศร้าปะฉะดะจน มนพลทหารพัง
๐อาหารผักมธุระสิ้น จะมิกินก็ท้องหวัง
เสร็จแล้วก็หวีดระดะประดัง จรหลังจะโดนทัณฑ์
๐จับปืนสนามปุ!ปะ!ปะ!ป้าง! เฟอะฟะบ้าง ก็ฮาลั่น
น้องใหม่จะยิงกะระยะกัน ปะทุปืนก็ดันให้
๐ร่างเซถลา ระอุ อุรา ภยครูมิเห็นใจ
แต่ครูก็คนฤจะมิใส่- ธุระในทหารมี
๐ยามไทยระทมอุทกภัย ชนไห้และขวัญหนี
ได้เหล่าทหารยุวทวี พลมีประคองชน
๐ช่วยเหลือประชาพิริยะมุ่ง ขณะถุงก็หนักล้น
ลากเรือและของอนุเคราะห์คน และก็ตนพยุงไว้
๐เสร็จงานก็เข้าสมุหกอง* มิคะนองฉลองใด
อยู่เวรประทังและจะมิให้ อริภัยผยองมา
๐แม้พลทหารยศมิเด่น ผิก็เป็นทหารกล้า
สร้างชื่อและเกียรติรุจิรา และสถิตหทัยชน! ฯ
อริญชย์
๑๙/๑๑/๒๕๕๔
3 กรกฎาคม 2555 18:56 น.
บุญเพิ่ม
ต้นน้ำลำธาร
อินทรวงศ์ฉันท์ ๑๒
พฤกษ์ไพรวิไลพราว.วะวะวาวตระการนที
แว่วจังหวะเสรี.สกุณาระเริงอรุณ
ยามเมื่อฤดูฝน.ดุจมนต์พนาละมุน
หยาดหยดระรินจุน.ดรุชื่นสถานอุดม
เขียวงามอร่ามตาชนมามโนนิยม
สิงขรระรื่นรมย์.บมิมีอะไรจะปาน
สุขดวงฤทัยนัก.ก็สลักกวีพนานต์
เพียงนิดลิขิตกานท์.ฉลุคำระบำระบาย
โตรกธารกระซ่านเซ็น.พนเป็นประดุจประกาย
ต้นน้ำพิสุทธิ์สาย..ภระมวลประชานิรันดร์ ฯ
อริญชย์
๒/๗/๒๕๕๕
1 กรกฎาคม 2555 21:33 น.
บุญเพิ่ม
๐โอ้ดาวสกาวฟ้า๐
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
๐โอ้ดาวสกาวตา...........ชุติมาปะภาศรี
งามเลิศ ณ ราตรี..ระดะฟ้าระดาแสง
๐มองดูก็เพลินนัยน์.กวะไฟคุโชนแรง
เติมดวงหทัยแห่ง..อุระข้าประกายเรือง
๐ดวงทิพย์กะพริบวับ..และระยับระย้าเนื่อง
จินต์ข้าก็ฟูเฟื่อง....กะจะเป็นประดุจดาว
๐เพียงหมายจะยืนยง.ทระนงอร่ามวาว
ฝากนามระบิลพราว..นคราฤดีจำ
๐จึงคอยประพันธ์กานท์.ผลงานเสนอย้ำ
ตามติดลิขิตคำ......ศุภลักษณ์กวีจร
๐มองดาวประภาพราย.รุจิฉายวิมลพร
ข้าหมายเชลงกลอนระบุคำระบำดาว ฯ
อริญชย์
๓๐/๖/๒๕๕๕
30 มิถุนายน 2555 18:49 น.
บุญเพิ่ม
กลับมาดีกันเถอะ
จะโกรธเคืองฉันไปทำไมรึ
อย่าคร่ำครึทำเชยไปเลยน่ะ
กลับมาเติมไมตรีคืนดีซะ
ไม่รู้ล่ะ คุยกันซักวันเน๊าะ
ฉันอยากเผยทุกอย่างรู้บ้างสิ
เธอกลับมิสนใจฟังให้เหมาะ
คอยแต่พูดเปรียบเปรยทำเย้ยเยาะ
คล้ายพูดเจาะใจฉันทุกวันเป๊ะ
เรื่องที่ผ่านมานั้นช่างมันเถอะ
ไม่เห็นเรอะฉันท้าหมูหมาเตะ
พูดกับฉันถ้าหากไม่อยากเละ
แล้วอย่าเอะอะร้องทำนองยุ
จงกลับมาเป็นมิตรอย่าคิดโล๊ะ
เดี๋ยวโดนโปะน้ำมันเต็มบรรจุ
ถ้าหากฉันโกรธมาร้อนประทุ
อาจจุดพลุเสียงดังอยากฟังม๊ะ!ฯ
อริญชย์
๓๐/๖/๒๕๕๕
29 มิถุนายน 2555 19:24 น.
บุญเพิ่ม
อยู่อย่างจน
(กลบทนายโรงลืมกรับ)
ยังรักเกียรติของตนแม้จนเจ็บ
ถึงคนเหน็บเพื่อให้เราใจเสาะ
มิเคยสนคำใครหน้าไหนเยาะ
เราเดินเลาะเลียบไปหลีกไกลลิบ
ยอมทนอยู่อย่างเสือยังเหลือหลัก
ยามขลุกขลักเพื่อนลับลานับสิบ
ปล่อยเขาไปหาโชคในโลกทิพย์
เรากินดิบเองได้ไม่อายมด
เพราะเพื่อนชอบพูดจาให้หน้าแหก
เล่าเรื่องแหวกความหลังกระทั่งตด
อยากให้เราหมองหม่นเรื่องคนคด
มาโกงหมดทรัพย์สินแทบดิ้นดับ
จึงยอมอยู่โดยเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวจิต
ปล่อยชีวิตทุกข์ทนความจนจับ
ซ่อนตัวกลางไพรพฤกษ์อันลึกลับ
เพื่อซึมซับธรรมชาติคลายบาดลึก
ดักลอบไซจับปลาเวลาแดด
ความร้อนแผดเผาอยู่ไม่รู้สึก
แต่จับปลาดุกนั้นไม่ทันนึก
นิ้วถูกฉึกด้วยเงี่ยงพิษร้อนฤทธิ์นัก!ฯ
อริญชย์
๒๙/๖/๒๕๕๕
หน้าส่วนตัว
2229
