10 กุมภาพันธ์ 2546 01:18 น.
เจ้าขาว
สูดลมหายใจช้าช้า
รู้สึกว่าหอมกลิ่น
ลืมเหล่าบุปผาทั้งสิ้น
ถวิลเพียงกลิ่นแก้มนาง
เอื้อมมือคว้าไออากาศ
ไม่อาจโน้มเธอเคียงข้าง
เพียงมายาพาฝันค้าง
แต่ไม่เคยสร่างสักรักตรี
หอมหวลอบอวลไปทั่ว
เมามัวได้ปลื้มลืมที่
พริ้มตาหลับพลันฝันดี
เหมือนมีเจ้าแอบแนบกาย
/(-_-)
9 กุมภาพันธ์ 2546 03:50 น.
เจ้าขาว
ใบไม้ใบแรกของโลกนี้
แม้จะมีคุณค่าเท่าไหร่
แต่ไม่เคยมีคนสนใจ
เท่าใบไม้สุดท้ายของโลกนี้
การมาเยือนใยถูกละเลยเสมอ
การพบเจอก็เกิดขึ้นในทุกที่
ลมหายใจหนแรกที่ชั้นมี
ไม่มีคนสนเท่าครั้งสุดท้าย
ชั่วขณะที่หมู่เมฆมาบรรจบ
ถูกค้นพบหลังจากเมฆสลาย
สายฝนร่วงหล่นมาทักทาย
ก่อนกลายเป็นคำอำลา
ใบไม้ใบแรกของโลกนี้
ไม่มีใครเห็นคุณค่า
ก่อนลมเฮือกสุดท้ายจะพัดมา
วอนน้ำตาจากเมฆไว้อาลัย
6 กุมภาพันธ์ 2546 14:10 น.
เจ้าขาว
บางครั้งหวังรู้จักเพียงอักษร
ไม่หวังนอนชิดเรียงเคียงใกล้
ดื่มอารมณ์ดื่มคำก็ฉ่ำใจ
สนอะไรกับตัวตนคนเขียนเอย
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเจ้าขาว
หน้าส่วนตัว
859
