29 ตุลาคม 2551 22:06 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
มานอนหลับรับลมบนพรมหญ้า
หยุดเวลาเร่งรีบสักงีบหนึ่ง
หยุดความคิดความจำความคำนึง
หยุดคิดถึงเรื่องงานปิดม่านตา
ลมพัดใบไม้สั่น..เถาวัลย์ถัก
ฟังเพลงรักทักทายของใบหญ้า
ว่าแรมรอนร่อนเร่หลายเวลา
เราเสาะหาสิ่งใดหรือใจตน
ละอองน้ำฉ่ำสางค่อยจางหาย
ล้วนละลายแห้งหมดทุกหยดฝน
ประสาใดกับจินต์ที่ดิ้นรน
ต่างเวียนวนเกิดตายคล้ายคล้ายกัน
ฉันสืบถามความสุขไปทุกซอก
โดยพร่ำบอกว่าตามหาความฝัน
สุดท้ายพบความจริงต้องนิ่งงัน
ความสุขนั้นคือ..สงบ.. ฉันพบแล้ว
๒๖ ตุลาคม ๒๕๕๑
25 ตุลาคม 2551 21:17 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ฝันเอยฝันเล็กเล็กของเด็กน้อย
ยังรอคอยหล่อหลอมนะจอมขวัญ
หากดวงตาดำดำยังสำคัญ
โปรดจงปั้นพวกเขาด้วยเบ้าใจ
แม่คะนิ้งนิ่งหนาวในพราวหมอก
เกาะกลีบดอก..ใบหญ้าและใบไม้
รอต้องแสงอาทิตย์ทออุทัย
จะรวมไหลรินหยดเป็นผดแพรว
เปรียบประดุจเด็กน้อยคือพลอยหม่น
รอเพียงคนเจียรไนจะใสแจ๋ว
ทุกดวงตาขี้อายนั้นฉายแวว
จะเกิดแก้วอำพันแห่งปัญญา
ฝากเพลงก้องกังวานประสานเสียง
สำหรับเพียงหนึ่งครูบนภูผา
ผู้อุทิศชีวิตและเวลา
หอบศรัทธางดงามสู่น้ำปิง
ผู้สุมไฟใส่ฟืนในคืนหนาว
เธอคือดาวภูเขาหรือเจ้าหญิง
ผู้สร้างโลกเสื่อมทรามสู่ความจริง
มานั่งผิงมือมองภาพกองไฟ
ใต้ผ้าห่มคร่ำคร่าทว่าอุ่น
เด็กน้อยหนุนมอมแมมแต่แก้มใส
ใช่สองแก้มแต้มแต่งจากแดงใด
แดงจากไอหนาวเหน็บจนเจ็บเนื้อ
เธอผู้เฝ้าเล่าเรื่องคนเบื้องล่าง
เรื่องดาวหางกลางหาวกับดาวเหนือ
เรื่องทะเลกว้างใหญ่กับใบเรือ
บนผืนเสื่อปูรองต่างห้องเรียน
โรงเรียนเก่าเสาพังหลังคาร่อน
กลางวันสอนกลางลานทั้งอ่านเขียน
กลางคืนใช้แสงโสมแทนโคมเทียน
ไม่อาจเปลี่ยนใจแกร่งกว่าแรงกาย
เด็กหนุนตักแสนสุขมือซุกเข่า
ขอฝันเจ้าทุกคนอย่าหล่นหาย
อย่าให้สิ่งแวดล้อมหลอมละลาย
เจ้าคือสายเลือดใหม่แห่งไพรภู
ถ้าอุษาสางสายสลายหมอก
ครูจำออกเดินทางแต่สางตรู่
เพราะจบสิ้นภารกิจชีวิตครู
ต้องคืนสู่ความจริงที่ทิ้งมา
ตราบดาวยังวาววับจงรับทราบ
มิตรภาพ..น้ำเสียงไร้เดียงสา
ทุกแววซื่อส่องฉายประกายตา
จะเจิดจ้างดงามในความจำ
......................................
ตั้งใจฟังเถิดครู..ความรู้สึก
จากส่วนลึกเด็กดอยผู้ต้อยต่ำ
จากส่วนลึกเด็กดอยทุกถ้อยคำ
เสียงพึมพำจากตัก..หนูรักครู.
๑ ตุลาคม ๒๕๕๒
17 ตุลาคม 2551 00:42 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
ป้อมปราการแข็งแรงกำแพงใหญ่
ตามคบไฟเป็นระยะพอกะเห็น
ศีรษะอริราชขาดกระเด็น
เสียบไม้เซ่นข่มขวัญน่าพรั่นพรึง
ธงทิวปลิวปัดสะบัดแกว่ง
ฝูงแร้งกาเห็นซากเหม็นหึ่ง
พุ่งถลาถาปีกลงฉีกดึง
รุมทึ้งซากศพตลบควัน
ธุลีลอยฝอยฟุ้งเป็นฝุ่นหมอก
ดาบหอกทวนปักหักสะบั้น
ศพกลาดเกลื่อนพื้นเป็นหมื่นพัน
ราชันย์หนึ่งสลดรันทดใจ
ข้าชนะมามากบนซากศพ
ข้ารบฆ่าเหยื่อทั้งเหนือใต้
ปีนเขาข้ามเหวฝ่าเปลวไฟ
เกรียงไกรลือเลืองทุกเมืองรู้
ข้ากรีฑาพลเคลื่อนเขยื้อนทัพ
ย่อยยับทุกทิศที่คิดสู้
เมืองนี้น้ำตาประชาพรู
ข้าหดหู่ทุกข์เทวษอาเพศนัก
ได้อะไรขึ้นบ้างหรือว่างเปล่า
หรือเราเขลาทำแต่กรรมหนัก
กี่ชีวิตชีพหล่นสูญคนรัก
กี่ซากปรักหักพังเงียบวังเวง
เขาอ่อนข้องอหัวเพราะกลัวข้า
มิใช่ว่าชื่นชมพวกข่มเหง
แต่พระแสดงธรรมเขายำเกรง
เขาไหว้เองด้วยใจมิใช่กลัว
ข้าจะหัดยืนในหัวใจเขา
จะไม่เฝ้าก่อกรรมหรือทำชั่ว
ข้าเห็นภาพหดหู่จึงรู้ตัว
ว่าเมามัวเข่นฆ่ามาช้านาน
อโศก..วางดาบลงกราบองค์พระ
เพื่อชำระไฟเขลาที่เผาผลาญ
ที่รั้งรัดกัดกินถึงวิญญาณ
ช่วยสืบสานศาสนาชั่วฟ้าดิน
แคว้นกาลิงคะ..ขณะนี้
แสงสุรีย์ลาแล้วจากแนวหิน
เสียงแซ่ซ้องก้องไกลพอได้ยิน
คราวสูญสิ้นฆ่าฟันแต่นั้นมา
๑๗ ตุลาคม ๒๕๕๑
9 ตุลาคม 2551 21:30 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.อโยธยาธานินทร์คงสิ้นแล้ว.
ยินเสียงแผ่วกระพรวนกับตรวนโซ่
เศษซากเรือนดำดั่งตอตะโก
กับเสียงโห่เหยียดหยามอย่างย่ามใจ
เชลยเอ๋ยอกร้าวเมื่อคราวล้ม
ขนมต้ม..กล้ำกลืนสะอื้นไห้
มองวัดวาถูกเผาเป็นเถ้าไอ
จากจัญไรพม่าผู้สามานย์
เรือนที่สืบเชื้อสายแต่ยายย่า
กลับต้องมาสิ้นบุญในรุ่นหลาน
ตกเป็นข้ารามัญอันธพาล
จะเนิ่นนานแค่ไหนยังไม่รู้
ศพเพื่อนพ้องน้องพี่เป็นขี้เถ้า
วันที่เราทั้งหมดต้องอดสู
วันหน้าแม้ถ้ามีเป็นทีกู
มึงทุกผู้ทั้งหมดต้องชดใช้.
.......................................
๒.ช่วงเวลาทารุณช่างหมุนช้า
อาจนำพาบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่
เมื่ออังวะกษัตริย์ยกฉัตรชัย
จึงโปรดให้เปรียบมวยไปด้วยกัน
ว่ามวยไทยขึ้นชื่อฝีมือกล้า
มวยพม่าชาติเสือก็เหนือชั้น
มาเถิดมาเฉลิมวางเดิมพัน
เลือกพนันพม่าหรือว่าไทย
เสียงโห่ร้องตะโกนดั่งโจรป่า
จนพลับพลาราชันย์สนั่นไหว
มวยพม่าเชิงคล่องและว่องไว
ได้เปรียบใหญ่ยืนกร่างกลางเวที
ขนมต้มเผยร่างที่บางกว่า
แต่ใช่ว่าสีเลือดจะเผือดสี
ยังแดงเข้มและมีอย่างเคยมี
ยังไหลปรี่แน่นอัดในมัดเนื้อ
แล้วคาดเชือกสองแขนจนแน่นหนา
สองดวงตาคมดุประดุจเสือ
ภาพเพื่อนถูกฆ่าเข่นตายเป็นเบือ
ไม่เคยเจือจากฝันแม้วันเดียว
พม่าสาวหมัดสาดก็พลาดเป้า
ต้องคมเข่าจนเคล็ดแหละเข็ดเขี้ยว
เข่านี้แทนข้าวอุ่นแหละคุณเคียว
ข้าวที่เคี้ยวจนใหญ่แต่ไรมา
เพลงแม่ไม้มวยไทยของไพร่หนึ่ง
จะพรั่นพรึงพิศวงถึงหงสา
จะหยุดเสียงคุยโวและโห่ฮา
จะเยียวยาหัวใจที่ไร้รัง
อีกหนึ่งมวยพม่าจึงปรากฏ
หยาดเหงื่อหยดชุ่มแขนถึงแผ่นหลัง
ว่ามวยไทยรู้มือกูหรือยัง
อย่าโอหังมาท้าพญายม
แต่เชิงมวยที่ผิดกันลิบลับ
การโต้กลับของนายขนมต้ม
หมัดศอกสับกับเท้าและเข่าคม
โถมถล่มพม่าจนตาค้าง
แด่ซากศพสหายที่ตายเกลื่อน
แต่ซากเรือนเคยอยู่จนตรู่สาง
แด่วัดวาเทียนธูปสถูปปรางค์
แด่ความฝันเลือนลางและจางล้า
จากยอดมวยคนหนึ่งไปถึงสิบ
ชั่วตาพริบเอวังสิ้นกังขา
มิทันน้ำจะล้นรูกะลา
คาวเลือดปร่ากระเด็นจนเหม็นดิน
เจ้าอังวะจึงทรงตบพระหัตถ์
หยุดปะหมัดได้ไหมกูอายสิ้น
มึงขืนสู้มิใช่จะได้กิน
เพราะมึงหมิ่นศัตรูด้วยดูเบา
อ้ายคนไทยนี่หรือฝีมือนัก
พิษสงหนักรอบจัดทั้งหมัดเข่า
ชัยชนะสิบหนแก่คนเรา
หัวใจเจ้า..กษัตริย์ยังศรัทธา
ถ้าคนไทยรู้รักจะยากแพ้
มิใช่แค่คอยคิดแต่อิจฉา
สามัคคีคงเส้นและคงวา
อโยธยาจะอับปางได้อย่างไร
.......................................
๓.อิสรภาพเมื่อสาบสิ้น
จะได้กลิ่นว่าหอมกว่าหอมไหน
จะเห็นค่าเมื่อวันเสียมันไป
และอาจไม่มีวันได้มันคืน
รอเพียงแสงสายรุ้งวันพรุ่งนี้
อาจจะมีคนกล้าลืมตาตื่น
เพื่อกู้กรุงย่อยยับให้กลับยืน
เพื่อจะฟื้นดินปู่เป็นผู้นำ
ฟ้ายามเย็นยามนี้เป็นสีส้ม
ขนมต้มบอกลาขอบฟ้าค่ำ
ปราบพม่าราบคาบจนหลาบจำ
เขาได้ทำหน้าที่อย่างดีแล้ว.
..........................................
กลอนเก่า ๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๑
เกลาใหม่ ๒๔ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
5 ตุลาคม 2551 06:37 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.เรือที่เธอจ้ำพายถึงชายหาด
เรือกระดาษลำหลังยังรั้งท้าย
ไกลแสนไกลไม่อาจถึงหาดทราย
เพราะสลายด้วยน้ำกระหน่ำเรือ
กระดาษที่เรี่ยรายบนชายฝั่ง
นั่นคือเศษซากซังที่ยังเหลือ
ปล่อยให้น้ำกัดกร่อนตะกอนเกลือ
กัดกินเยื่อก่อนย่อยจมรอยทราย
ฉันปล่อยมือกำไม้เพราะพายหัก
คนที่ฉันแสนรักถึงจุดหมาย
ขอหลับตาฟังเพลงแห่งภูติพราย
ไร้ดวงดาวประกายกับสายโยง
๒.เมื่อขาดแคลนแผ่นไม้แทบไม่เหลือ
จะต่อเรือข้ามคืนแห่งคลื่นโค้ง
ไร้ใบเรือ พายเก่า เสากระโดง
ซ้ำต้องรอดอุโมงค์อันมืดมน
จึงต่อได้เรือจ้อยลำน้อยนิด
มีชีวิตเพียงหนึ่งจะพึงพ้น
เรือบรรจุคนได้เพียงหนึ่งคน
มีเหตุผลนับร้อยที่เลือกเธอ
เรือฉันจะอยู่ใกล้และไม่ห่าง
จะพายอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
เหมือนกับวันเก่าเก่าที่เราเจอ
ข้อเสนอของฉัน..คือสัญญา
เพราะว่าฉันยังเหลือเรือกระดาษ
แม้ไม่อาจวาดหมายถึงปลายฟ้า
ใช้กาวติดเชื่อมกันใช้ชันทา
เจ้าจะพาฉันไปถึงไหนกัน
เรือกระดาษเริ่มข้ามลำน้ำกว้าง
และไม่ห่างเรือนำดังคำมั่น
มีเพียงพายเล่มน้อยเพื่อคอยดัน
ให้เรือเธอสู่ฝันเท่านั้นเอง
แต่เรือกระดาษฟางนั้นบางเปราะ
ออกจากเกาะเพียงน้อยก็ลอยเคว้ง
น้ำซึมเข้าในโพรงจนโคลงเคลง
เมื่อทะเลวังเวงบรรเลงลม
โน่นเรือเธอแล่นกรายถึงชายฝั่ง
เรือลำหลังเซซวนและจวนล้ม
เศษซากคงลอยฟ่องมิต้องงม
หากเรือล่มถูกสาดถึงหาดทราย
ฉันปล่อยมือกำไม้เพราะพายหัก
คนที่ฉันแสนรักถึงจุดหมาย
ขอหลับตาฟังเพลงแห่งภูติพราย
ไร้ดวงดาวประกายกับสายโยง..
๒๒ มกราคม ๒๕๕๕
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
1347
