8 พฤษภาคม 2550 08:03 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ยังนั่งคอยลูกชายหายไปไหน
น้ำฝนไหลรินมาหลังคารั่ว
กระป๋องรองน้ำไว้ใกล้ใกล้ตัว
ฟ้ามืดมัวกลัวภัยลูกไม่มา
มีอาหารหลายจานรอทานข้าว
หลบฝนหนาวอยู่ไหนลูกชายจ๋า
ออกตามคงย่ำแย่แก่ชรา
แม่หูตาฝ้าฟางแม้กลางวัน
ลูกต่อลมหายใจให้กับแม่
ภูมิใจลูกโดยแท้ที่ขยัน
จะเรียนยากหนักหนาลูกฝ่าฟัน
จะจบชั้นสุดท้ายคงปลายปี
ถ้าเม็ดฝนเริ่มซาคงมาบ้าน
แม่พิการยังคงอยู่ตรงนี้
กรรมเจ้าเอยใครเลยจะรู้ดี
ลูกถูกคู่..กรณี..รุมตีตาย
6 พฤษภาคม 2550 17:46 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ในยามสงฆ์จริยาไม่น่าไหว้
ที่พึ่งใจแห่งชีวิตน่าผิดหวัง
เธอหลบคนพอพ้นหอระฆัง
เห็นวิหารหนึ่งตั้งอยู่ข้างทาง
จึงหลบร้อนเข้าไปด้านในสุด
พบพระพุทธมารวิชัยใสสว่าง
ต้องแสงไฟเรืองรองทั้งสองปราง
ทั่วเรือนร่างผุดผ่องดั่งทองคำ
เพลินพินิจนั่งลงมององค์พระ
ชั่วขณะจิตปลื้มจนดื่มด่ำ
ห่างกิเลสหยาบชอบมาครอบงำ
จิตจดจำพระทุกขณะใจ
ภิกษุหนึ่งเดินผ่านจากด้านหลัง
จะเดินนั่งจริยาน่าเลื่อมใส
กราบพระพุทธสามครั้งอย่างตั้งใจ
แล้วขึ้นไปนั่งยังที่บังควร
เธอศรัทธาต่อภาพจึงกราบท่าน
สามทานศีลจบอย่างครบถ้วน
พระแสดงธรรมะตามกระบวน
บอก โยมควรปล่อยวางทุกอย่างลง
เพราะบาปกรรมต่างต่างใช่ล้างได้
จงยึดในพุทธะ ธรรมะ สงฆ์
รักษาศีลห้านั้นอย่างมั่นคง
และนึกปลงความตายแห่งกายไว้
จิตเป็นแก้วงามตายามทารก
แล้วค่อยค่อยสกปรกเมื่อเติบใหญ่
กิเลสบาปบังทั่วถึงหัวใจ
จนมองไม่เห็นแก้วที่แวววาว
สมาธิฝึกบ้างเพื่อล้างจิต
วันละนิดวันละนิดจนจิตขาว
จะเกิดสุขชุ่มชื่นอย่างยืนยาว
จนจิตพราวราวแก้วทอประกาย
เกิดปิติใจเธอจนเอ่อล้น
ความทุกข์ทนต่างต่างเจือจางหาย
จิดสถิตนิ่งโปร่งโล่งสบาย
นึกความตายเป็นประจำธรรมดา
มีรัก อยาก โกรธบ้างแต่ยั้งได้
ไม่มีใจหรือจริตผิดศีลห้า
ยึดมั่นพระไตรรัตน์เต็มศรัทธา
นี่คือปฏิปทา..โสดาบัน
๑๔ ตุลาคม ๒๕๕๑
4 พฤษภาคม 2550 22:06 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
เขายังเฝ้าคอยดูอยู่เสมอ
จับมือเธอให้รู้ว่าอยู่ใกล้
เหมือนจะกลัวพลั้งเผลอสูญเธอไป
หลังหลับไหลเต็มตื่นในคืนดาว
คืนเย็นเยียบเงียบสงบจะอบอุ่น
กับหมอนหนุนผ้าห่มกันลมหนาว
กับคนที่คอยนั่งฟังเรื่องราว
ทุกย่างก้าวของเธอเสมอมา
หากเธอล้มลงทรุดเขาฉุดรั้ง
คอยดันหลังให้ย่างไปข้างหน้า
ถึงทางตันมืดอับเหมือนหลับตา
เขาจะหาไฟส่องให้มองทาง
หากแพ้พ่ายไหล่ล้าน้ำตาเปื้อน
เขาคือเพื่อนมาเพียงเพื่อเคียงข้าง
คอยปกป้องคอยปลอบผู้บอบบาง
แหละเป็นฟางเส้นสุดท้ายให้หมายคว้า
เขามิใช่มนุษย์ผู้ผุดผ่อง
มีบกพร่องร่วงโรยมีโหยหา
เป็นเพียงคนสามัญธรรมดา
ที่เห็นค่าของเธอจนเพ้อไป
โปรดอย่าเฝ้าสังเกตถามเหตุผล
ถ้าหนึ่งคนมั่นคงอย่าสงสัย
สิ่งที่เกิดจากขั้วของหัวใจ
หาเหตุผลใดใดย่อมไม่มี
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๒
2 พฤษภาคม 2550 22:08 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ภาพเก่าเก่างดงามเล่าความหลัง
ทุกทุกครั้งที่ดูเธอรู้ไหม
ยังสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
ความสดใสรอยยิ้มที่อิ่มตา
รูปของเธอปลูกต้นไม้แต่สายสาง
รูปน้ำค้างกลมใสบนใบหญ้า
รูปที่เธอถือจานอาหารปลา
ยังงดงามมีค่าทุกนาที
ดูซิดอกสีสวยของกล้วยไม้
ออกดอกใหม่ช่อหลากดูมากสี
ที่ลงแรงลงกายมาหลายปี
จนบ้านนี้รื่นรมย์ด้วยร่มเงา
มาหนุนตักพักเห่บนเปลหญ้า
ปล่อยเวลาวางเฉยจากเคยเหงา
โชคชะตาอุปสรรคทั้งหนักเบา
ล้วนแต่เราเคยข้ามทุกลำเค็ญ
เธอไม่เคยฟูมฟายเมื่อพ่ายแพ้
ความอ่อนแอซ่อนไว้ไม่ให้เห็น
เธอจะยิ้มแย้มเผยอย่างเคยเป็น
แม้ต้องเร้นรอยร้าวทุกคราวครั้ง
เมื่อแว่วยินใบไม้ไหวระลอก
กระซิบบอกบ้างถามถึงความหลัง
ฉันจะตอบทุกสิ่งอย่างจริงจัง
ไม่ผิดหวังที่ให้หัวใจเธอ
๑๘ กรกฎาคม ๒๕๕๒
หน้าส่วนตัว
1465
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
