ปีก

ฤทธิ์ ศรีดวง

ข้าจึงขึงปีกแกร่งเต็มแผงหลัง
บินไปยังที่จุดสูงสุดสอย
พุ่งทะยานปานเสกผ่านเมฆลอย
จะคว้าปอยเมฆเทาให้เล่าลือ

ข้ามองหมู่เมฆาใต้ฝ่าเท้า
นี่เมฆเทาต่ำกว่าตัวข้าหรือ?
ข้าคว้าเมฆได้แน่..พอแบมือ
มิได้ถือสิ่งใดเอาไว้เลย

ข้าอ้าแขนแหงนมองสุดท้องฟ้า
ยังทายท้าใช่ไหมหัวใจเอ๋ย
ยังตะกายสายลมมาชมเชย
ข้าไม่เคยพ่ายแพ้เพียงแค่นี้

บินถลามาสู่ใต้หมู่เมฆ
ความวิเวกใจแล่นเข้าแทนที่
เมฆเป็นฝนหล่นโลมลงโจมตี
หรือบางทีข้าพลั้งเพราะตั้งใจ

เพราะเอื้อมคว้าเมฆหมายแต่ได้ฝน
จะกี่หนกำน้ำเกินกำไหว
เปียกเปื้อนนิ้วผิวกายแล้วหายไป
เหลืออะไรเช่นเฉกคว้าเมฆปอย

ข้าไม่อาจกราดปีกบินอีกครั้ง
ใช่กำลังทั้งหมดข้าถดถอย
ยิ่งไขว้คว้าไม่หยุดยิ่งหลุดลอย
ใจดวงน้อยนี่หนอ..บอกพอแล้ว

๑ ตุลาคม ๒๕๕๑