4 มิถุนายน 2551 22:47 น.
มณีจันทร์
เลงเตงเต่งเต้ง....
ข้าไกรทอง คะนอง ประลองยุทธ์
อย่ามัวมุด หนีหน้า ข้าไปไหน
จงมาสู้ ซึ่งหน้า โดยเร็วไว
หลบลี้ไป ไหนเล่า เจ้าชาละวัน
เผชิญหน้า ข้าไม่ มีหวั่นหวาด
มิเขลาขลาด กลัวใคร ทั่วเขตขันต์
จะเดินหน้าเข้าลุย โดยเร็วพลัน
แล้วฟาดฟัน กันยับ ดับชีวี
ประจันหน้า ชาละวัน มิพรั่นพรึง
ทั้งฉุดดึง ไล่ทึ้ง ซึ่งไม่หนี
จึงต้อนหน้า ต้อนหลัง ชวนท้าตี
ชาละวัน หางรี่ วิ่งลี้ไป(มณีจันทร์)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง....
ฮะเหย ฮะเหย ฮะเหย
นั่นใครเอ่ยส่งเสียงดังยังทนไหว
แต่ขย่มถล่มถ้ำมันหยามไป
ขอดูหน่อยว่าใครใคร่ก่อกวน
ประกาศชื่อเสียใหญ่ว่าไกรทอง
หมายจะพานวลน้องครองคืนหวน
ยังพิภพเบื้องบนจนเชิญชวน
ประลองทวนหอกดาบอาบวิชา
หาว่าข้า หางรี่ วิ่งลี้ไป
เจ้าเล่นอยู่กับใครรู้ไหมหนา
ข้าคือเจ้าแห่งบาดาลแต่นานมา
เหล่าปูปลาสัตว์น้ำทาสถ้ำเรา
สัตว์พิภพยังสยบจบเท้าข้า
แต่เจ้ากล้าบุกรังช่างโง่เขลา
นี่เมียข้ายังจะกล้ามาชิงเอา
ใช่เมียเจ้าเมื่อไหร่ใยเมามัว
มาหยามกันเยี่ยงนี้ถึงที่สุด
เปรียบประดุจขยี้ใจใครเล่นหัว
ให้โกรธาพาพิโรธโกรธสุดตัว
สะท้านทั่วแผ่นดินสิ้นสะเทือน
จึงร่ายเวทย์อาคมที่บ่มมา
ประลองเพลงเก่งกล้าว่าเสมือน
จักปลิดชีพไกรทองต้องติเตือน
หาใช่เพื่อนมันต้องหายมลายไป(อาราเล่)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง....
ตะเภาทองมองสองชายหนุ่มล่ำ
ฟาดฟันคว่ำบาดาลสนั่นไหว
คนหนึ่งผัวข้ามคืนฝืนลืมไป
อีกคนไซร้ก็เท่ห์กิ๊บเก๋ดี
ระหว่างตีเร่งรีบเก็บข้าวของ
สมบัติกองพะเนินเพลินเก็บหนี
ทั้งเพชรพลอยทองคำทำจรลี
เตรียมจะลี้กับหนุ่มใหญ่พ่อไกรทอง(ยาแก้ปวด)
ถีบตะกุย ลุยดะ ฉะใบหน้า
ดึงหางมา ฟาดเปรี้ยง เดี้ยงหม่นหมอง
ยกจับทุ่ม ผ้าผ่อน ร่อนไปกอง
แล้วตะบอง โผล่มา อวดท้าลม
แล้วคว้านาง ตะเภาทอง ยอดหมองอิ่ม
ขึ้น ณ ริม ฝั่งน้ำ อย่างสุขสม
หลังจากซัด ชาละวัน นั้นระบม
คงซานซม แทบชัก กระอักตาย(มณีจันทร์)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง .. ..
ตะเภาแก้วแวววุ่นสะดุ้งติด
ด้วยแรงฤทธิ์สะเทิ้นน้ำทำใจหาย
เสียงดังก้องร้องคำรามสะดุ้งกาย
แรงดั่งคล้ายหมายพลิกแผ่นดินเรา
หรือว่าใครใต้น้ำกระหน่ำสู้
อยากจะรู้วิ่งลู่ลืมกลัวเขลา
เอ๊ะ! ..หรือพี่ชาละวันมารับเอา
แก้วนงเยาว์เราอยู่คู่เป็นเมีย
ถึงริมฝั่งแลตาธาราเดือด
แพรสีเลือดลอยฟ่องเหมือนหลุดเสีย
ผ้าอะไรใครห่อห่มคลอเคลีย
ตะละเหี่ยอยากหาเจ้าของมา
อะ..เภาทองน้องเราผุดจากน้ำ
เอวมีลำท่อนแขนใครกันหนา
อ้อพี่ไกรคงช่วยกลับนครา
โอ้พี่ข้า. ..ท่อนล่างกลับหายไป (จิตรำพัน)
ตะเลงเตงเต่งเต้ง...ไฟไหม้หอยนางรม..
โปรดติดตามตอนต่อไป...
To be continues...
28 พฤษภาคม 2551 18:24 น.
มณีจันทร์
โดย***...อาราเล่...***
อย่าดูถูกไมตรีที่มีให้
เพราะมันมาจากในหัวใจฉัน
เฝ้าเสียดายเวลาพาผูกพันธ์
เธอทิ้งมันง่ายง่ายไร้ไมตรี
การกระทำทุกอย่างที่ผ่านมา
หรือว่าเธอแสร้งว่ามาแต่งสี
หลอกใช้กับความรู้สึกที่ดีดี
เพื่อบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการ
มิตรภาพทำไมต้องแอบแฝง
ต้องลงทุนแสดงแสร้งขับขาน
เห็นฉันโง่หรือไรใยแสร้งวาน
หมดคุณค่าต้องการพาลจากไป
ฉันคงเฝ้าเสียดายความรู้สึก
จากส่วนลึกที่เจอเธอผลักใส
อุตส่าห์มอบคุณค่าว่าจริงใจ
หรือฉันมอบน้อยไปเธอไม่พอ
มิตรภาพนั้นหรือคือสิ่งใด
หาใช่ความจริงใจไม่ร้องขอ
หรือเป็นสิ่งบังหน้าเพื่อจะรอ
ให้ทุ่มเทให้พอแล้วจากไป
โดย ***...มณีจันทร์...***
มิตรภาพของคุณ คืออะไร
ฉันไม่เห็น สนใจ ไม่ได้ขอ
หยิบยื่นให้ ฉันรับ ก็เป็นพอ
จะตัดพ้อ ให้มัน ได้อะไร
ก็แค่การ กระทำ ที่ผ่านมา
เพียงละคร ตบตา เธอรู้ใหม
คิดเหรอว่า ฉันทำ เพราะถูกใจ
สำคัญตัว ผิดไป แล้วแม่คุณ
มิตรภาพ ของฉัน มันแอบแฝง
แกล้งแสดง ทำเป็น ว่าเกื้อหนุน
ทำเป็นดี หลอกตา ว่าใจบุญ
โง่จริงคุณ ไม่รู้ ดูยังไง
อย่าเสียดาย ไปเลย ความรู้สึก
ฉันไม่นึก เสียดาย เลยรู้ใหม
ไม่อยากได้ ความรัก ความจริงใจ
ให้ทำไม คุณค่า หาไม่มี
มิตรภาพ สิ่งใด ใครอยากรู้
มาใช้ขู่ กับฉัน พลันยิ่งหนี
ไม่อยากได้ น้ำใจ มิตรไมตรี
หมดประโยชน์ ลาที ลี้จากจร (บ๊าย บาย)
17 พฤษภาคม 2551 00:38 น.
มณีจันทร์
กว่าจะรู้ ค่าเธอ ก็สายไป
ทำหัวใจ เธอแหลก แตกสลาย
ทั้งที่เธอ รักฉัน เสียมากมาย
กลับทำร้าย ใจช้ำ ทำร้าวราน
อยากจะย้อน เวลา หวนคืนกลับ
ก่อนเธอลับ ห่างเหิน เกินประสาน
อยากแก้ไข ใจฉัน เมื่อวันวาน
แต่มันผ่าน พ้นไป ไม่ย้อนคืน
เสียดายวัน เวลา คราล่วงเลย
แต่ไม่เคย ซักนิด คิดจะฝืน
เพื่อรักเธอ ปล่อยให้ ใจกล้ำกลืน
จึงขมขื่น ปวดร้าว เศร้าลำพัง
จนสุดท้าย เธอไป ไกลสุดฟ้า
เอื้อมมือมา คว้าลม ข่มความหลัง
ได้แต่พ้อ ท้อถอย ด้อยกำลัง
รอความหวัง ลมลม จมทุกข์ใจ
อยากจะขอ ชดใช้ ในความผิด
ที่ฉันติด ค้างเธอ จะได้ไหม
ทุกชาติภพ ข้างหน้า ต่อนี้ไป
จะมอบใจ เคียงคู่ อยู่ข้างกาย
25 มีนาคม 2551 12:14 น.
มณีจันทร์
รอนแรมมา แสนไกล นะใจเรา
ด้วยถูกเขา ทำร้าย ให้เศร้าหมอง
ต้องซนซาน หนีมา น้ำตานอง
จึงจำต้อง แบกหน้า ลาหนีไกล
ดันด้นมา จนเจอ เธอคนนี้
คนแสนดี ช่วยฉัน หน่อยได้ไหม
ขอที่หลบ พักพิง อิงกายใจ
ฝืนเดินไป ไม่ไหว ไร้กำลัง
ขอหลบพัก ใจนี้ ที่ชอกช้ำ
ถูกเขาทำ มากมาย ในหนหลัง
เดินหนาวเหน็บ ฝ่ามา เพียงลำพัง
สุดเซซัง ท้อแท้ แย่เกินทน
มีที่พัก อุ่น อุ่น ให้ฉันไหม
เพื่อใจคลาย เหนื่อยล้า ฝ่าลมฝน
ให้หายหนาว อ้างว้าง ทางมืดมน
ขอเพียงพ้น คืนนี้ ที่ร้าวราน
ขอเพียงใจ เรานี้ มีกำลัง
ขอพลัง จากเธอ ช่วยประสาน
มาต่อเติม ใจช้ำ ในวันวาน
ได้ผลิบาน อีกครา นะคนดี
จิตรำพัน แม้เวลาพาผ่านนานเนิ่นแล้ว ยังไม่แคล้วแนวใจใฝ่ฝันหา เสียงเอ่ยพร่ำรำพันจากเธอมา ยังเหมือนว่าฟ้านำเธออยู่เคียง บ่อยครั้งใจได้ยินชินเธออยู่ คอยแลดูดูแลแว่วยินเสียง ใจยังเผลอพร่ำเพ้อละเมอเมียง ยังร้อยเรียงเสียงหวานต้านใจตรม แต่ความจริงรู้ว่าพาไกลห่าง ไม่มีทางหวนกลับจับขื่นขม สุดปลายฟ้าหาคืนชื่นภิรมย์ ไม่อาจชมเชยชิดติดใจคืน อยากทำตัวหัวใจให้แข็งแกร่ง มีเรี่ยวแรงดังเดิมเติมใจฝืน เหมือนก่อนรับประดับเธอแล้วพังครืน ขอหยัดยืนฟื้นใจใส่กำลัง จะหมุนวนคนเวียนเลียนภาพเก่า ให้รุมเร้าเผาใจไร้ความหวั ง นานเท่าไรใจคืนชื่นชีวัง เรื่องช้ำรั้งขังมืดจางหายไป เหมือนติดในวังวนวนความคิด ขังดวงจิตติดบ่วงห้วงหวั่นไหว ไร้ทางออกสู่แสงแห่งตาใน เพราะหัวใจจมปักรักคำเดียว
มณีจันทร์ ตาหลับลงแต่ใจไม่เคยหลับ มันหวนกลับคะนึงถึงวันหวาน ยังได้ยินเสียงเธอเหมือนวันวาน ยังขับขานพูดพร่ำร่ำเรื่อยมา แม้รู้ว่าเธอไปไม่หวนกลับ จากลาลับแสนไกลสุดไขว่หา เธอไปลิบอยู่เหนือกาลเวลา อยากเอื้อมมาคว้าลมสุดข่มใจ อยากหลุดพ้นวังวนจนทางออก สุดช้ำชอกบอกใจไม่หวั่นไหว แต่ติดอยู่วกวนทนปวดใจ ข้างหน้าไซร้ไร้ทางเหมือนอย่างเคย เพราะว่ารักคำเดียว เกี่ยวใจไว้ เธอจากไปซมซานรานอกเอ๋ย หาทางออกวังวนจนผ่านเลย ก็เหมือนเคยคือจนด้วยหนทาง
อาราเล่ บ่อยที่ใจร่ำร้องแลมองหา คราบน้ำตารินรดจรดเป็นสาย ติดอยู่ในวังวนจนเจียนตาย มิเคยคลายหม่นเศร้าเฝ้าอาลัย บ่อยที่ในหัวใจได้ยินเสียง แว่วมาเป็นสำเนียงเพียงอ่อนไหว ไม่เคยเลยสักครั้งต้องห่างไกล แม้จะอยู่หนใดย่อมมีกัน คงกลิ่นอายไออุ่นกรุ่นทั่วห้อง ชายตามองไม่เห็นเป็นเพียงฝัน บ่อยที่นอนละเมอเพ้อทุกวัน เรียกชื่อเธออย่างนั้นมันชินตา ยังคงคุ้นกับที่เคยมีเธอ ยังคงเพ้อร้องร่ำคร่ำครวญหา แต่ก็รู้เธออยู่ไกลเกินกลับมา อยู่บนฟ้าเบื้องบนจนยากคืน อยากให้ใจเข้มแข็งแกร่งกว่านี้ ทุกเรี่ยวแรงที่มีไม่อยากฝืน หยาดน้ำตาซ้ำซ้ำเพราะกล้ำกลืน อยากจะฝืนยืนได้ไม่มีเธอ จะต้องเป็นเช่นนี้อีกนานไหม ภาพเธอนั้นคาใจอยู่เสมอ ยากจะลืมวันที่เคยมีเธอ ยังละเมอเพ้อไปในวังวน ด้วยเหตุผลง่ายง่ายเพียงสั้นสั้น " รั ก "คำเดียวเท่านั้นมันสุดล้น เกินจะหยุดรักได้ให้ทุกข์ทน รักเธอจนตราบชีวิตมิคิดลืม
ยาแก้ปวด เป็นบ่วงกรรมกักกั้น คุมขัง ตรวนโซ่ล่ามดุจดัง นรกซ้อน เงามืดมิดรุมฝัง คลุมร่าง เจ็บปวดร้าวเร่าร้อน พิษร้ายเคลือบแฝงฯ เสียงเธอเรียกแว่วไร้ ตัวตน เหลียวเหม่อมองทุกหน ซ่อนเร้น โหยหาพร่ำเพ้อบน ความว่าง เอื้อมเท่าไหร่เหมือนเค้น ไขว่คว้าเงาดำฯ เพราะเธอไกลสุดคว้า คืนมา ไกลห่างจนลับตา สุดฟ้า นานเกินกว่าเรียกหา เธออีก ใจอ่อนแรงอ่อนล้า หมดแล้วแรงใจฯ จมวังวนแห่งนี้ ยาวนาน หยั่งลึกสุดทรมาน ห่อนไห้ เหลือเพียงแค่วิญญาณ ลอยล่อง เพราะรักคำเดียวไซร้ ฉุดรั้งวิญญาณ์ฯ๛
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟมณีจันทร์
หน้าส่วนตัว
7060
