14 มีนาคม 2553 19:22 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.มือสั่นสันดานมันด้านหยาบ
รอยบาปเปียกชุ่มเสื้อคลุมใหญ่
เสียงหึ่งเร่งห้อมอเตอร์ไซค์
ท่ามไฟเลือนลางตอนกลางคืน
ใต้สะพานคอนกรีตที่ซีดเสี่ยง
สิ้นเสียงสองล้อกระหึ่มหื่น
พอรถเครื่องดับก็จับปืน
ใจชื้นกล้าท้าพญายม
แบกเป้ยาบ้าจนบ่าลู่
เหม็นหนูตาย..ถุยน้ำลายถ่ม
สองตาอดโซผู้โสมม
ซ่อนใต้แว่นกลมกระจกดำ
คู่ค้าเดินดุ่มจากมุมมืด
เสื้อยืดรัดติ้วกับผิวคล้ำ
เงินมา..ยาไปง่ายระยำ
ไร้ตำรวจจับพวกอัปรีย์
สองล้อฉับพลันก็แผดเสียง
หรือเพียงเร่งเครื่องเข้าเมืองผี
ค้าขายยาบ้าแค่นาที
แบ๊งค์สีเทาเต็มกระเป๋าตังค์
ตาใต้แว่นดำนั้นฉ่ำเหงื่อ
ขี่เสือย่อมยากลงจากหลัง
ไร้เหลี่ยมไร้เล่ห์ก็เอวัง
อย่าหวังรอดตายจากปลายปืน..
.............................................
๒.อาจคล้ายไม่คิดเรื่องผิดถูก
มองลูกหลับ..กลัวรู้ตัวตื่น
รอพ่อ..ลูกวางข้าวค้างคืน
เปื้อนคราบสะอื้นไห้ใต้ตา
พ่อทรุดร่างพับหน้ากับข้าว
ปวดร้าวว้าเหว่และเหว่ว้า
ความสุขพัดเพกับเวลา
เกินคว้าให้กลับเมื่อลับเลือน
วางถุงเสื้อห่อที่พ่อถือ
พ่อซื้อให้ใส่ไปอวดเพื่อน
ลูกใส่เสื้อเก่ามาเก้าเดือน
เปรอะเปื้อนหมองหม่นไม่สนใจ
ไม่เคยร้องขอให้พ่อซื้อ
อดมื้อกินมื้อไม่ร้องไห้
พ่อผิดพลั้งพ่อขออภัย
ลูกไม่ควรทราบเรื่องหยาบช้า
ตั้งใจเล่าเรียนเร่งเขียนอ่าน
ไม่นานสำเร็จการศึกษา
พ่อฝันถึงกลิ่นปริญญา
พ่อกล้าบัตรพลีด้วยชีวิต..
.....................................
๓.เสียงถีบประตูพังปืนดังเปรี้ยง
สิ้นเสียงปืนลั่นสวรรค์ปิด
เลือดชั่วไหลชืดฟ้ามืดมิด
เปื้อนติดเสื้อใหม่ที่ในมือ.
๑๔ มีนาคม ๒๕๕๓
1 มีนาคม 2553 09:17 น.
ฤทธิ์ ศรีดวง
๑.ตกมาเถิดฟ้าฝนวันหม่นมืด
ดูซิพืชใหญ่น้อยละห้อยหา
รอเพียงพระพิรุณกรุณา
หลั่งน้ำตาแวววับ ป ร ะ ดั บ ด า ว..
........................................................
๒.และแล้วฝนแรกก็ลงเม็ด
ไก่เป็ดวิ่งเกรียวกันเจี๊ยวจ๊าว
กระรอกเจ๊าะแจ๊ะจะแทะจาว
เจาะพร้าวเป็นโพรงจนโตงเตง
เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโพล่งจากโพรงผุ
พายุกราดเกล็ดแต่เม็ดเป้ง
หลังคาสังกะสีก็คีย์เพลง
เปาะแปะโป๋งเป๋งกันเครงครื้น
ลมพัดเพิงพังหลังคาพับ
เผลอหลับผึ่งพุงสะดุ้งตื่น
อึ่งอ่างครางคำอย่างกล้ำกลืน
ขมขื่นคล้ายอย่างเสียงครางควาย
เป็นคืนเป็นค่ำแห่งน้ำฝน
น้ำล้นราวดั่งจะพังฝาย
กัดเซาะซัดฝั่งพังทลาย
ขุ่นคล้ายโคลนขังลูกรังคล้ำ
จนซาเม็ดหมาดฝนขาดเม็ด
แซ่เสียงอึงเอ็ดนกเป็ดน้ำ
ว่ายโผโผล่มุดแล้วผุดดำ
น่าจับไปทำเป็ดน้ำแดง
ย่อมบอกเวลาว่าฟ้ารุ่ง
เรียวรุ้งรอฉายประกายแสง
ดินชื้นชื่นผักและฟักแฟง
เรียกแรงพรรณพืชผู้มืดมน
ขอบฝั่งขังฝนสีข้นคลั่ก
ดอกรักสีม่วงสิร่วงหล่น
ใบไม้ใบน้อยที่ลอยวน
อับจนทางไปหรือไรกัน
สุรีย์ดวงเก่ากับเช้าใหม่
นาฬิกาไพรคือไก่ขัน
ยินดีต้อนรับดวงตะวัน
สู่ขวัญอกพ่อผู้พอเพียง
โน่นครัวบ้านนั้นขึ้นควันขาว
โขกพริกหุงข้าวกับสับเขียง
หอมกลิ่นพะแนงกับแกงเลียง
กลางแสงตะเกียงน้ำมันก๊าด..
.............................................
๓.ลำคลองคุ้งขุ่นโคลนแสงโชนฉาย
เสียงพระพายเรือบดบิณฑบาต
ทุกจ้ำจ้วงหลวงตาเจ้าอาวาส
ตามรอยศาสดาภิกขาจาร
ข้าวสุกใส่ในขันกลิ่นควันกรุ่น
แกงเลียงอุ่น..ฝอยทองคือของหวาน
เรือเทียบท่าตายายถวายทาน
บนสะพานไม้เก่าเช่นเช้านั้น
แมลงปอวางไข่ ใบไผ่ร่วง
ต้นมะม่วง ลมลูบก็วูบหวั่น
เสียงระหัดกังวานเมื่อวานวัน
ก็เงียบงันเสียงรัวลงชั่วคราว
กระยางย่ำกอจากจ่อปากจิ้ม
ก๊วนปลากริมหนีกรูเข้ารูพร้าว
ที่กระรอกเจาะกลวงจนร่วงกราว
เรือหางยาวแล่นลั่นสนั่นบาง
หอมมะลิดอกรักที่ถักร้อย
มาลัยน้อยวางเหนือหัวเรือหาง
เขาแล่นแรงแข่งกัน..พอควันจาง
แม่ย่านางกุมอก..เธอตกใจ!
ต้นมะพร้าวที่ปลูกจากลูกพร้าว
ยอดทางยาวอีกครึ่งก็ถึงไหล่
หลังฟ้ารั่วหัวอกแห่งนกไพร
ก็โผไปสู่แสงสุดแรงบิน.
........................................
๔.คือเรื่องราวผ่านมาในจารึก
ที่บันทึกทำนองแห่งท้องถิ่น
ยังโลดเล่นเต้นไหวยังได้ยิน
อยู่ในจินตนาการนานนิรันดร์
คือเวทย์มนต์ฝนแรกอันแตกตื่น
คือค่ำคืนพฤติกรรมที่ขำขัน
วันนี้ข้าคืนดงอย่างงงงัน
บ้านจัดสรรโผล่ผุดจนสุดตา
แผ่นดินล่มสมบัติถูกตัดขาย
บนน้ำตาหลั่งรายของยายย่า
ทางคอนกรีตทับทางระหว่างนา
ไร้หลังคาสังกะสีเคยคีย์เพลง
คลองรกแล้งแห้งน้ำและคล้ำเน่า
แลว่างเปล่าลิบโล่งจนโหวงเหวง
ฤๅเรือหางผุพังจึงวังเวง
ฤๅนักเลงเรือจอดเพราะถอดใจ
ข้าหยุดยืนมองโคนลำต้นพร้าว
ครั้งหนึ่งยาวแค่ครึ่งไม่ถึงไหล่
วันนี้สูงสุดเท่ากับเสาไฟ
การเติบใหญ่..เปลี่ยนปรับ..และอับปาง
มืดเมฆฝนหม่นดำมาคล้ำเขียว
เพียงครู่เดียวสายฝนก็หล่นพร่าง
เหมือนมาเตือนมารับการกลับบาง
ผู้เคว้งคว้างวงเวียนการเปลี่ยนแปลง
ข้ายังอ่านบันทึกจนสึกกร่อน
ตัวละครตัวเดิมไม่เติมแต่ง
ไม่มีผู้กำกับการแสดง
แต่พร้อมแบ่งปันสุขเช่นทุกครั้ง
มองโลกที่ติดปีกกับอีกฝน
บางเหตุผลไม่อาจจะคาดหวัง
อย่าคาดหมายสิ่งที่ไม่จีรัง
แม้กระทั่งศรัทธา..ของข้าเอง.
๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๓
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟฤทธิ์ ศรีดวง
หน้าส่วนตัว
1627
