29 มิถุนายน 2546 11:44 น.
เจ้าขาว
วันนี้ไจแอนต่อยชั้น
แว่นตากระจุย
แต่มิตรภาพเราไม่มีแม้แต่ริ้วรอย
/(-_-)
28 มิถุนายน 2546 21:07 น.
เจ้าขาว
ไม่ว่าจะพยายามยังไง
ชั้นก็เข้าไปได้แค่เพียง
ห้องน้ำของเธอ
/(0_O)
23 มิถุนายน 2546 03:36 น.
เจ้าขาว
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
สำหรับทุกความเศร้า...ที่ทำให้ความสุขมีความหมาย
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
สำหรับการจากลา...ที่ทำให้ความทรงจำและการพบหน้ามีความหมาย
ขอบคุณ...ขอบคุณ...ขอบคุณ...ขอบคุณ...ขอบคุณ...ขอบคุณ
ขอบคุณ...ขอบคุณ...คุณ...ที่ทำให้ผมรู้จักรัก ความเศร้า และการจากลา
ขอบคุณ...
10 มิถุนายน 2546 23:02 น.
เจ้าขาว
ต้นไม้เมื่อวานกำลังงอกจากเมล็ดในวันพรุ่งนี้
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่
ในแสงสีดำ
เวลากับสถานที่ไม่แยกจากกัน
เบื้องหน้าของผมเป็นโบราณสถานแถวปทุมธานี
ครั้งหนึ่งมันเกือบจะเคยเป็นจานบิน
ให้เรานั่งกระดิกเท้าไปสู่นิพพาน
ไม่ต้องสงสัย
ที่นี่
คือโลกที่ผมเคยรู้จัก
--------------------------------
ในแสงสีดำ
ร่างกายของเราสลายไป
เหลือเพียงจิตเปล่าเปลือย
ในดินแดนที่เราอพยพมาถึง
ยังคงต้องการร่าง
เพื่อดำรงจิตซึ่งยังไม่หลุดพ้น
แต่ ณ ที่นี่
ทุกร่างกายยังมีจิตและสำนึกอยู่
จะเว้นก็แต่ นักการเมือง นักค้ายาเสพย์ติด...และต้นไม้
เราเลือกต้นไม้
---------------------------------
เบื้องต้น...
เราไม่อยากพูด
เราไม่อยากทำ
เราปรารถนาจะดำรงอยู่ด้วยการคิด
ในแสงสีดำ
มีความคิดอยู่มากมาย
จากทุกห้วงเวลา
เราหยิบยืมความรู้มาใช้
ปรับร่างใหม่ให้เข้ากับจิตของเราเพื่อความเคยชิน
เราอาจจะยังอาลัยความเป็นคนอยู่
---------------------------------
ต่อมา...
เราเกิดความคิดใหม่
ทำไมเราไม่เปลี่ยนอนาคต
สร้างดินแดนที่เป็นดั่งสวรรค์
เราหยิบยืมความรู้จากต่างเวลาอีกครั้ง
เราสร้างผลไม้วิเศษ
อาหารและยาในผลเดียวกัน
เมื่อมีกิน
ไม่เจ็บป่วย
คนก็มีความสุขอันแสนสงบ
เราคิดผิด เราคิดผิด เราคิดผิด
เราคิดผิด เราคิดผิด เราคิดผิด
.......................................................
เราคิด...ไปเอง
/(-_-)
9 มิถุนายน 2546 12:22 น.
เจ้าขาว
จำวันเวลาไม่ได้
รู้แต่ว่าหลังสงครามไม่นานนัก
วันตัดสินก็มาถึง
แทบจะไม่มีใครเหลือให้ตัดสิน
คนส่วนใหญ่
ถูกภัยธรรมชาติฆ่าตัดตอนไปจนหมด
ใช่ภัยธรรมชาติ...ของโลกที่ไม่เหลือแม้แต่ซากใบไม้
ภูเขาไฟระเบิด แผ่นดินไหว น้ำท่วม
ทุกคนปรารถนาซักอย่าง...แต่มันก็ไม่มีมา
ที่เราพบก็เพียง
ฝนไม่ตก แดดไม่ออก
นี่แหละภัยธรรมชาติครั้งร้ายแรงที่สุด
ไม่มีปรากฏการณ์ธรรมชาติใดใดเลย
เมฆไม่กลายเป็นฝน
น้ำไม่ระเหยเป็นเมฆ
ออกซิเจนเริ่มลดลงไปเรื่อยๆ
นักวิทยาศาสตร์สิ้นทาง
ใครจะสร้างออกซิเจนให้โลกทั้งโลกได้นอกจากผู้ที่สร้างโลกขึ้นมา
เราเริ่มทำสิ่งที่บรรพบุรุษของเราเคยทำ
วัฒนธรรมที่ไม่มีวันเสื่อมไปจากคน
เราเริ่มอ้อนวอนกราบไหว้
..........................................
ในที่สุด
ท่านผู้นั้นก็มา
ในลำแสง...สีดำสนิท
ข้ามิอาจแยกแยะ
มัจจุราชหรือทูตสวรรค์
สิ่งนี้ไม่อยู่ในคำภีร์เล่มใด
ณ เบื้องหน้าของแสงสีดำ
ผู้ที่รอดชีวิตถูกรวบรวม
ทุกคนค่อยๆหายเข้าไป...ไม่เหลือคนบนโลกนี้อีกแล้ว
/(-_-)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
720
