24 กันยายน 2550 12:07 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ลมพัดฝุ่นลอยเรื่อยอย่างเหนื่อยล้า
นั่งห่มผ้ามองถนนทนความหนาว
รถจอดส่งผู้คนบนทางยาว
ไม่มีข่าวลูกเยือนเหมือนสัญญา
หยิบจดหมายที่อ่านเป็นล้านเที่ยว
เป็นสิ่งเดียวเหลือไว้แทนใบหน้า
คำลงท้าย..แม่ครับจะกลับมา
เปื้อนน้ำตาทุกครั้งที่นั่งดู
ปวดขาแข้งแรงน้อยไม่ค่อยไหว
แม่อยากให้ลูกกลับมารับรู้
เดือนปีวันผันเวียนเปลี่ยนฤดู
ทุกเช้าตรู่แกยังไปนั่งคอย
ลมหนาวพัดช้าช้ามาอีกครั้ง
ดับความหวังแม่เฒ่าผู้เหงาหงอย
ดับดวงตาพร่าเลือนและเลื่อนลอย
จดหมายน้อยปลิวไปไกล..แสนไกล
15 กันยายน 2550 00:28 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
สักวาโปรดบอกเถิดดอกรัก
กิ่งเจ้าหักเองหรือน้ำมือข้า
นั่นน้ำค้างเปื้อนช้ำหรือน้ำตา
ข้าก็ปร่าปวดร้าวดังเจ้าเป็น
ดอกรักเคยดุจดาวทั้งขาวม่วง
รอจนร่วงไฉนข้าไม่เห็น
อยู่ตรงหน้าข้าพเจ้าทั้งเช้าเย็น
พอโรยเร้นข้าไห้เสียดายรัก
ลอยไปเถิดลอยไปสู่ไพรโพ้น
เมล็ดอันอ่อนโยนเพิ่งพ้นฝัก
โลกใบนี้ความจริงงามยิ่งนัก
รอเจ้าจักงอกเงยเพื่อเผยใบ
วันหนึ่งดอกจะงามจากน้ำฟ้า
ถ้าค้นพบปรารถนาจงคว้าไขว่
ถ้าหากเจ้าหวาดกลัว..ถามหัวใจ
จงอย่าได้เป็นข้าที่ช้าเอย
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๕
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
1565
