คุณ ร้านของเราชื่ออะไรดี เป็นคำพูดที่สุดที่รักพูดกับผมเมื่อเราเดินผ่าน ห้องว่างให้เช่าห้องหนึ่งของอาคารใหม่ใจกลางตลาด เธอใฝ่ฝันอยากมีกิจการเป็นของตัวเอง อยากที่จะทำเพื่อลุกและเพื่อครอบครัว แต่ทว่าผมบอกไปว่า ปกติตัวเราเองก็ทำงานเลี้ยงชีพไปวันๆหนึ่ง เงินก็พอมีเก็บสำรองเล็กๆน้อยๆ ส่งลูกเล่าเรียนก็พอจะทานไหว แต่ก็ไม่รู้ว่าจะได้อีกนานแค่ไหน ยิ่งลูกโตขึ้นเรียนสูงขึ้นค่ารายจ่ายต่างๆก็เพิ่มขึ้นๆเป็นเงาตามตัว ทุกครั้งที่ผมกับภรรยาเดินผ่านห้องๆนี้ทีไร เธอต้องได้รับคำตอบที่หดหู่ใจจากผมเสมอ ทั้งที่ผมเองก็คิดเสมอว่า ทำอย่างไร เราจึงจะมีชีวิตที่ดีขึ้นกว่านี้ แล้ววันหนึ่ง ผมก็ได้พบกับเพื่อนสมัยเรียนคนหนึ่ง