24 มีนาคม 2547 02:18 น.

นิราศเชียงใหม่-สันทราย บ่ายวันอาทิตย์

แสงส่องลงตรงกบาลพาลนึกหิว
กระเพาะกริ้วตะโกนก้องต้องผวา
ตั้งแต่ตื่นยังไม่ได้แตะข้าวปลา
พี่ตี้พาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเรือ

ตอนยังเด็กประถมจำได้ดี
อาจารย์ที่โรงอาหารดุปานเสือ
มื้อนั้นเป็นเส้นหมี่ลูกชิ้นเนื้อ
ใครกินเหลือโดนแกว่าน้ำตาคลอ

มาวันนี้มีประยุกต์ลูกชิ้นหมู
ดมกลิ่นดูถึงกับน้ำลายสอ
วัดสวนดอกออกซ้ายปุ๊บเห็นคนรอ
ชามเดียวพอไม่ขอเติมกลัวเพิ่มพุง

เสร็จธุระในเมืองของพี่ตี้
เราก็มีศึกใหญ่ให้รบพุ่ง
อุตส่าห์เดินทางมาจากกรุง
ทั้งหลานลุงนั่งเล่นเกมส์ออนไลน์

พี่แกแก่แต่หัวใจยังวัยหนุ่ม
เหมือนเสือซุ่มซ่อนลายพรางฤาจางหาย
วันดีดีคืนดีดีนี่แอบร้าย
แฟนซ้อนท้ายซิ่งฮาเล่เท่ห์เหลือเกิน

จนบ่ายสี่พี่ก็เกิดหิวอีกครั้ง
เราก็ยังกินได้ไม่เคอะเขิน
บุพเฟ่ห์เสต็กศาลเด็กนั่งเพลิน
เดี๋ยวนี้เจริญย้ายมาตั้งอยู่ริมปิง

16 มีนาคม 2547 13:18 น.

คลำบางคำ

เจ้าขาว

ชั้นและเธอต่างคลำไปในคำ
บางคำอำชวนขำในความหมาย
คนละคลำสองคลำปล้ำแทบตาย
พบมากมายหลายคำในคำเดียว

คำบางคำเราพยายามคลำ
คลำบางคำทำเอาเราหวาดเสียว
บางคนคลำไปแต่ในทางเดียว
ที่ไม่เกี่ยวกับคำที่กำลังคลำ

15 มีนาคม 2547 02:44 น.

นิราศเชียงใหม่-สันทราย เช้าวันอาทิตย์

เจ้าขาว

แสงอรุณอุ่นเปลือกตาอ้าปากหาว
เมื่อคืนหนาวร้าวเพียงใดไม่อาจเอ่ย
กว่าจะข่มตาลงได้อย่างเคย
ก็ล่วงเลยไปหลับนอนตอนตีห้า
มาเชียงใหม่เที่ยวนี้มีที่พัก
สะดวกนักมานอนห้องน้องด้า
มันก็ช่างแสนดีเกินพรรณนา
ขันอาสาสละเตียงไปนอนพื้น
พี่ตี้โทรมาหาว่าว่างไหม
หันมองไปไอ้ด้ายังไม่ตื่น
จึงตกลงตามข้อเสนอที่พี่ยื่น
ออกไปยืนรอรถตรงริมทาง
สิบนาทีพี่ตี้ขับรถมารับ
สวัสดีครับพี่เป็นอย่างไรบ้าง
ไตร่ถามสารทุกข์แทบทุกอย่าง
คุยกระจ่างแจ้งทุกเรื่องที่ข้องใจ
ประเดี๋ยวเดียวก็ถึงโรงพยาบาล
ป้ายอาคารแจ้งนามรามสองไว้
ขึ้นลิฟท์ตรงลงชั้นสี่รี่เร็วไว
เข้าห้องไปไหงไม่เจอเธอ น้องออย
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้
น้องตัวดีซ้อนรถเครื่องกับหนุ่มน้อย
อยู่ดีดีมีรถชนจนตัวลอย
ร่างกระจ้อยร่อยเยินเกินทำใจ
เหตุเป็นเพราะรถคันนั้นมันเมา
ก่อเรื่องเศร้าเผาทรวงให้กลวงไหม้
ทำน้องสาวแสนดีมีเภทภัย
หักทั้งไหล่ไหปลาร้าผ่าสมอง
ทั้งที่ซ้อมรับปริญญามาทั้งอาทิตย์
โอ้บัณฑิตย์ผิดแผนแค้นคูณสอง
เมียงมองเธอทำกายภาพน้ำตานอง
กรรมใดน้องก่อไว้ให้เวทนา

12 มีนาคม 2547 02:42 น.

เพราะเราไม่เป็นอมตะ

เจ้าขาว

ที่รัก
เธอคงแปลกใจในความรักอันเร่งร้อนของชั้น
บางทีมันอาจจะรวบรัดเกินไปจริงๆ
แต่โปรดจงแน่ใจ และมั่นใจในความรักที่ชั้นได้มอบแด่เธอนี้
จงเชื่อเถิดว่า มันไม่ได้มาจากความกระหายในรัก หรือเกิดจากความเหงาใดๆชักนำ
ทั้งหมดนั้น มันเกิดจากความรู้สึกรักเธอ...อย่างหมดหัวใจ

ที่รัก
ถ้าชั้นมีชีวิตเป็นอมตะ
คงเฝ้าอดทนรอคำตอบนี้ได้จนชั่วกัลป์
แต่เพราะชั้นรู้ดี ว่าชีวิตนี้สั้นนัก
แม้มิอาจบอกได้แน่นอนถึงนาทีสุดท้ายที่จะมา
แต่เราก็รู้ดีว่ามันใกล้เข้ามาทุกขณะ

ที่รัก
ถ้าชั้นมีชีวิตเป็นอมตะ
ชั้นคงกล้าประกาศว่ารักของชั้นที่มีต่อเธอก็เป็นอมตะเช่นกัน
โดยใช้ทุกหยาดเวลาที่ได้มานั้นพิสูจน์ให้เธอเห็น

ที่รัก
เพราะเราต่างรู้ว่าไม่มีความอมตะเช่นนั้น
ชั้นจึงได้มาอ้อนวอนแด่เธอ
ได้โปรดมอบคำตอบนั้น เพื่อถ้ามันคือคำเดียวกับที่ชั้นมี
ชั้นจะได้เพียรใช้เวลาที่เหลือน้อยนิดทั้งหมดนี้
เพื่อมอบความสุขแด่เธอ
จวบจนนาทีสุดท้าย

12 มีนาคม 2547 02:41 น.

เพราะเราไม่เป็นอมตะ

เจ้าขาว

ที่รัก
เธอคงแปลกใจในความรักอันเร่งร้อนของชั้น
บางทีมันอาจจะรวบรัดเกินไปจริงๆ
แต่โปรดจงแน่ใจ และมั่นใจในความรักที่ชั้นได้มอบแด่เธอนี้
จงเชื่อเถิดว่า มันไม่ได้มาจากความกระหายในรัก หรือเกิดจากความเหงาใดๆชักนำ
ทั้งหมดนั้น มันเกิดจากความรู้สึกรักเธอ...อย่างหมดหัวใจ

ที่รัก
ถ้าชั้นมีชีวิตเป็นอมตะ
คงเฝ้าอดทนรอคำตอบนี้ได้จนชั่วกัลป์
แต่เพราะชั้นรู้ดี ว่าชีวิตนี้สั้นนัก
แม้มิอาจบอกได้แน่นอนถึงนาทีสุดท้ายที่จะมา
แต่เราก็รู้ดีว่ามันใกล้เข้ามาทุกขณะ

ที่รัก
ถ้าชั้นมีชีวิตเป็นอมตะ
ชั้นคงกล้าประกาศว่ารักของชั้นที่มีต่อเธอก็เป็นอมตะเช่นกัน
โดยใช้ทุกหยาดเวลาที่ได้มานั้นพิสูจน์ให้เธอเห็น

ที่รัก
เพราะเราต่างรู้ว่าไม่มีความอมตะเช่นนั้น
ชั้นจึงได้มาอ้อนวอนแด่เธอ
ได้โปรดมอบคำตอบนั้น เพื่อถ้ามันคือคำเดียวกับที่ชั้นมี
ชั้นจะได้เพียรใช้เวลาที่เหลือน้อยนิดทั้งหมดนี้
เพื่อมอบความสุขแด่เธอ
จวบจนนาทีสุดท้าย