คำนึงถึงน้องเคยข้องสัมพันธ์

บ้านเกิดก่อนนั้นแรกรุ่นชันษา

เคยเรียนเคยเล่นเคยเห็นกันมา

ห่างหายไกลตาเธอเป็นฉันท์ใด

ฉันเล่นเป็นพ่อเธอเล่นเป็นแม่

สำเริงจริงแท้สร้างเพิงห้องใหญ่

ใช้ผ้าขาวม้ากั้นฝาเอาไว้

พ่อแม่อยู่ในกะหนุงกะหนิง

ประสาเด็กน้อยพาพลอยรื่นเริง

เพื่อนมารื้อเพิงพังบ้านล้มกลิ้ง

มีเกลียดมีก่นแต่ไม่โกรธจริง

สุขใจไล่วิ่งร่วมเล่นเป็นเกม

มาถืงวันนี้น้องพี่อยู่ไหน

คงเป็นสาวใหญ่ไร้ทุกข์สุขเกษม

ครอบครัวอยู่ดีสุขศรีปรีเปรม

หรือทุกข์ท่วมเต็มลำบากยากจน

โปรดรับรู้ด้วยแล้วช่วยส่งข่าว

ให้รู้เรื่องราวเพื่อนเก่าสับสน

ไม่ลืมไม่เลือนเพื่อนพ้องทุกคน

ยิ่งน้องหน้ามลยังตรึงซึ้งใจ

เปิดหัวใจใสซื่อถือความสัตย์

ในบทกลอนสารพัดจะวอนเว้า

ทั้งมั่นรักห่วงหวงไม่บรรเทา

ยังถือเอาความรักสลักแกน

เหมือนเป่าลมขึ้นไปบนอากาศ

อ่านแล้วคงขยาดว่าเป็นแผน

บอกว่าได้ไอเดียมาโต้แทน

เค้นคิดคำแสบแสนมาหมิ่นใจ

เฝ้าพากเพียรเขียนกลอนอ้อนรักเขา

ได้แต่ความสูญเปล่าถูกผลักไส

ไม่เคยเห็นความรักสลักใน

ไม่มีหญิงคนใดนอกจากเธอ

นั่งเหม่อมองสายน้ำเจ้าพระยา

บนคอนโดเหว่ว้ายามไผลเผลอ

ชีวิตนี้มีกรรมซ้ำมาเจอ

เรามันเซ่อโง่งมสมน้ำหน้า..เอง

เห็นท่าจะไม่รอด

ยศถูกถอดเสียเป็นแน่

สั่งฆ่าใกล้จวนแจ

หมดทางแก้ต้องติดคุก

ทางเดียวต้องปรองดอง

เขม้นมองทางเป็นสุข

ขายหน้าถ้าปลอดทุกข์

ยอมเจ็บจุกเกมการเมือง

เปิดปากเห็นด้วยแล้ว

เสียงเจื่อยแจ้วให้เป็นเรื่อง

ปรองดองของพลเมือง

เลิกแค้นเคืองควรปรองดอง

อ้าปากเห็นลิ้นไก่

คนจัญไรไม่อยากมอง

ประโยชน์ตนพวกพ้อง

จึงร่ำร้องเห็นด้วยแล้ว

เธอคงหลงลืมเลือนเพื่อนคู่ใจ ไม่เคยทิ้งห่างไกลคอยปลอบขวัญ ทั้งคำรักเคยวอนอ้อนสัมพันธ์ ยังคงมั่นต่อเธอเสมอมา

เพียงเพราะเธอมองเห็นเป็นตลก แม้จะว่าเพ้อพกไม่ถือสา ตอยเฝ้าหวงห่วงใยถึงไกลตา ยังหาญกล้าจงรักมั่นภักดี

หาว่าเมาเมียเผลอเพ้อรำพัน หากพบกันเมื่อไรในวิถี โอกาศไหนเมื่อไหร่คงจะมี ได้สบตาอีกสักทีต้องเปลี่ยนใจ

มารักฤกษ์ที่สุดหยุดฉันทา เรื่องความหล่อล้ำหน้ากว่าหนุ่มไหน คร้านจะรีบยิ้มรับอย่างเร็วไว ท้าว่ารักกันไม๊ รักกันไม๊ ซะอีกนะซี....

รัฐบุรุษเนลสันเมลเดล่า

อาการถึงโคม่าปอดติดเชื้อ

ประชาชนพร้อมใจอย่างเหลือเชื่อ

สวดอ้อนวอนไม่เบื่อให้ท่านหาย

นี่คือรัฐบุรุษเป็นตัวจริง

ท่านยอมทำทุกสิ่ง

อย่างขวนขวาย

เพื่อปลดแอกประชาชนให้สบาย

แม้ติดคุกเจียนตายท่านก็ยอม

ไม่เคยคิดเข่นฆ่าประชาชน

ไม่เคยคิดฉ้อฉลแอบอ้อมค้อม

ไม่กดหัวประชาให้ยินยอม

ไม่เคยคิดปิดล้อมฆ่าร้อยศพ

ไม่เคยดึงเอาฟ้ามาปกหัว

ไม่มีเกราะบังตัวหลายตลบ

ไม่เคยมีกำลังทหารมาสมทบ

ท่านเจนจบขันติธรรมนำการเมือง

รัฐบุรุษอย่างนี้สิตัวจริง

ไม่ต้องวิ่งสุนทรพจน์กำหนดเรื่อง

ไม่มีคนแช่งด่าให้ขัดเคือง

ประชาชนทั้งเมืองไม่เดินขบวน

ประเทศนี้เมืองไทยใหญ่อุดม

มีผู้คนเหมาะสมต่างเก่งล้วน

หากปล่อยให้อิทธิพลมาก่อกวน

รัฐบุรุษที่สมควรคงไม่มี